Yarın geleli bir hafta olacak fakat henüz pek bişey anlamadık. Helocum yine hastalandı. Günlerdir halsiz ateşli yatıyor ve ne yazık ki hiç bir ilacı bünyesi kabul etmiyor. Bir şekilde içirmeyi başardığımızda ise bir kaç saniye sonra midesinde ne varsa çıkarıyor. Bu durum doğduğundan beri böyle, bütün hastalıkları ilaçsız geçiriyoruz. Tek verebildiğimiz fitil ve ağır durumlarda da iğne oluyor :( Belki ilaç içmemesi bir açıdan iyi ama zaten doğru dürüst yemediği için başka takviye de almamış oluyor ve hastalık normalden uzun sürüyor. 

Ömrüm;

Bir ay daha geçip gitti bile, zaman ne kadar da hızlı akıyor. Hele son aylarda günler sanki daha da aceleci davranıyorlar. Bu ay genel olarak yine bol bol oynadık, konuştuk, gezdik ve öğrendik. Sana öğretirken biz de senden çok şey öğreniyoruz ve seninle yeniden hayatı keşfediyoruz. Fakat bu sefer daha sıkı sarılıyorum ona, bunca yıl okul, iş ve gündelik telaşlardan tadını çıkarmayı öğrenememişim. Seninle beraber her anın keyfini çıkarmaya çalışıyorum şimdi. Beynim adeta iki işleve sahipmiş gibi çalışıyor, bir yandan seninle "an"a dahil olurken, bir yandan uzaktan seyrediyorum.

Bu ay konuşmaların artık hiç kesilmez şekilde arttı. Uykunda bile konuşuyorsun. Söyleyecek şeylerin bitince durmadan abıka, bıdıka, gibi kelimeleri aralıksız motor gibi dakikalarca sayıyorsun. Bu akşam mesela, konuşmaktan bir türlü uykuya geçemedin. Ağzını kapıyorum yok, fermuarları kapadık uyu diyoruz yok, başım şişti vallahi.

Bir hafta önce, daha beklemediğim halde iki (bazen üç) kelimelik cümleler kurmaya başladın. Öncesinde anne gel, anne bat (bak) gibi basit cümleleri kuruyordun ama şimdi her nesne ve eylem için, bir özne ve bir yüklemli cümlelere geçtin. Öyle şaşırdım ki bir akşam baban işten gelince ona da söyledim o da inanamadı :)

Bundan başka, başlıkta yazdığım kelimeleri geçen aydan beri öğrenmeye çalışıyordun. Özellikle oyun sırasında, lego adamlarını konuştururken kullanıyorduk. Bu ay bunları kavradın, doğru yerde, doğru şekilde kullanıyorsun artık. Hepiye(hepimiz) birden diş fırçalıyoruz, beyabe(beraber) elele yürüyoruz, bitaye (bitane) adam kağbouldu (kayboluyor), kitabında ikiye (iki tane)  zürafa var, bissüyü (birsürü) ouncak var.

Bunlardan başka diğer söylediklerini kaydetmeye yetişemiyorum zaten çoktan vazgeçtim.

Aramızdaki ilişkiye gelince hala uyumluyuz diyebilirim. Elbette ki inat zamanların oluyor, genelde fazla zıtlaşmıyorum ama mecbur kaldığım zamanlarda mantıklı açıklamaları dinliyorsun en azından ve çoğunlukla anlıyorsun bizi, çok şükür.

Seni çok seviyorum meleğim.

Annen, Paris

Doğrusu Paris'i illa göreyim diye bir hevesim yoktu. Bu tavrıma yakınlarım çok kızıyor. Ne güzel işte şanslısın, keyfini çıkar diyorlar. Böyle aşırı hevesli olmadan bir çok ülke gördüm, belki de işin sırrı aşırı heves etmemekte.

