Tatlı Sert Annelik

Mutlaka denk gelmişsinizdir, özellikle iki yaşından itibaren, çocukların sınırlarını bilmeye ihtiyaç duydukları, böylelikle kendilerini güvende hissettikleri söylenir. Onlar kendilerini yerlere atarak istediklerini yaptırmaya çalışsalar da asla taviz vermemeliymişiz. Bu duruma her ne kadar sinir olsalar da bir yandan memnun olurlarmış. Çünkü bir bakıma annem beni önemsiyor mesajı içeriyormuş.

İlk annelik tecrübemde ben bu sınırlar konusunda pek başarılı değildim. Genelde güvenlik tehlikesi arz etmeyen herşeye izin veriyordum kızıma. Fakat bu kendimi aşırı yıpratmam, bir insan olarak önceliklerimi ihmal etmem (wcye gitmek de dahil) anlamına geliyordu. O zamanlar ikinci çocuğunu yetiştiren ve şimdi benim aydınlandığım gibi aymış olan ablam, bana aşırı taviz verdiğimi, biraz sert çıkmam gerektiğini söylüyordu. Ancak öyle çocuğu korkutan cinsten değil "tatlı sert" olacaksın derdi. Üstelik o zamana kadar çok hassas yetiştirdiğim kızıma bile böyle tatlı sert çıkışlar yapıyor, ancak hayretler içinde görüyordum ki, kızım yine teyzesini çok seviyor, hatta ona benim annem ol diyordu.

Tabi zamanla ben de o kıvama geldim :) Kızımla olan ilişkimizde de bence buna bağlı olarak olumlu bir değişim oldu. Bana daha düşkün olmaya başladı ve kızdığım zamanlarda ise dibimden ayrılmıyor. Oysa öncesinde daha başına buyruktu ve durmadan yapmamı istediği yeni anormal isteklerini yapsam da tatmin olamıyordu. 

Tatlı sert annelik nasıl birşey diye soracak olursanız aslında muhtemelen hepiniz biliyorsunuz kendi annenizden. Hani annelerimiz biz ufakken bize kızıp bağırırlar, terlik fırlatırlar veya çimdik atarlardı (tabi siz de çimdik atın demiyorum) fakat aslında onların bize kızmadıklarını yine sevdiklerini bilirdik. Kızdıkları o sırada yaptığımız şeydi, şahsımız değil. O tepkiyi verdiklerinde kikirdeyerek oradan kaçardık, başka zaman yine korkmaz yapardık o kabahati ama terlik gelince yine bırakırdık. Yani annemizin otoritesini hisseder ama kendimizi aciz, köşeye sıkışmış, psikolojisi altüst olmuş hissetmezdik.

İşte tatlı sert annelik bu benim lügatımda. Çocuğa sesini yükseltebilirsin ama onu korkutup köşeye sindirecek kadar değil. Daha çok oyun havasında, "şiiişt napıyorsun bakayım dökme demedim mi sana onları, şimdi yakalarsam yerim seni" gibi bir ikaz oluyor benimkisi. Çocuk yaptığı hatayı farkediyor, kızdığımı anlıyor ve kikirdeyerek işlediği suçu bırakıyor ve kaçıyor.

Genelde olay biraz sakinleşince ardından normal ses tonumla, o olaydan neden hoşlanmadığımı, beni yorduğunu, ekstra iş çıkardığını falan anlatıyorum. Eğer bunları toplamakla zaman kaybetmezsem seninle şunları bunları yapabiliriz diye açıklıyorum. Kızım için konuşacak olursam, gerçekten işe yarıyor. Oğluma da benzer tavrı takınıyorum ama daha sonuçları konusunda tam fikrim yok. Zamanla onun üzerindeki etkisini anlayacağız. Onun için bu şiddetteki bir sertlik yeterli olur mu, yoksa daha ciddi bir otoriteye ihtiyaç duyar mı şimdiden bilemem. 

Uzun lafın kısası çocuk yetiştirirken kontrolün sizde olduğunu hissettirmek şart. Tek söyleyebileceğim ipler elinizde olsun ama o ipler çocuğu boğmasın.

Sevgiler