Ne Var Ne Yok

Yazmayalı epey oldu yine. Her gün artık kimse yazmıyor, okuyacak blog bulamıyorum diye hayıflanıyorum ama aynısını ben de yaptım :p Ama napıyım mazeretimiz çok büyük, inanmayacaksınız hava öyle bir ısındı ki Amsterdam'da, kırk dereceleri gördük. Haliyle böyle olunca kendimizi sokaklara vurduk :)

Yazları ortalama 20 derece civarı seyrettiği ve bol yağışlı olduğu için, güneşli havalar asla kaçırılmaz burada, hatta çalışanlar izin alır bu günlerde. Biz de telefondan haftalık hava durumunu görünce epey bi heyecanlandık tabi (telf dan önce napıyormuşuz bilmem). Hemen planları yaptık. İlk sıcak günde kafama koydum, çocukları göl kenarına götüreceğim. Kocam çalıştığı için Chantal ile beraber gideriz, otobüse bineriz ne var yani diye plan yaptım, herşey tamam.

Daha önce eşimle arabayla çok gittik de otobüsle ilk defa gideceğiz, inince on dakka kadar yürümemiz gerekiyor. Haritalara baktık, durakları işaretledik. Binbir zahmetle çantaları hazırladım, bebek arabasına yüklendik, Helo'yu bebek arabasına, Nova'yı slinge attık yola çıktık. Evden otobüs durağına kadar da biraz yürümek gerekiyor, kıl payı yakaladık otobüsü, ineceğimiz durakta indik, biraz yürüyüp göle varıcaz inşallah diye giriştik.

Yürüyeceğimiz yol, otoban kenarı. Otobüsten inince, Chantal ile bakındık yayalar için bir yol göremedik (halbuki varmış sonradan anlayacağız), bir patika gördük hadi burdan gidelim dedik, ağaçlıklı mağaçlıklı hem daha serin olur.

İlk başta düzgün başlayan patika sonradan bozulmadı mı, sanki balta girmemiş bir ormana düştük, etrafı göremiyoruz, nereye gittiğimizi bilemiyoruz, bebek arabası ilerleyemiyor, dallar ağaçlar binbir zahmetle taşıyoruz arabayı, dönsek çok geç, az kalmış olmalı, dönmesek daha ne kadar gideceğiz bilmiyoruz, böyle heyecanlı bir yolculuk sonunda, on dakikalık yolu yarım saat yürüyerek (yol kıvrıla kıvrıla uzamış oldu) gölü bulduk nihayet. Sıcaktan pişmiş bir halde, çölde suya kavuşmuş gibi olduk gerçekten. Chantal sanırım onu böyle bir işe sürüklediğim için bana kızdı işk başta. Neyse ki günün geri kalanı güzeldi de, ikimiz de yorgunluğuzu unuttuk.

Bu maceralı yolda kızın terliğinin tekini, oğlanın çorabının tekini kaybetmişiz. Ayol kendimizi bile kaybetmiştik onlar kaybolsa ne yazar. Asıl komedi eşyaları boşaltınca başladı. Genelde her zaman hazır bekleyen çantadaki bez torbası boşalmış ben farkedip de doldurmamışım, oğlanın poposundakinden başka bez yok; kocamın unutmayayım diye sabah tvnin yanına koyduğu çocukların güneş kremini de almamışım; Helo'nun kolluklarını da unutmuşum ohh ne keyif ne keyif (!)

Neyse ki, kader tüm negatifliğine rağmen benim pozitifliğimi yenemedi :p Günümüz harika geçti, çok güzel bi ağaç altında oturduk. Oğlanı biraz çıplak tuttum, bezi idareli kullandım, yetti; kızım kolluklara ihtiyaç duymadı, yüzmek yerine kovayla su taşımak ve kumlarla oynamak istedi; güneş kremi de süremedim napıyım artık. Normalde üç saatliğine eve gelen ve evde sık sık saatine bakan bakıcımız, zamanın nasıl geçtiğini anlamadan 5 saat kaldı bizimle göl kenarında. Oğlum mışıl mışıl uyudu, oynadı, çocukları seyretti, ben az da olsa uzandım ağacı ve gökyüzünü seyrettim (ki en sevdiğim şeydir), çocuklarımın neşesiyle büyülendim, yenilendim, enerjilendim... Hayat çok güzel demiş miydim? 

Daha bir sürü şey yazacaktım ama onlar da sonraya kalsın madem. Zira anlatacağım çok şey var.

See you tomorrow 

P.S. Kızım özellikle öğretmediğim halde ingilizce anlamaya başladı. Onlar chantal ile hollandaca konuşuyor ama ben ingilizce konuşuyorum, meğer o da benim ne dediğimi anlıyormuş. Bugün yarın saat onda gelebilir misin diye sordum Chantal'a, Helo da hayır anne yarın gelmesin biz gezmeye gidelim senle dedi bana. Ben de kızıma baka baka, üstüne basarak see you tomorrow dedim de, sonra Helo da see you tomorrow demek zorunda kaldı. Ordan aklıma geldi şimdi.