Biraz önce yemeğimi tıkınırken, bir yandan da kafamda yapmam gereken işleri düşünüyordum. Yarın sabahın köründe yola çıkacağız ve bi dünya işim var. Sonra Allahtan internet var diye iç geçirdim, hayatımızı ne kadar da kolaylaştırdı. Bir olay olsa mesela, fiber kablolara, uydulara zarar verse ve internet birden bire kesilse halimiz ne olur acaba diye kurmaya başladım. Herhalde şu anda bir çok dizi ve filme konusu olan uygarlığın birden bire bitmesi ile hayatta kalma mücadelesine girişen insanlara dönerdik internetsiz. O kadar içimize işlediğini düşünüyorum. 

Elimdeki kitapları tüketince tırım tırım ne okusam arayışına giriyorum. Hollanda'ya teslimat yapan bir iki kitap satış sitesi buldum ama henüz çok inceleyemedim. Satış sitelerinde gezinmek, seçmek çok zamanımı alıyor ve sadece kitap için değil, başka şeyler için de alışveriş sitelerini bu yüzden bir türlü gezemiyorum.

Başlığı ne yazsam bilemedim oldukça ciddi bir başlık oldu ya neyse. 

Genelde sakin, kararsızlık yaşamayan ve fazla evhamı olmayan biriyim. Anne olunca panik olabilme ihtimalleri daha da artmış olmasına rağmen yine de bir çok anneye göre sakinim. Nasıl böyle olunabileceği konusunda kişisel gelişime dair kitaplar, yazılar falan etrafta bolca bulunuyor. Ben kendim için hayata geçirdiğim bir kaç püf noktasında bahsetmek istiyorum.

Başlığa fenci kafası yazdım ama her fen bilimi böyle değil tabi, ben kendim ve tanıdığım fizikçileri örnek vererek yazıyorum bu yazıyı.

Annelikte çuvalladığım bir çok konu var ama giyim konusunu çözdüğümü düşünüyorum. Biliyorsunuz kızım Slovakya'da doğdu ve orası kışın Amsterdam'dan bile soğuk oluyor (Amsterdam daha kuzeyde olmasına rağmen yükseltisi az ve deniz kenarında olduğundan daha ılıman). Kasım sonu başlayan kar üç ay yerden kalkmazdı. Burda ise iki gün önceki fırtınada ara ara yağan doluyu saymazsak kar hala yok. Merakla beklemekteyim.

Yolda giderken 4-5 yaşlarında ağzında emzik olan ve pusetinde oturan bir çocuk gördünüz diyelim. Şimdi durun ve düşünün aklınızdan ilk geçen şey nedir.

Bu ay iyi çalıştım diyebilirim, yüklenmesi olsaydı paylaşacağım 3 tema daha vardı bitmiş olan. 2 tema da bitme aşamasında. İnşallah hepsini kısa zamanda bitireceğim.

Gecenin bir yarısı uyandım ve blog okudum, bir süredir kafamda olan bir yazıyı yazmaya karar verdim. Kasım ayı içinde çok yazı yazmış olmama rağmen ve not aldığım çok şey olmasına rağmen galiba bir süre yazamayacağım. Son bir kaç gündür biraz canım sıkıldı, sebebi sanal dünyadaki tavırlar. Yorum yazdığım bazı kişilerin diğer yorumlara cevap verip de bana vermemeleri, belki de beni ciddiye almamaları, yardım ettiğim kişilerin bunun sınırını aşmaya çalışıp beni kullanmaya çalışmaları, takipçi sayısı fazla diye burunları büyümüş insanlar... hepsi birkaç gündür üstüste geldi ve beni çok huzursuz etti. Başkalarının tepkilerine odaklı blog yazmayı çoktan bıraktım ama bu günlerde "kime ne" düşünceleri de zihnimi meşgul ediyor. Bir yandan çalışmalarıma zaman ayırmak için bütün bloglarımı tümden kapatma fikri de zihnimden geçiyor. Böyle ani kararların sonu pişman edebildiği için karar vermeden önce biraz kendime zaman tanımam iyi olacak.

