Kısa bir post yazıp kaçacağım. Normalde yeni bloglar keşfetmeyi ve okumayı çok severim. Beni takip eden kişilerin de en azından blogları var mı diye bakıyorum, bazı kişiler blog yazmıyor google plus kullanıyorsa onları ekliyorum ancak, blogu olduğu halde takip etmem için bloglarında herhangi bir işlev bulunmayan kişiler var.

Son günlerin moda felsefesi yavaş yaşa keyif al yaklaşımına ben de can-ı gönülden katılıyorum. Aslında katılmanın ötesinde ihtiyaç duyuyorum belki de. Evde veya dışarıda çalışıyor olmanız farketmez, artık hayat çok hızlı akıyor. Yetişmemiz gereken işler, çocuklar, sosyal hayatın bizden beklentileri... derken nefes alıp verdiğimizi bile farketmeyecek hale geliyoruz.

Ruh halimin gelgitlerle dolu olduğu bu haftayı bitirdiğime çok seviniyorum ama sanırım ki bundan sonraki haftalarda bu gelgitler devam edecek. Zaman az kalınca özellikle doğumun nasıl olacağı, Helo ile ilişkimiz, yapılacak şeylerin yetişip yetişmeyeceği gibi birçok şeyi yaşayana kadar kafamda kurup duracağımı, kah kendimi durdurmaya çalışıp kah dualar ederek karman çorman olacağımı adım gibi biliyorum. Bana huzur dileyin olur mu?

Güzel gözlüm,

Biliyorum ki bu yaşadıklarımızı hatırlamayacağız ikimiz de ileride. Bazen keşke hepsi kaydedilse diyorum bazen de kaydedilmese. O anı yaşarken içinde kalabilmek, doyasıya yaşamak önemli çünkü. Bu günlerde ise tam da böyle yaşıyorum seninle günlerimi. Plansız, amaçsız, biraz bulanık kafa ile kendimi hayatın akışına bırakmış durumdayım. Tüm sevinçlerini, üzüntülerini, öfkelerini ve oyunlarını seninle birlikte dibine kadar yaşıyorum. Kontrol etmeye çalışmadan, seni yönlendirmeden. Bunun bir sebebi de her an yorgun olmam ve hamileliğin getirdiği hormonal etkiler.

Böyle olunca bu ay beni resmen kölen haline getirdiğini, tüm rutinlerimizin bozulduğunu, hayırlarımı asla kabul etmediğini, olmadık huylar edindiğini ve beni gerçekten çok zorladığın zamanların olduğunu itiraf etmeliyim. Fakat biliyorum ki bunlar da geçecek, sen hayatımızdaki değişimlere karşı bu tepkileri veriyorsun ve ben sadece çok fazla müdahale etmeden yanında olmaya çalışıyorum. Diğer taraftan bu değişken ruh hallerine karşı nasıl davranacağımı da kestiremiyorum. Belki de bunlar 2 yaşın falancası, 3 yaşın filancası olabilir belki de tamamen hamilelik ve bebek konusundaki tepkilerdir, ayırdına varamıyorum. Hoş varsam da ne olacak önemli olan sebep değil çözüm bulabilmek.

Dün beni öyle çok çileden çıkarmıştın ki sabah uyandığımda hala tir tir titriyordum bu gün de böyle geçeceğinden. Ama aksine bu gün 180 derece terssin, öyle iyi davrandın ki tüm gerginliğim geçti gitti, tüm deli hallerini affettim. Bazen çok korkuyorum evet, özellikle doğum sonrasında ne olacağına dair, fakat sabredeceğiz elbet bir orta yol bulacağız inanıyorum.

