Biraz İç Dökmece

Yaklaşık bir ay önce buradaki arkadaşım doğum yaptı. Benden başka Slovakya'da doğum yapan bildiğim tek kişi olduğu için haliyle karşılaştırma yapma imkanım oldu. Ve tabi ben bolca doğum zamanlarımı hatırladım, kah hüzünlendim kah sevincimi anımsadım.

Blogu takip edenler bilir, malesef doğumda yanımıza kimse gelememişti, eşimle yalnız tecrübe edecektik ve ettik bu süreci. Ayrıca 5 günü, hastanede refakatçı olmadan, eşimi bile görmeden, kızım çoğunlukla bebek odasında, neredeyse hiç ingilizce bilmeyen personel ile zar zor anlaşarak geçirmiştim. Şimdi düşünüce nasıl dayandım, nasıl baş ettim aklım almıyor. Tek bildiğim eşim hem beni hem kızımı merak ederken güçlü olmam gerektiğimdi, çok güçlü olmaya çalıştım.

Arkadaşımın durumu ise benden tamamen farklı gelişti, hem annesi hem kayınvalidesi, kayınpederi geldiler 3 ay yalnız kalmayacak. Doğum yaptığı hastane başka bir hastane ve onda özel oda tuttular ve yanında sürekli annesi ve bebeği vardı. Evet böylesi de olabiliyormuş, hiç bilmiyordum keşke bilseydim ama iş işten geçti tabi.

Bu farklılığı gördükçe ruhum isyanlara başladı. Neden benim böyle oldu, neden en zor şartları yaşadım. Beni tanıyanlar her konuda sen güçlüsün üstesinden gelirsin derler hep ama güçlü olmayı ben tercih etmedim ki, hep mecbur bırakıldım.

Öyle ya da böyle yaşandı bitti, önemli olan sağlıklı olmamız, Allah'a çok şükür öyle fazla zorlanmadık, herşey yolunda gitti. Allah yardım etti herhalde, kızım da bizi çok yormadı.

Arkadaşımla doğumdan sonra görüşüp konuştuğumuzda fikrim değişti. Malesef benim sahip olmadığım imkanlara sahip olmasına rağmen, hastanesinden memnun kalmadı, bazı sıkıtılar yaşadı, doktorların ilgisizliğinden yakındı vs.

Elbette tecrübe ettiğimiz şeyler farklı, doğumdan sonraki sürece adapte olma konusunda aynı olamayız ama farkettim ki yalnız kalacağım diye olsa gerek, kendimi çok hazırlamışım birçok şeye. Bebek bakımına, süt meselesine vs. Yalnız olacağım diye gerçekten çok araştırdım, kafamda ölçüp biçtim, neyi nasıl yapacağımı planladım. Elbette öncesinde hazırlanmak diye bir şey anlamsız, bebek gelince kendi düzenini kuruyor ama demek istediğim o değil. Az çok sorunlarla karşılaştığımda alternatiflerin ne olabileceğine dair bir fikir oluşturmuşum. Yanımda deneyimli birileri olsaydı ben de kendimi bu kadar kasmazdım eminim ama şuan araştırma+yaşama sonucunda kendimi oldukça tecrübeli hissediyorum, özellikle ilk aylara dair :)

Türkiye'de olsaydım nasıl bir anne olduğumu kıyaslayacak kişiler olurdu çevremde ve yakınlarım da az çok yorumda bulunurlardı. Fakat burda kendi başıma didinip duruken, bebeğimin verdiğim emeklerin karşılığını alıp almadığını görmemi sağlayacak kimse olmayınca (elbette ki onun mutluluğu ve büyümesi dışında), başlangıçta benim için hüzün verici olan bu kıyaslama motive edici bir hale dönüştü. Farkettim ki az çok neyi nasıl yapacağımı öğrenmişim ve sorunlar karşısında nasıl yaklaşmam gerektiğine dair bir bilinç oluşturmuşum.

Böyle işte.