Gün geçmiyor ki ülkemizde sarsıcı gelişmeler olmasın. Bu husus mutlaka her dönemde vardı ama bu kadar yoğun değildi veya olaylar bu kadar ön plana çıkamıyordu. Ne yazık ki çocuklara tecavüz eden pislikler hukuk sistemimizde hakettiği cezayı görmüyor. Duyarlı vatandaşlar olarak bu hususta hep beraber çaba göstermemiz gerekiyor. Allah saklasın bu durum hepimizin çocuğunun başına gelebilir.

Bu sabah twitterda gazeteci yazar Mehtap Erel'in attığı gönderileri aşağıya yazmak istiyorum

• almanya'da kimyasal hadim uygulandigi halde hapisten cikanlarin yuzde ellisi ayni sucu alet kullanarak tekrarliyor #PedofiliyeSavasActık
• Pedofili iktidarsizlastirmakla sadece yuzde eli onlenebildiginden agirlastirilmis hapis cezasi gorusulmeli #PedofiliyeSavasActık
• Uzerinde calisilan yasada eger kimyasal hadim uygulanirsa ceza dusuyor, gerekce insan haklari #PedofiliyeSavasActık
• Oysa kimyasal hadim sorun beyinde oldugu icin cocuga arzuyu engellemiyor sadece ereksiyon olamiyor #PedofiliyeSavasActık
• Kanunen sorunun beyinde oldugu kabul edilirse de bu kez kisi hasta kabul edildiginden yine ceza dusuyor #PedofiliyeSavasActık
• Bu cikmaz yurtdisinda agir suc kabul edilerek asiliyor yani hem kimyasal hadim hem agirlastirilmis hapis #PedofiliyeSavasActık
• Yurtdisinda Insan haklari kismini kanunlar"kendini koruyamayacak yastaki bireyi korumayi oncelik kabul ederek" asiyor #PedofiliyeSavasActık
• Yani zor ama cozumsuz degil cozen cozmus biz neden cozemiyoruz (komisyon 4 yildir calisiyor) belli degil #PedofiliyeSavasActık
• En son iki sene once hadim yasasi komisyonu baskaniyla gorusmustum durum buydu yakindan takip ediyorum durum hala bu #PedofiliyeSavasActık
• 9 yildir okullarda konusuyorum pedagoglarla calisiyorum haber dosyalari hazirliyorum,yaziyorum,kendimi yirtiyorum #PedofiliyeSavasActık
• Ama en basiti cocuklarinizin fotograflarini paylasmayin onlara facebook falan acmayini bile anlatamadim #PedofiliyeSavasActık
• Bu arada eklemek gerekir, cocuk gelin diye bir sey yok. Ona buyuklerin gozetiminde ve rizasiyla cocuk tecavuzu deniyor.
• Cocugunuzu internettteki zararli icerikten korumak icin ucretsiz filtre RTÜK Filtre İndirdim http://www.tamindir.com/rtuk-filtre/  @tamindir aracılığıyla
• Buradan da iyice okuyup indirebilirsiniz http://www.rtuk.org.tr/sayfalar/icerikgoster.aspx?icerik_id=7d886e32-58ba-4e95-af95-5ac4efc38b9c …
• Bu program cocugunuz internette odev falan ararken pornografik icerikle,sapikla, manyakla,abuk oyun siteleriyle karsilasmasini engelliyor.
• Pedofiller cocuk gibi davranarak en cok oyun siteleri uzerinden cocuklarla iletisim kurmaya calisiyor.

Aşağıdakiler de Mehtap Erel'in rt yaptığı faydalı linkler. İnternette bu tip sayfaları ihbar etmek için Diren İlkyardım isimli bir site açılmış. İlkyardım Amaçlı Toplanmış Yetkinlik Belgeli Gönüllülerden Oluşan Sağlık Müdahale ve Sağlık Koordine Ekibi bu amaçla çalışıyor. web:  http://direnilkyardim.com/  twitter:https://twitter.com/direnilkyardim

• Pedofili sayfalarını admin@direnilkyardim.com adresine gönderiniz. Sayfaları @direnilkyardim ekibi toplu ihbar edecek. #PedofiliyeSavaşAçtık
• Yolladığınız ihbarlara avukatlarımız aracılığı ile yasal işlem başlatılacaktır. admin@direnilkyardim.org #PedofiliyeSavaşAçtık

