Öncelikle herkesin Cumhuriyet Bayramını kutluyor, sonsuza kadar bu coşkuyu sürdürebilmemizi temenni ediyorum.

Geçenlerde yazdığım bir yazıda battaniyeye başladığımı söylemiştim. Bir yorum bırakıp açıklamasını isteyen sevgili "ce" seni unutmadım :) Ancak biraz ilerleyip daha detaylı bilgi verebilmek için bekledim.

Özellikle instagram kullanıcıları arasında Secdus'u tanımayan yoktur herhalde. Galerisinde, üzerinde titizlikle düşünülmüş fotoğraflar eşliğinde tasarımlarını tanıtıyor. Artık görenlerin ilk bakışta ona ait olduğunu anladıkları tabakları ve aksesuarları var. Ben de ilk keşfettiğimde uzun uzun incelemekten kendimi alamamıştım.

Bir çok anne özellikle çocukların uyku saatlerine olan olumsuz etkileri dolayısıyla saatlerin ileri geri oynanmasından pek haz etmez. Oysa ben seviyor ve dahası ihtiyaç duyuyorum. 

Ay yüzlüm,

Geçen hafta kocaman bir göbek fotosu koymuştum ve artık hareket edemediğimden yakınmıştım değil mi? İnsan nedense sonraki zamanları düşünemiyor ve böyle olur olmaz konuşuyor :) Çünkü bu hafta daha büyük bir karnım var ve daha da zorlanmaya başladım. Gelecek zamanları düşündükçe korkuyorum. Korkumun nedeni daha da ağırlaşsam bile dinlenemeyeceğimi bilmek. Akşamları uykudan önce uzanınca popom bile ağrıyor valla. İlerde ne halt yiyeceğim hiç bilmiyorum.

Hayat çok zor. Gün sonunda başımızı yastığa koyduğumuzda o gün yaptığımız herşeyin etkisini bir süreliğine vücudumuzda hissederiz. Yürüdüğümüz yollar bacaklarımızı ağrıtır, çok okuyan gözlerimiz sulanır, bütün gün yükümüzü taşıyan belimiz ince ince sızlar... Ve aslında bu fiziksel yorgunluğun ardında, kendini her zaman kolayca gösteremeyen bir de duygusal yorgunluk vardır.

Sabahtan akşama kadar yaptığımız her işte, her anda, duygudan duyguya savruluyoruz. Bir günümüzü kabaca gözden geçirelim mesela, stres, heyecan, kızgınlık, neşe, öfke, sinir, mutluluk... gibi duygular arasında, gün boyunca o kadar çok gidip geliyoruz ki, ruhumuz karman çorman oluyor. Çoğunlukla bu durum, bedensel yorgunluk ve/veya çevremizdeki insanlara saldırganlık, ufacık bir olayda parlama gibi kendini gösteriyor. Ancak ben bu yazıda, bu duygusal kaosun etkilerinden nasıl kurtulabiliriz mevzusuna değinmeyeceğim. Çünkü, ilk önce kişinin böyle davrandığını farketmesi gerekir, sonra da kendine uyan rahatlama tekniklerine gitmesi...

Asıl değinmek istediğim ise, insan ilişkilerinde bu duygusal kaosun zuhurları. Özellikle eşimize, anne, baba ve kardeşlerimize karşı daha sert davranmamıza, çocuklarımıza karşı tahammülsüz olmaya, yolda tanımadığımız insanlara karşı hemen parlamaya... başlıyoruz. Bu davranışların o insanları kırması, aradaki bağı sarsması gibi sonuçlarının olması bir yana, bu agresif ruh halinin en çok ve en uzun vadede zararı kendimize oluyor. Sevdiklerimiz bir şekilde unutuyor veya affediyor ama içimizdeki dengesiz duyguların ayak izleri hep kalıyor. Çünkü kendimizi ara sıra yoklayıp şevkat göstermiyor ve affetmiyoruz. Daha fenası neden böyle davrandığımızı bile çözemiyoruz.