Bu ay yeni başladığın bir alışkanlığa değinerek son vereyim mektubuma. Normalde seninle pek cıvık bir ilişkimiz yoktur. Ne kadar istesem de kendini fazla öptürmezsin (tükürük oluyormuş) ve beni de gelip öpmen, sarılman çok nadirdir. Şimdi sana bazı tavırların karşısında kızdığımda sözümü dinlemediğin zaman üzüldüğümde gelip, yanaklarımı şapur şupur öpüyorsun ve şimdi mutlu oldun mu diye soruyorsun. Önceden de mutluydum bir tanem seninle hep mutluyum ama bunu yaşamak da çok güzel itiraf ediyorum.

Seni çok seviyorum bebeğim.

Annen
Amsterdam

Daha önce bu yazımda ( http://ge-ce.blogspot.nl/2014/12/yapmak-istiyorum.html) Nova'nın oda süslemesinde kağıt yıldızlar kullanmak istediğimi söylemiştim. Hem onlara ön hazırlık olsun diye denemek için, hem de yaklaşan yılbaşı nedeniyle sokağımızda ışıl ışıl süslenmiş evlerden geri kalmayalım diye bu yıldızları yaptım :) Pencereye astıktan sonra minik led lambalarla birlikte çok hoş duruyor ama malesef fotoğrafa bunu yansıtamıyorum. Pencere önü fotoğraflarını çekmenin zorluğunu bilirsiniz.

Bu günlerde kafamda bir sürü deli düşünceler dolaşıyor yine. İkinci çocuğu yapmakla iyi mi yaptım kötü mü yaptım, ülkemizdeki ve dünyadaki kötü haberlere bakınca hiç yapmamak daha mı iyiydi, Helo'nun değişen tavırlarını düşününce ikisini birden nasıl idare edeceğim, ertelenmiş heveslerimi bir gün gerçekleştirebilecek miyim ve ben şu an bu kadar yorgunken son haftalara kadar nasıl dayanacağım. Korkuyorum...

İkinci çocuğa karar verme aşamasında, tüm olumlu-olumsuz düşünceleri bir kenara bırakıp (maddi manevi yetersizlikler, ülke şartları... herşey) saf bir şekilde düşündüğünde, daha doğrusu düşünmek değil iç sesini dinlediğinde gelen cevaba göre hareket etmeli insan derdim hep ve benim için bu cevap evetti. Tüm varlığım onu istiyor, bekliyor ve ona da, ilk yavrum gibi herşeyimi feda etmeye hazırım. Bunu anımsayınca diğer tüm karamsar düşünceler dağılıyor, huzurum geri geliyor. Elbet var bir hayrı, elbet biz herşeyi bilemeyiz ve elbet hayatın kötü yönleri olduğu gibi güzellikleri de var.

Bu hafta mesela şahsen hiç tanışmadığımız bir anne için bir baby shower partisi düzenledik. Facebookta biraz moralinin bozuk olduğunu görünce, birkaç arkadaş toplaşıp sürpriz yapmaya karar verdik ve onun için günlerce hazırlık yaptım. Çok yoruldum ama farkettim ki ben insanları memnun etmek için uğraştığımda, onlara faydalı olmak istediğimde müthiş neşeli ve enerjik oluyorum. Ne kadar uzun zamandır ailemden başka birileri için bunu hissetmemişim. Dolayısıyla bu hafta yorgun olsam da daha keyifli geçti.

Artık ellerim ve ayaklarım şişmeye başladı, sürekli bir mide yanması çekiyorum ve pelvik ağrıları gerçekten zorluyor. Özellikle akşamları yürüyemeyecek duruma geliyorum. Gece uykularım pek iyi sayılmaz, gündüz dinlenmelerim zaten yok. Üstelik kızım biraz daha huysuz bu günlerde :( Ona yetemediğimin farkında ve dolayısıyla daha fazla ilgi bekliyor benden.

