17 Temmuz 2015 Cuma

Çocuğa Çocuk Gerek

Biliyorsunuzdur uzun zamandır kardeşşart diye bir etiket dolaşıyor sosyal medyada. Üç çocuklu bir ailede büyümüş  ve kızına kardeş yapmış biri olsam da kardeş şart demedim hiç, diyemem de. Evet kardeş çok güzel birşey ama aileye bir kardeş katmak, ailenin yapısına, sosyo-ekonomik şartlarına, ilk çocuğun psikolojik durumuna kadar bir çok değişken içeriyor. Fakat söyleyebileceğim birşey var ki çocuğa çocuk gerek. Kardeş olsun, kuzen olsun, arkadaş olsun farketmez ama yaşı aynı ya da değil (büyük küçük de farketmez), çocuğa çocuk gerek.

Kızım slovakyada doğdu, bir yaşına kadar yalnızdı. Sık sık parka götürüyordum ama kimseyle iletişime giremiyorduk tabi ki. Hollanda'ya taşınınca biraz daha sosyalleştik, oyun grupları, komşu çocukları, tanıştığımız çocuklu aileler derken, daha çocuk dolu bir hayata kavuştu. 

Çocuklar bir araya geldiklerinde sadece eğlenmiyorlar. Bir yetişkinle oynadıklarından daha çok eğlendikleri bir gerçek ama daha önemlisi onları (büyükse) rol model alıyorlar, (küçükse) sahip çıkıyorlar, yol gösteriyorlar, beraber oyun fikirleri üretiyorlar, kavga edip çözmeyi öğreniyorlar; kısacası bizim yetişkin dünyamızda hayatımızı yaşarken diğer yetişkinlerle yaşadığımız tecrübeler gibi, onlar da kendi hayatlarını tecrübelendiriyorlar. Tabi bu noktada arkadaş seçimi önemli, bu aşamada anne babaların doğru seçimler yapması (ki çocuğu hırpalayan, psikolojisini bozabilecek çocuklar ve ortamlar olabilir) veya ortamı kontrol altında tutup çocuğu kollaması gerekir.

İşte kardeşli hayatın artısı bu aşamada ortaya çıkıyor. Birincisi her ne kadar çocuklu ortama sokmaya çalışırsanız çalışın, düzenli bir şekilde okula gitmediği sürece, diğer çocuklarla düzenli ve yeterli sıklıkta görüşmesi pek mümkün olmuyor çocuğunuzun. Sonuçta her ailenin kendince işi gücü var. Ancak evde bir kardeş olduğunda sürekli çocuklu ortamda bulunmuş oluyorlar. Eh zaman zaman birbirleriyle oynamaktan bıkabilirler tabi. O zaman da ayrı ayrı takılıyorlar :) 

Diğer bir artısı da, diğer çocuklardan gelebilecek olumsuz etkileri berteraf etmiş olmak. Aynı ailede büyüdüklerinden kardeşler benzer disiplini almıştır, karakteri farklı olsa da, anne baba kendi çocuklarını uyarabilir, yönlendirebilir (başkasının çocuğu hırçın davrandığında anne babası müdahale etmiyorsa fazla şansınız yok çünkü), dolayısıyla olumsuz psikolojik etkileri kontrol altına alabilmek daha kolay ve mümkündür.

Çocukların dünyaları öyle renkli ki, gerçekten ben bile onların içine dahil olduğumda çok eğleniyorum ve mutlu oluyorum. Şimdi çocuklarımın etkileşimlerini gördükçe bundan daha emin oluyorum: çocuklar için en büyük zenginlik birbirleriyle bol bol zaman geçirmeleriymiş.


Keyifli bayramlar...






7 yorum:

  1. Hay ağzına eline sağlık, nasıl deliriyorum bu "kardeşşart"çılara! Senin dediklerine çok katılıyorum Gece, çocuğa çocuk şart ama bu kuzen olur arkadaş olur, bazen kardeşten daha hayırlı olur. Allah korusun ya o çocuk engelli olursa, diğer kardeşe hayat boyu yük.. Ayrıca ikinci çocuğu isteyip yapamayan var, ne kadar bencil bir slogan bu kardeş şart!
    Ben tek çocuğum ve kendi kendime yeten ve çok sosyal bir çocuktum, ailem de beni hiç eve hapsetmedi, hep bana bir sürü sosyalleşme fırsatı yaratıyordu. Kardeşsizliği HİÇ hissetmedim, hissetmiyorum. Ayrıca bence insanlar ikinci çocuğu ilkine kardeş olsun diye yapmamalı, ne yanlış bir şey bu, insan ikinci bir çocuğu kendi istemeli, kendi bu deneyimi bir daha yaşamayı arzulamalı, başka nedeni olmamalı bence (bilmiyorum yanılıyor muyum, bekara koca ;) boşamak kolay diye bir laf vardır).

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ben de kardeşsiz hayatı bilmediğim için yorum yapamıcam o konuda ama kardeş gerçekten güzel birşey. İkinci çocuğu çok istedik biz illa ki kızıma kardeş olsun diye değil tabi ki ama kardeş olmanın tadını da almış oldu tabi

      Sil
  2. tam ben yazacaktım "nasıl deliriyorum" diye ki yukarıdaki yorumda gördüm, hay ikinizin de ağzına sağlık!

    kaldırabilecek, kaldıramayacak hatta belki çocuk sahibi bile olmayan onlarca insanın güruh halinde böle bir toplumsal baskıya katılması saçmalığın daniskası değilse nedir bilemiyorum. çocuğa çocuğun lazım olması ise, insana insanın lazım olmasından en az on kat daha sabit bi gerçek. keşke hiçbiri yalnız büyümese..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Keşke keşke, eskiden sokaklarda çoluk çocuk büyürken der miydik ben evde kalıcam annemin dizinde oturucam dye :))

      Sil
  3. kardeş yapıp kardeş şart demeyen bir anne... allahım nasıl da mesudum böyle biriin gördüğüme. bence de kardeş değilse de çocuk şart, çocuğa çocuk şart:) asla bizim veremeyeceklerimizi veriyorlar birbirlerine, arkadaşlıklarını...

    YanıtlaSil
  4. Kesinlikle cocuk cocuktan ogreniyor. Ve o kadar kisa surede ogreniyor ki sasirip kaliyorsun.
    Ben ikinci bir cocuk dusunmuyorum. En azindan simdi. Ama oyle zamanlar oldu ki kardeslerim olmasa (uc kardesiz) ne yqpardim dedim. Hala da derim. Cok iyi cocuk bakiyorlar da. :d

    YanıtlaSil