Şu anda çocuk tecavüzü sebebiyle hapse girip çıkmış ve hala icraatlarına devam eden insanlar dolaşıyor etrafta. Bunları daha fazla eklemeyeceğim çünkü gerçekten içim kaldırmıyor artık. Bu aşamada anneler olarak en önemli görev bizlere düşüyor. Çocuklarımızın fotoğraflarını yayınlarken dikkatli olmak ve mümkün olduğu kadar sınırlamak. Hiç fotoğraf yayınlamamayı da yayınlamayı da tercih ediyor olabilirsiniz ama en azından yayınlanan pozlarda, çıplak veya şuh hareketler diyebileceğimiz (çocuklar bilmiyor elbette ama öyle pozlar veriyorlar, bizim kız bile yapıyor bazen) pozları yayınlamayalım.

Ben şimdi blogumdaki tüm fotoğrafları gözden geçireceğim. Ebatlarını ufaltıp, uygunsuz gelenleri kaldıracağım ve bıraktıklarımın da üzerine mutlaka yazılar yazacağım.

Allah evlatlarımızı korusun.

Bebeğin özellikle ilk aylarında anneler bebeğinin kilo ve boy takip işini ciddiye alır. Hatta o kadar ciddiye alır ki zaman zaman benim gibi umutsuzluğa kapılır. Persentil eğrileri ile ilgili bazı ayrıntıları açıklamak istiyorum, aslında bunlar bir çok tablo/grafik veren sitede yazıyor ama teknik dil kafa karıştırıyor olabilir.

Ülkeden uzak oluşumuz sebebiyle yakınlarımızla düzenli bir iletişim kurmak çoğu zaman zor oluyor. Annemle veya ablamlarla bile bu düzeni tutturmak zor olsa da elimden geleni yapıyorum ama söz konusu arkadaşlar ve diğer yakınlar olunca çok başarılı değilim. Herkese yetişemeyeceğim için bloglarım var, sosyal medyada sık sık durum güncellemesi yapıyorum ve her yakınım bu hesaplarımdan haberdar. Ancak bazı kişiler bunlara bakmayı unutuyor ve sürekli onlara hal hatır sormamı bekliyor. Aslında bu taleplerini anlıyorum ama o kişilerin bunu talep ederkenki tavrı beni üzüyor ve yoruyor.

İki yaş sendromu işini çözdük galiba, bu ay çok uyumluyduk seninle. Kim bilir belki gün gelir bu yargıya vardığım için kendime gülerim ama bu ayın öne çıkan konusu bu. Yeniden can ciğer kuzu sarması olduk, hatta aşkımız her geçen gün daha da arttı diyebilirim. Ve ilk defa bu ay beni seviyor musun soruma sözel olarak karşılık vermeyi reddetsen de sevdiğini daha çok göstererek cevap verir oldun. Bunu hissetmek öyle güzel ki...

Bahçeli bir evi çok istiyordum, en çok da kızım için. Dilediğince çıksın oynasın, o doğayla haşır neşir olurken ben bahçede oturup dergimi okuyayım içeceğimi içeyim falan. Bir koca yazı (yoksa minik mi demeliyim, hep yağmur hep yağmur) geride bıraktık ve sıfır bahçe keyfi, bir kere hüsranla sonuçlanan mangal keyfi yaşadık. Belki tamam acemiliğimize geldi ya da biz keyif yapmayı bilmeyen insanlarız, inşallah bahçe yaşamını da öğreneceğiz de önce kendisiyle barışsak iyi olacak.

Malum kız büyümeye başladı, dönem dönem ikinci çocuk fikri beni yokluyor. Kafamda bin deli düşünce, kukumav kuşu gibi düşünüyorum. Öyle olursa böyle, şimdi olursa şöyle diye. Pek tabi ki her istediğin zaman şak diye olacak hali yok, olmama ihtimali bile mümkün olabilir. Tabi ki Allah'a kalmış bir iş bu. Hayırlısını diliyorum ben de.