Bu hafta yapılacak işler konusunda çok yol katettik nihayet. Yarım kalan perde de dahil tüm ütüler bitti, hastane çantası hazırlandı, alt katın camları silindi, ekstra ikea alışverişi yapıldı kuruldu. Şimdilik alınacak birkaç ufak eksiğimiz var ve biraz da süsleme işleri. Yatakların çarşaflarını falan da sermedim tozlanmasın diye daha erken zaten. Ayrıca bir saatlik iş her zaman yapabilirim. Bir de bu sefer derin dondurucuya önceden yemek hazırlayıp koysam iyi olacak. İlk doğumdan sonra çok aç kalmıştık :)

Cuma günü doktor ile görüşeceğiz ve umuyorum ki doğumla ilgili bazı konular netleşecek. Cumartesi günü usg kontrolü olacak çok heyecanlıyım göreceğim için oğlumu, umarım iyi pozlar verir :)

Karnım gerçekten kocaman top gibi oldu artık, daha da şişeceğini düşünürsek hayal edemiyorum nasıl olacağını. Hareketlerim çok zorlaştığı için artık sabretmekte zorlanıyorum, biliyorum daha zaman var ama nasıl geçecek onu bilmiyorum. Sabah 7 de başlayıp akşam 8 e dek süren full aksiyonlu günler öyle uzun geliyor ki geçmek bilmiyor, eh geceleri de pek hızlı geçtiği söylenemez tabi.




Fotoğraf düne ait. Bugün henüz canlanamadım. Şimdi bu yazıyı bitirip kendime gelsem iyi olacak.

Ülkemizde eğitim sistemine dair yapılan reformlardan sonra, bir çok ailenin ev okulu konusunu ciddiye almaya başlayacağını düşünüyorum artık. Hele ki bu sabah çıkan anaokullarında uygulanması gereken tavsiyelerden (!) sonra. Haberi burada http://www.radikal.com.tr/turkiye/anaokullarinda_derse_besmeleyle_baslanacak-1252323

İki haftadır bu konudaki yazılarımı yazamıyorum a dostlar. Sebebi ise Hollanda'ca bir yemek dergisinde gördüğüm yöntemi çevirmeye vakit bulamamak. Tabi ki benim bir karış havada olan aklım yeni başıma geldi ve bu bilgiyi ingilizce olarak buldum internette.

Derin bir pheeeew çekerek başlamak istiyorum yazıya. Ne haftaydı ama, kafam sersem gibi vücudum isyanda ve zaman geçmek bilmiyor.

Uzun zamandır bu konuda detaylı bir bilgi içeren yazı hazırlamak istiyordum. Artık neredeyse hamileliğimin çoğunu bitirdiğim için, tecrübelerimi de içeren bir yazı yazabilirim.

Hollanda'da sağlık sistemi aile hekimine dayanıyor. Oturduğunuz yere en yakın merkeze kayıt oluyor, buradaki pratisyen doktorlardan birini aile doktorunuz olarak seçiyorsunuz. Bundan sonra herhangi bir rahatsızlığınızda önce o doktoru ziyaret etmeniz gerekiyor ardından gerekirse o sizi hastanelere sevkediyor.

Hamile olduğunuzu farkettiğinizde ise önce aile hekiminize gitme şartı yok. Civarınızda bulunan midwife (ebe) merkezlerinden birine telefon ederek doğrudan başvuru yapabiliyorsunuz. Çoğunda birden fazla (bizimkinde 5) ebe çalışıyor ve dönüşümlü olarak her kontrolde hepsiyle sırayla tanışıyorsunuz. Doğum sırasında bunlardan biri ile çalışacaksınız çünkü.

Evinize yakın birden fazla merkez olabilir. Hangisindeki ebeler daha iyidir, hangisini seçmeliyim gibi konuları varsa çevrenizdeki annelere danışarak, yoksa neredeyse hepsinin kendine ait olan web sitelerini okuyarak karar verebilirsiniz. Coğrafik olarak bu merkezleri arayıp listeleyeceğiniz şöyle bir site var. http://zoekverloskundige.knov.nl/ Midwife'ın Hollandacası verloskundige imiş. verloskundigepraktijk yazarak aratabilirsiniz.

