İkinci çocuğa karar verme aşamasında kafamda beliren korkunç senaryoların hiç birini yaşamadık çok şükür. Eminim siz de o zamanlar benim düşündüğüm gibi, bir tanesiyle zor başa çıkıyorum ikisiyle kafayı yerim diye düşünüyorsunuz. Fakat bi düşünün, eğer tek çocuk değilseniz, mutlaka anneniz de bütün çocuklarına tek başına baktı, aynı zamanda evi (veya çalışıyorsa işini) idare etti, üstelik bizim şu an belki de yanına yaklaşamadığımız kadar özenli ve ütülü giyinir, giydirirdi. Yeni nesil anneler olarak olayı gereğinden fazla abartıyoruz ve bence aslında zorlanmamızın nedeni olur olmaz saplantılarımız yüzünden akışa set koyuyoruz. Bu yüzden çocuk büyütürken her yeni olayda sudan çıkmış balığa dönmemiz. Suyu kontrol etmeye çalışmayıp içinde yüzersen herşey o kadar kolay ve keyifli oluyor ki...
Dünyaya gelen her canlı büyüyor. Tüm bebekler diş çıkarıyor, uyku sorunu yaşıyor, gazı oluyor vs. Bir bebek/çocuk nasıl büyüyeceğini çok iyi biliyor. Bizim tek işimiz, çiçek büyütürken olduğu gibi ona suyunu güneşini vermek sadece. İhtiyacı olan ortamı sunmak, güvenle büyümesine yardımcı olmak. Evet zaman zaman çok yorucu oluyor kabul, ama düşünürseniz (benim için öyle) bu yorucu anlar, aynı zamanda birçok şey yapmaya kalkıştığımda oluyor. Diyeceksiniz ki diğer çocuğun yemeği, çişi, dersi... bir sürü ihtiyacı var. Evet var ama inanın ritme uyduğunuzda öyle güzel bir ahenk kuruluyor ki, onlar kendi aralarında anlaşıyor mudur nedir, bir çocuğun anneye ihtiyacı olduğunda diğeri kendiliğinden izin veriyor. Çoğu zaman bu durumu yaşadığımda hayretler içinde kalıyorum. Çünkü özellikle bizim minik adam tam bir kucakçı. Poposu yatağa veya koltuğa değdiği an basıyor yaygarayı.
Ve tabi kardeşlerin ilişkisini izlemek. Daha kıskançlıklar, "anne eyen oyuncağımı ısırmasın"dan öte gitmiyor ama, küçüğünün ablasına olan hayranlığı, onu izleyerek öğrendiklerinin gelişimine kattığı hız, beraber kudurmaları, sarılmaları... Bunları izlemek ömre bedel. Ve bu sahneler insana öyle bir enerji veriyor ki inanın yıllardır kesintisiz 5-6 saatten uzun bile uyumadım ama yine de her sabah gülümseyerek kalkabiliyorum.
Çok şükür.
Kesinlikle katılıyorum sana canım. Abartma konusunda ben öyleyim çünkü :)
YanıtlaSilHepimiz öyleydik iil çocukta :)
SilHer anının tadını çıkartmak gerek, o kadar çabuk büyüyorlar ki:-) Yanımdaki boyumca iki delikanlıya baktığımda inanamıyorum bazen, sonra kocaman bir gülümseme yayılıyor yüzüme bunlar benim çocuklarım, ne güzel:-)
YanıtlaSilNe güzel gerçekten, darısı başımıza. İnsanın emeklerinin böyle şahane sonuçları olması çok gurur verici
Silİkinci çocuğu isteyen ama tereddütleri olan anneler için beyaz ışık yakmış bu yazınız :) Ben de 6 yaşında koca bir adamın annesiyim ve ikinci çocuk fikrine şimdilik sıcak bakamıyorum... Hayatımın uzun bir dönemi çocuklarımın büyümesi aşamasında kısıtlanacağından dolayı hayata geç kalacakmış , artık kendim olamayacakmışım gibi hissediyorum... Ve hep bu yönde dua ediyorum. Allah isteyen herkese nasip etsin, istemeyene de vermesin diye.)Sevgiler..
