15/2019 Duygusal Yaşlılık

Haftasonu hem oğlumun doğumgünü hem de kızımın jimnastiğinin ardından, son bir haftadır devam eden okul heyecanı, alışacak mı kaygıları, ne çabuk büyüdü şeklinde gelişen duygusallıklar vs derken dün pazartesi günü kendimi çok yorgun ve bitkin hissettim. Öyle ki kalp atışlarım hızlandığında kendimi sakinleştiremiyordum ve böyle gün içinde birkaç kere çarpıntım oldu, beni epey korkuttu. Yine günlük telaşlarımız oldu her zamanki gibi (işte okula geç kalmayalım, şunu bunu kaçırmayalım gibi) çok sakin bir gün değildi ama bunlar tüm diğer günlerde de oluyordu zaten ve ben bu değişikliği son bir haftadır içinde bulunduğum "aşırı duygusal yoğunluğa" verdim. Bugün özellikle kendimi nötrlemeye çalıştım ve daha iyiyim.

Şurası bir gerçek ki, ergenlikte ve yirmili yaşlarda aradığımız heyecanlar, aksiyonlar artık bu yaşlarda azalıyor. Kendimize, rutinlere sadık günler vermek istiyoruz. Gün içinde ortaya çıkan beklenmedik haller eskisinden biraz daha fazla yorucu gelebiliyor. Ve sanırım ben de böyle hissediyorum.

Mesela eşim oğlumla inatlaşıyor ve onu çığlık çığlığa bağırtıyor. Lütfen diyorum nolur inatlaşma artık kaldıramıyorum (gün içinde zaten en az on kere yaşamışım) veya çocukların tablet veya şeker taleplerine karşı daha dirençsizim. Böyle azar azar kendime duygusal olarak stabil bir ortam yaratmaya çalıştığımı farkediyorum.

Bu konuda yazmayı düşünürken biraz önce instagramda perihangürer’in 30 ve 40 yaş fotoğraflarını koyduğu bir gönderisini gördüm. Hangisi daha iyi diye sormuş ve kendisi, 30  yaşındaki kaygılı yüz ifadesine rağmen 40 yaşının iç huzuru yüze yansımış olgunluğunu tercih ettiğini söylemiş.

Bence yaş aldıkça kazanılan şeyler çok güzel (olgunluk, kişisel gelişim, sakinlik, dinginlik gibi) ama yukarıda belirttiğim gibi kayıp giden şeyler de var. İşte gençlikteki kıpır kıpırlık, heyecan arayışı, aklına ettiğini yapma cesareti gibi. Bunlar yaş aldıkça azalıyor ve daha durağan bir hayata eğilimli olunuyor (elbette istisnalar vardır). Yine de o yaş daha iyi bu yaş daha iyi diyemezdim sanırım. Şimdiki yaşa ait vasıflar ne kadar özelse (bizim için şu anda bunlar gerekli), geçmişimizdeki yaşa ait vasıflar da o zaman gerekliydi. Bu hayat oyununun bir parçası. Doya doya her bir duyguyu tecrübe etmek ise, elzem olanı. Bu yüzden ergenlikteki yeğenlerime hep derim git, gez, dolaş, şunu dene, bunu yap vs gibi. Tabi bakalım kendi çocuklarımın ergenliğinde böyle diyebilecek miyim. Ama yok bence derim ya, derim değil mi? 😏