Duyguları yoğun şekilde yaşamanın çok güzel olduğunu düşünüyorum ama tabi farkında olarak. Neyi neden hissettiğimizi anlayarak duygunun içinde savrulduğumuzda bundan keyif alınabilir. Mesela ben, çok yoğun bir kıskançlığı dahi hissettiğimde bir süre onu iliklerine kadar hissedip ne yoğun olduğunu duyumsayınca şaşırır ve böyle yoğun hissedebildiğim için bir haz duyarım. Veya çok öfkelendiğimde herşeyi yapabilecek gücü veren adrenalini hissetmek de hoşuma gider. Vücudumun ne kadar güçlü olduğunu farkederim. Ve asıl önemlisi bu duygularımı bir önceki paragrafta yazdığım gibi yakınlarıma aksettirmeme konusunda dikkat etmeye çalışırım. Elbette ki her zaman kusursuz olmuyor ama beni frenleyen bir düşünce var.

Kasıtlı olarak bizi yaralamaya çalışanlar hariç, çoğu duygusal gelgitler iki kişi arasındaki fikir ayrılıklarından, hayatın zorluklarından ortaya çıkıyor. Çoğu zaman birbirimizi gereksiz yere kırıyor veya olmayacak sebeplerden ötürü gurur yapıyoruz. Bazen günlerce o gurur veya kızgınlığın esiri oluyor, surat asıyor, her günümüzü mutsuz geçiriyoruz. Bu durumda kendimize sormamız gereken şu: içinde hapsolduğumuz duyguları kişiye karşı duyduğumuz gerçek hisler mi? Bunu anlamanın yolu ise şu: (allah göstermesin) o kişiyi tam o anda kaybetsen ne hissedersin? Bu soruya cevap olarak duyumsadığınız his gerçek ve en önemli histir, gerisi faso fiso.

Bu durumda ne kendimizi ne kırgın olduğumuz kişiyi günlerce mutsuz etmenin, günlerimizi mutlu ve keyifli geçirmek mümkünken ömrümüzü böyle önemsiz şeylerle heba etmenin anlamı yok. Böyle bir dalganın etkisinde sürüklendiğimizi farkeder farketmez kendimizi frenleyip durmak, sorunu çözmek için harekete geçmek yapılacak en hayırlı şey olacaktır.

Canın bir şey çektiğinde eğer o gün hafta içi günlerinden biriyse saat 18'e kadar bulup yemek zorunda olmak demek. Tabi o canının çektiğini satan bir yer varsa, veya ulaşılabilir mesafedeyse.

 Her annenin çocuğu bezden ayırma döneminden korktuğuna bahse girerim, özellikle de ilk çocuksa :) Alıştırma sürecinde yaşanacak çiş ve kaka temizleme mevzusu, ıslanmış kıyafetler, çarşaflar, gece kontrolleri... Bu yüzden kimi anneler bu süreci mümkün olduğu kadar geciktirme, çocuğun daha bilinçlendiği dönemlere kadar bekleme eğiliminde olabiliyor.

Bu hafta kocaman göbeğimle bir merhaba diyeyim.

İstanbul'dan geleli 2,5 hafta oldu ama bize 2,5 ay gibi geliyor. Geldiğimizden beri her gün bir görüşme, bir aktivite, üstüne bir de hastalık nasıl öyle uzun geldi ki. Bu hafta da pek bir yoğun geçti, neler yapmıştık şu an kafamı pek toparlayamıyorum bile, aklıma gelenleri yazayım.

Helodünya'ya ait unutmadan not etmek istediklerim var.

Yüreğim yaralı gözümde yaşlar

Aslında doğayı, toprağı, börtü böceği sevmeyen çocuk yoktur zannedersem. Fakat ne yazık ki her çocuk doğayı doyasıya yaşama şansı bulamıyor. Hollanda genel olarak ciddi derecede yeşil olmasına rağmen, bizim evin konumunun, buradaki diğer yerleşimlere göre bu açıdan biraz daha avantajlı olduğunu gördük yaşadıkça. Bu yüzden kızım, çok ufaklıktan itibaren doğayla içiçe büyüyor.

Zaman hem hızlı hem yavaş geçiyor bu günlerde. Bir yandan doğuma sanki çok varmış gibi geliyor bir yandan da günlük düzenimin üç aşağı beş yukarı nasıl olduğunu bildiğimden, ilerleyen günlerde, nasıl vakit ayırıp da hazırlıklara girişeceğim diye kara kara düşünüyorum. Öyle geniş zamanlar yaratamıyorum hiç bir şeye, evde çocuk olunca ekstralar hep iki arada bir derede yapılıyor.