YanıtlaSilSizin kişisel ve ailevi durumlarınızı en iyi siz bilirsiniz tabi ki. Benim için ise çocukların varlığı kendimi daha iyi keşfetmemi sağlıyor ve doğrusu onların varlığıyla hayatım duraksamış değil zenginleşerek akmaya devam ediyor
SilGerçekten anın tadını çıkar canım...zaman çabuk geçiyor ve neden daha fazla tadını çıkarmadım diye üzülüyorsun...o kadar güzel ifade etmişsinki annelerin duygularına rehber olmuşsun...tam anlamıyla katılıyor ve seni çok iyi anlıyorum.....
YanıtlaSilİkincide anın tadını çıkarma meselesine daha çok odaklanıyor insan
SilMerhaba,
YanıtlaSilben 4 çocuklu bir ailede büyüdüm ve evlendiğimde "5 tane çocupum olsun evin içinde her odadan biri çıksın kalabalık olalım diyordum. Bu yaz 30 oldum 5,5 yaşında kızım ve 2 yaşında oğlum var ve gerçekten çok zor olduğunu bizzat yaşayarak öğrenmiş oldum. Biraz erken davranmışsınız gibi geldi 2 çocuklu hayat çok güzel demek için ama olsun. Umarım hep güzel gider. O güzellikleri öperim. Sevgiler...
Başlıkta yaptığım çağrı elbette ki herkes için böyle olacak diye değil, böyle de olabiliyor olduğunu göstermek için. Şimdiden gelecek için birsey diyemem elbette ama şu ana kadar herkes iki çocuklu hayatın zor olduğunu dike getirdi. Ki bu zorluğu bebeklik dönemi için de söylediler. Şimdiye kadar yaşadığım süre içinde, yine böyle konuşanlara zor gelenler bana gelmedi, bu yüZden gelecekteki zamanlar için de zor olacak diyenlere karşı o zaman da güzel olacağına dair içimde umudum var
SilAkışa set koymaya çalışma konusu sanırım bir çoğumuzda var:(
YanıtlaSilikinci çocukda ki yavrularımız adaş Eren paşamda bende anneliğin tadını çıkarıyorum
İLk çocukta sudan çıkmış balık gibiydim.Çok yorulmuştum.Şimdi bakıyorumda ne kadar abartmışım.
Rabbim yavrularımızı korusun ,sağlıklı ,hayırlı uzun ömürler versin inşallah
Yaa çok sevdim yazını. Hele son bölümü okurken içim sıcacık oldu. Oğlum yaşına girdi başından beri mutlaka 2. Çocuğu yapıcam diyorum. Amma velakin oğlum doğduğundan itibaren tüm sorumluluğu benim üzerimdeydi . Koca kişisi desen varla yok arası yani bi bakmışsın yanında bi bakmışsın ben yapamam yokum modunda. Cidden kafayı kırmaktan korkuyorum ama böyle okuyunca da öyle imreniyorum ki .. Sevgiler
YanıtlaSilmrb yeni keşfettim bloğunu ve takibe aldım, bende 16 aylık ikiz annesiyim biraz geç anne olmanın verdiği tempoya ayak uyduramama yorgunluk var çokça, birden 2 çocuklu olduk yani tek çocuğun nasıl olduğunu bilmiyoruz eşimin deyimiyle, bütün hayat onlar üzerine asosyal geçiyor onlardan önce de çok sosyal sayılmazdıkya neyse, ama iyiki varlar diyoruz onlara baktıkça okadar tatlılarki gün geçtikçede artıyor tatları, babamızda yardımcı oluyor çok şükür, çalıştığım için onlarla yeterince vakit geçiremiyorum ve sağlık sorunlarından dolayı her istediğimde uzun süre kucağıma alamıyorum onları tek sorun. sana ve tüm annelere kolaylıklar diliyorum, çocuklar tek kalmamalı bence, kardeş candır..
YanıtlaSil