Hollanda'da hamilelik boyunca ve doğum sırasında midwife gözetiminde oluyorsunuz. Bir sorununuz olmadığı sürece hiç doktorlarla muhatap olunmuyor. Bunu blogumda yazdığımda veya çevremde paylaştığımda, çoğu kişi doktor kontrolünde olmamayı olumsuz bir durum olarak algıladı/algılıyor. Fakat mantık şu: hastaneler ve doktorlar hasta insanlar içindir ve hamileler hasta değildir. Hamilelik bir hastalık değil, hayatın bir parçasıdır. Elbette risk grubundaki hamileler (önceden düşük yapmış olanlar, diabet hastaları, çoğul gebelik gibi durumlarda olanlar) en başından itibaren doktor gözetiminde oluyorlar. Ancak düşük risk grubundakiler ihtiyaç ortaya çıkmadıkça hiç doktora görünmüyor, ve benim gibi ilk doğumu sezeryan olanlar da, hamileliğinin son iki ayına kadar midwife, sonra doktor gözetiminde oluyorlar.

Midwife'ların Türkiyede'ki ebelere göre biraz daha tecrübeli olduklarını belirtmek lazım. Belki ülkemizde de ebelere yeteri kadar hak ve fırsat verilse belki buradaki gebelerle aynı derecede bir güven duyardık onlara da. Bu ülkede, daha önce çocuk gelişimi takip sistemine duyduğum şaşkınlıkla karışık hayranlığı, hamilelik için de (ve daha sonra yazacağım post-natal dönem için) duydum. Öyle ki a'dan z'ye olası tüm durumlar için çok iyi bir rehber hazırlamışlar, her durum için neler yapılmalı iyi biliyorlar ve en önemlisi bu hizmeti ülke genelinde herkese ulaştırabiliyorlar. Dolayısıyla sınırları tüm olasılıkları çok iyi belirlenmiş bir bilginin tüm ebelere eşit derecede öğretildiğini düşünürseniz, aslında doktorlara minimum iş düşecektir. Sanırım ülkemizde her ebe aynı beceri ve bilgiye sahip olamıyor. Yine buradaki ebeler, normal bir doktordan çok daha fazla sayıda doğum tecrübesi edinmiş oluyor. Daha önce bir yazımda yazdığım gibi, buranın sağlık sistemini bilen ve burdaki ebelerle çalışmış olan İstanbul'daki doktorum; Türkiye'deki ebelerle burdakilerin arasında çok fark olduğunu, bunlara güvenebileceğimi ve kişisel olarak birlikte çalıştığı ebeleri Hollanda'daki ebeler gibi eğitmeye çalıştığını söylemişti. Yani Hollanda'da hamile kalırsanız, ebelere güvenebilirsiniz.

İlk başvuru:
Size yakın merkezle irtibata geçtikten sonra, genelde 8-12 haftalara tekabül eden bir tarihte ilk görüşme yapılıyor. Bu ilk görüşmede bilgileriniz kayıt altına alınıyor ve bir usg uzmanı tarafından (bizim merkezde ebe değil başka bir bayandı, muhtemelen doktor değil sadece bu konuda uzmanlığı olan biri) kesenin varlığı gözleniyor.

Hafta sonları blog güncelleyen pek olmuyor, fakat ben aynı derecede okumak istiyorum. Benim gibi hissedenler var mı bilmem. Bugün pintereste kaydettiğim hedef işleri paylaşmak istedim.