Yaklaşık iki yıldır çalışmıyorum. Çalışmaya başlamak istiyorum ama çok da korkuyorum. Böyle evde oturup fizikten uzak kalınca her bildiğimi unutmuş, özgüvenim gitgide azalmış gibi hissediyorum. Geçenlerde bir iş ilanı görünce aklım karıştı yeniden. Aslında üniversite dışında iş istemiyordum fakat bu iş aklımı feci çeldi. Amsterdam'daki Avrupa Patent Ofisine farklı branşlardan eleman alacaklarmış. Fizik için de lisans mezunu bir fizikçi ( benim doktoram var daha makbul olur herhalde) arıyorlardı. Gelen patent tekliflerini gözden geçirip orjinalliğini araştırıp onay verip vermeme işini yapıyorsun. Vay be ne havalı. İlk aklıma gelen idolüm Einstein'ın da isviçre patent ofisinde çalışmış olmasıydı. Ben de onun gibi olurdum belki :)  Üstelik bu ilanda, binada bulunan laboratuarların dilediğince kullanılabilmesi mümkündü (istersen bilimsel çalışma yürüt süper) Maaşı ise (asıl beni vuran yer) ortalamanın üstünde bir maaş alan eşiminkinin bile iki katı idi. Şok oldum.

Tabi ki bu işe başvurmadım, hem çok ani oluşu (daha kızımla ilgili bir programımız yok) hem de cesaretimin olmayışı. Belki başka zaman yine ilan çıkar kimbilir.

Şimdi Dila iki yaşına geldiğinde okula başlayacak, belki işe başlamam daha kolay olur o zaman. Fakat işe başlarsam ve özellikle de kızım büyüdüğünde ben rahata alışırsam ikinci çocuğu kolay kolay göze alamam gibi geliyor. Yeniden o kaosa girmek gözümü korkutuyor. Şimdi evdeyken bir çocuk daha olsa, verdiğim iş arası biraz daha uzasa, ikincisi bir yaşına falan geldiğinde işe dönsem (tabi şimdi kendimi beceriksiz hissediyorum o zaman özgüvenim yerlere yapışır eminim ) daha mı iyi olur diye gel gitler yaşıyorum.

Bunda mesleğimin sürekli gelişmeleri takip etme gerekliliği içermesinin de etkisi var. Asla bıraktığım noktada kalmıyor. Şimdi bile yakalamam gereken öyle çok araştırma var ki. Diğer yandan bir konuyu nasıl ele almam gerektiğini bildiğim için bunun önemi yok diye kendimi telkin ediyorum. Sonuçta sürekli takip etsen bile her konuyu bilebilmek imkansız.

İş mi çocuk mu iş mi çocuk mu diye düşünedurayım, zaman hızla geçiyor. Bakalım bu düşüncelerin sonu nereye varacak. Siz ikinci çocuk kararını nasıl verdiniz, kaza olanları demiyorum ama ;) Gerçi de belki en iyisi o.

Bir süre önce bu mevzudan haberdar olduk ve ilk fırsatta denemeye karar verdik. Yaklaşan yılbaşı nedeniyle Paris veya Amsterdam'a (ya da aşağıdaki yerlerden birine) turistik gezi yapacak kişiler, hızlı trenle günü birlik bir extra şehir gezisi bile yapabilirler. Diğer şehirlerin ne kadar sürdüğü sitede kalkış ve varış noktalarını yazınca gözüküyor. 

Bir önceki oyunlarla ilgili yazım evde programlı aktivitelere karşı olduğumu söylediğim için, program yapma hevesindeki anneleri kızdırmış ve benim büyük burunlu gözükmeme sebep olmuş olabilir. Yazının içinde bu ihtiyacın kişiye göre değişebileceğini vurgulamıştım ama gözden kaçması muhtemel. Ben de geniş bir çerçeveden bakıp durumumuzu anlatmak istedim ki neden ihtiyaç duymadığım anlaşılsın.

