İkinci Çocuk Sorunsalını Çözdüm

Şimdi baktım tam üç ay önce yazdığım bu yazıda ( http://ge-ce.blogspot.nl/2013/11/ikinci-cocuk-sorunsal.html) ikinci bebek ile ilgili tereddütlerimi yazmış, bir çok güzel yorum almıştım. O yazıdan kısa bir süre sonra kafamdaki karışıklığı çözdüm. 

Dünyalar tatlısı Yağmur ve Damla'nın annesi Bahar'ın yorumu tılsımı başlatmıştı çok iyi hatırlıyorum. Aslında onun dediğini söyleyen başka kişiler de olmuştu ama bazı sözlerin tesir etmesi için doğru zaman diye birşey var biliyorsunuz. Belki de o ana denk geldi onun sözleri.

İlk bebeğe sahip olmayı, doktora tezinin bitmesi, bazı işlerin yoluna girmesi vs gibi sebeplerle hep ertelemiştim. Sonra ise keşke daha önce olsaymış dedik eşimle, ertelediğime pişman oldum. İkinci çocuk için yine bir çok mazeret sıralayabilirim. Kızımın ufak oluşu, yalnız oluşumuz, iş için verdiğim aranın uzaması ve tonlarca bahane. Fakat kendimi tanıyorsam, ikinci çocuk için de keşke daha önce olsaymış diyeceğim. Bu sefer aynı pişmanlığı neden bir daha yaşayayım diyorum kendi kendime. Ablam da ikinci çocuğa cesaret edemedi uzun bir süre ve 9 yaş arayla doğurdu; o da keşke bu kadar beklemeseydim demedi mi, bolca dedi elbet. Fakat aradaki yaş farkı kaç olursa olsun, çoğu anneden duyduğum bu; o kadar seviliyor ki çocuklar, bu sevgiye onların getirdiği mutluluğa kavuşmak için öne sürülen bahanelerin çoğu önemsiz kalıyor. 

İçimi kemiren kariyer meselesini ise biraz daha beklemeye almaya karar verdim. Sonuçta beş yıl sonra değil de on yıl sonra profesor olsam ne farkeder. Ama ben belki on yıl sonra anne olamayabilirim. Tabi bunlar Allah'ın takdirine kalıyor ama biyolojik yaş diye de bir gerçek var. İstediğim kariyere sahip olmuş ama çok istediğim halde çocuğum olmadığını hayal edince, hangisinin benim için daha önemli olduğunu hissedebiliyorum. Fakültede bir hocamın aynı böyle bir durumu yaşamasına, tüp bebek de dahil denediği hiç bir yöntemin işe yaramaması sonucunda yaşadığı üzüntü ve pişmanlığa yakınen şahit oldum :(

Helo daha çok ufak,  yardım alabileceğim hiç bir yakınım yok, bu gurbette tamamen yalnızız nasıl ikisine de bakarım, nasıl delirmem, hamileyken ne yaparım gibi soruları ise hiç düşünmüyorum. Bunları düşünmeden durabilmek kolay değil ama kendimi ikna edecek ve tamamen düşünmeyi bırakacak bir motto buldum. Ben ki yeğenlerimin bebekliklerine şahit olduğum için bebek bakımından az biraz anladığımı düşünerek, Helo'ya bakmakta zorlanmayacağımı düşünmüştüm. Zorlandım mı, hem evet hem hayır ama mevzu bu değil. Sonuçta yaşadıklarımın hayal bile edemeyeceğim yoğunlukta olduğunu, biliyor zannettiğim şeylerin, kafamdaki kurguların, gerçeğin yanına yaklaşamadığına şahit oldum. Bambaşka bir tecrübe, yaşamadan, görmeden, içinde kaybolup yolunu bulmadan çıkamayacağın bir süreç çocuk büyütmek. Şimdi iki çocuklu hayata dair kafamda ne kurarsam kurayım, nasıl yaparım konusunu ne kadar düşünürsem düşüneyim, yine yaşamadan bilemeyeceğim. E o zaman neden kendimi boşuna stres altına sokayım ki. Tek emin olduğum bir şey var, sağlık olduktan sonra, herşey çözülür, bir yol bulunur, bir düzen elbet kurulur. En azından ben ve eşim bunun için çaba göstermekten kaçınacak kişiler değiliz.

Dolayısıyla geriye bir tek bebeğin bizi istemesi kalıyor. Sizden de dualarınızla, güzel enerjilerinizle yardımcı olmanızı diliyorum.

Ne zaman istersen gel bebeğim, seni heyecanla bekliyoruz.