Daha önce yaptığım iskandinav stil şapkaların (http://ge-ce.blogspot.nl/2014/11/iskandinav-stil-bebek-sapkas.html) adı bonnet olarak geçiyor. Bu ara bunlara taktım ve elimde farklı örme şekilleri de var. Gönül hepsini denemek istiyor ama bakalım? Bu model şapkalar özellikle bebekler için ideal. Çünkü genelde kafalarını oynatırken normal bereler o minik kafalarda pek sabit duramıyor :)


Bu şapkayı yaparken ne kadar ördükten sonra kesmeye başlayacağım ve yanlardan ne kadar kesip de ortada ne kadar bırakacağım konusunda biraz tereddüt ettim ilk başta. Fakat oldu. Kabaca anlatmaya çalışırsam yukarıdaki resimde 1-2-3 ile gösterdiğim kenarlar, şapka dikildikten sonra boynu saracak kısmı oluşturacak. Yani çenenin altından bir taraftan başlayıp diğerine uzanacak kadar. Bu durumda 2 ile gösterdiğim kenarın azaltma yapıldıktan sonra kalacak miktarını bu ölçüye göre belirlemek lazım. Yine de çok bol kalırsa sorun değil. Bu kısma dikildikten sonra ilmek çıkarıp biraz lastik örerek sıkılaşması sağlanabilir. Ben çok az ipim kaldığından tığ ile birkaç sıra sıkiğne yapıp biraz toparladım.

Haftalık yazıyı dün akşam yazacaktım aslında ama bugünkü midwife kontrolünü de yaşayıp yazıya dahil etmeyi bekledim. 

İlk bebeğim doğmadan önce büyük konuştuğum ve tükürdüğümü yalama gibi bir deneyimim hiç olmadı. Gerçekten her opsiyona açıktım ve bebeğimi gözlemleyerek hareket ettim. Şimdi de öyle yapacağım ancak, ilk bebekten tecrübe kazanınca bu aralar ister istemez Helo'nun bebekliğini düşünüyor, tavırlarımı şimdiki bilincimle gözden geçirip değerlendiriyorum. Buraya yazacaklarım yine "asla"lar değil, oğlumun ihtiyaçlarına göre şekilleneceğim elbet, fakat ilerde düşüncelerim ne kadar değişmiş, yazacaklarıma uymuş mu uymamış mı bunları karşılaştırmak istiyorum.

Hepsi kıvırcık bir peruk ve fotoğraftaki gibi renkli kıyafetler giyiyor. Herhalde bizim kız haricinde bütün çocuklar hayrandır. Bu kıyafetler heryerde satılıyor ve bazı çocuklar bunları giyip okula bile gidiyor.

Okulda son üç haftadır dekorlar bu temada. Bunların posterleri, oyuncakları vs var. Karikatür tarzı olanlardan korkmuyor ama gerçek fotoğraf olan posteri görür görmez ağlamaya başlıyor. Okula gitmekte çok hevesliyken bu dönemde gitmemek için daha evden çıkmadan ağlamaya başlıyor.

Geçtiğimiz cuna günü öğretmeni posteri kaldırdı, ikna oldu ve girdi. Bu sabah (dün okul günü değil onun için) nasılsa poster kalktı diye evdeki direnmelerini berteraf edip gidebildik. Kapıyı açar açmaz başladı ağlamaya poster yine asılmış, girmiyor, gidelim diye yalvarıyor.

Öğretmeni bir şekilde ikna etti, ben yanında durdum oynadık alıştı derken gitme zamanım geldiğinde yine aynı ağlama. Öğretmeninin kucağında ağlar halde bıraktım :(

Bu hafta biterken, aynı zamanda kasım ayının da bitiyor olması nedeniyle biraz daha gerginim. Due date tarihi 27 ocak olmasına rağmen, ben ocak ortalarından itibaren herşey olabilir diye düşündüğüm ve kafamda hep ocak başına kadar tüm hazırlıklar bitse iyi olur dediğim için, kasım ayı bitince geriye sadece 1 ayım kalacak diye bu gerginliğim. Oysa hafta olarak sayarsak daha 9 hafta var ohooo çok var gibi geliyor. Yine de ocak başına kadar bitirebilirsem çok daha rahat edeceğim.