Biliyorsunuz Amsterdam'da yaşıyoruz son 6 aydır ve burada bizim hiç arkadaşımız yok. Dolayısıyla evimize gelip giden ne arkadaş ne akrabalar ne tanıdıklar var. Bu da bizim eksikliğimiz ama bu eksikliği elimizden geldiğince kapatmaya çalışıyoruz. Fakat diğer yandan da artımız oluyor çünkü bizim kararlarımıza müdahale eden, karışan, yargılayan kimse olmadığı için daha kolay oluyor. Böyle olduğu için de günlerimiz rutin içinde geçiyor.

Sabah 7-8 arası uyanan Helo babası işe gidene kadar bir saat onu görüyor ve etkileşiyor, akşamları da yaklaşık 3 saat, hafta sonu da 2 full gün beraber oynama şansına sahip. İstanbul'da olsaydık trafikte çok zaman harcayacağı için bu kadar beraber zaman geçiremeyecekti babasıyla. Bu bizim artımız oluyor. Gün içinde uyuduğu iki saat hariç sürekli yanındayım. Mutfağımız açık mutfak olduğu için de işimi yaparken de onun yanında olabiliyorum. Evimiz bahçeli ve parka çok yakın olduğundan her gün dışarıya çıkıyoruz. Her gün olmasa da sık sık bisikletle geziyoruz. Ev sahibinin bırakmış olduğu masa ve sandalyeler ile ayrıca oldukça eğitici bir koli oyuncağı var. Bu oyuncaklar elinin altında olunca istediği zaman kendi alıp oynuyor. Oyuncakları genelde hep eriştiği yükseklikte ve dağınık. Beni çağırdığı zamanlarda ise yanında oluyorum.

Bundan başka haftada iki oyun grubuna gidiyoruz son iki aydır. Bir tane daha gidebileceğimiz oyun grubu bulduk ama daha başlamadık. İki tanesinin yeterli geldiğini gözlemledim ve bu yüzden biri bitince diğerine gideceğiz.

Oyun gruplarımızdan ilkinin adı theLittleGym. Bu gruba pazar sabahları gidiyoruz ve hem anne hem baba olarak katılıyoruz. Yaklaşık bir saat süren grupta bir hoca eşliğinde temelde jimnastiğe dayalı oyunlar oynanıyor. Yanlış bilmiyorsam iki yaş civarı gelişmeye başlayan iki ayağını yerden keserek zıplama, bu grup sayesinde diğer çocuklardan heveslendiği için geçen ay gelişmeye başladı. Çok dengeli değil ama zıplamayı seviyor. Grubumuz 19-36 ay çocuklarının dahil olduğu grup olmasına rağmen genelde iki yaş civarı çocuklar var. Bu oyun grubu, Helo'ya en çok cesaret verdi. Çünkü doğduğundan beri fiziksel aktivitelerde çok temkinliydi.   Yapıyordu ama önce iyice inceleyip kafasında planlıyordu belki. Oysa ben daha cesur olup girişmesini isterdim. Şimdi parklarda da bulunan demir çubuklara asılıp sallanıyor, tırmanma duvarlarına tırmanıyor ve bunları yapmak için daha cesur. Grup genelde hepsinin eline aldığı çanlarla eşlik ettiği bir hoşgeldiniz şarkısı ve sırayla hi5 ile başlıyor, sonra kocaman bir daire etrafında koşma ve ardından günlük programa göre hareketler oluyor. Bu hafta sonu konu yönler idi ve, ellerindeki objeleri yukarı, aşağı sağa sola salladılar,  sünger bloklardan hazırlanmış bir piramitte dolanıp sonunda ayakla top atma noktasına ulaşıp gol attılar, tahta lata üzerinde yan yan yürüdüler, yine bir labirent takip edip, tünelden geçip takla attılar. Bütün hareketlerde gerektiğinde yardımcı oluyor anne babalar. Bu grupta kızım yüzde yüz her programa uyumlu hareket etmiyor ama diğer çocuklar da öyle. Ancak eskisine göre her geçen gün katılım oranı artıyor. Kapısına yaklaştığımızda koşa koşa gidiyor ya, sevdiğini anlıyoruz biz de.

İkinci grubumuz Baby Sensory, duyu geliştirmeye yönelik bir okul. Dikkat çekecek bir farkla daha çok seviyor bu grubunu Helo. Bunda öğretmeninin yaklaşımının da etkisi var. Stephani, kızımdan iki ay ufak bir çocuğu olan zenci bir anne. Bu tavırlarına yansıyor, Helo ile çok iyi anlaşıyor. İlk baştan beri zenci oluşunu hiç yadırgamadı. Her iki grupta da, değişik milletlerden insanlar var.

Baby Sensory'de ortalama bir saat sürüyor ve bu bir saat öyle tatmin oluyor ki, sürenin sonunda içine dönmeye başlıyor. İlk 20 dakkasında çocukların etraftaki oyuncaklarla oynaması için serbest zaman bırakılıyor. İlk başta bu durumu yadırgamıştım fakat çok doğru bir yaklaşımmış. Çünkü etraftaki oyuncaklara doymuş olan çocuk, grup aktivitesi yaparken onlarda aklı kalmamış oluyor ve tam konsantre oluyor. Jimnastik grubunda öyle değil. Girer girmez grup dersi başlıyor ama kızım illa ki kaçıp diğer yerlerde koşmak, tırmanmak zıplamak istiyor.

Baby Sensory bu açıdan çok iyi düşünülmüş. Grup zamanı geldiğinde ortadaki eşyaları kenara çekiyoruz ki bunu hep çocuklar yapıyor, sonra yine onlar matları seriyorlar ve oturuyoruz. Her zaman çubukları vurarak söylediğimiz hoşgeldiniz şarkısı ile başlıyoruz. Sonra da süre bitene kadar üç-dört farklı aktivite oluyor. Sonunda veda şarkısı ile ayrılıyoruz. Bu gruptaki oyunlar duyulara hitap eden oyunlar oluyor genelde. Hepsine gayet iyi katılıyor bu grupta. Ses ve ışıklı oyunlar, kukla gösterisi, dokunma duyusu ve el becerileri için oyunlar her hafta değişiyor.

Bu oyunları zaman zaman bebekler için oyunlar bloguna yazıyorum. Yine yazacağım.

Oyun gruplarında yeteri kadar doyuma ulaştığını düşünüyorum. Ayrıca her geçen gün grup yaşamına daha iyi adapte oluyor. İki yaşına az kaldığı için, okulda birden bire grup yaşamına zorlanmasın diye başladık bu gruplara. Okul için başka adaptasyon sorunları olacaktır muhtemelen, onu da zamanı gelince çözmeye çalışacağız.

Uzun lafın kısası bizim şartlarımız altında kızım oyuna doyuyor. Bunu artık oyun istemeyi kesip kendi iç dünyasına yönelmesinden anlıyorum. Ayrıca hem bana hem de babasına doyuyor olmalı ki, uyku zamanlarında yatağına girip bizim yakın durmamızı istemiyor. Çocukların belki de doğduklarından beri yalnız kalma ihtiyaçları oluyor ama herhalde anlamadığımız için pek fırsat vermiyoruz. Şimdi ise bunu açıkça ifade ediyor kızım.

Doğduğundan beri her şeyleriyle meşgul olduğumuz için bağımsız düşünmek zor olabilir ama çocuklar annelerin transkriptleri değildir. Evet büyük ölçüde etkileniyorlar, örnek alıyorlar ama, öğrettiğin bir şeyi öğrenmiyorsa, uyku eğitimi verdiğin halde olmuyorsa, en güzel yemekleri yaptığın halde yemiyorsa bunun sorumlusu, suçlusu anne değildir. Tüm faturaları kendinize kesmememiz ve onun da bir karakteri ve tercihi olduğunu unutmamamız lazım. Ben her şeyde kendimi suçlamayı bıraktığımdan beri işler daha yolunda gidiyor.