20. Ay Mektubu: İki Yaş Sendromu Bitti Galiba

Minik yavrum

İki yaş sendromu işini çözdük galiba, bu ay çok uyumluyduk seninle. Kim bilir belki gün gelir bu yargıya vardığım için kendime gülerim ama bu ayın öne çıkan konusu bu. Yeniden can ciğer kuzu sarması olduk, hatta aşkımız her geçen gün daha da arttı diyebilirim. Ve ilk defa bu ay beni seviyor musun soruma sözel olarak karşılık vermeyi reddetsen de sevdiğini daha çok göstererek cevap verir oldun. Bunu hissetmek öyle güzel ki...

Bu ay daha da olgunlaştığının işareti olarak bazı davranışların değişti. Artık masada yemeğimi yerken anlayış gösterip yemem için fırsat veriyorsun. Hatta bir kere cam kenarında seninle otururken, genelde cam kenarında oturup kahve içtiğim için, gidip kahve almamı ve içmemi söyledin. Nasıl şaşırdım bilsen. Sonra artık tüm uykularını kendi başına yapar oldun. Yatağını seviyorsun ve sana müdahale etmemizi istemiyorsun. Kendi kendine uyuman ilk başlarda beni biraz üzmedi değil, bir konuda daha bağımsızlığına kavuşup benden uzaklaşmıştın çünkü. Fakat böyle bir uzaklaşma başka şekilde yakınlaşmaya dönüşüyor aslında. Mesela gün içinde kollarımın arasına daha çok giriyorsun, bazen yanağını uzatıp seni öpmemi istiyorsun. Bir de bu öptürme taleplerinin sebebi sana kızdığım bazı zamanlarda olmuyor mu, ağzımı açıp birşey diyemeden yanağını ağzıma yapıştırıyorsun, çok kurnazsın çok. Neyse ki en azından tepkimi anladığını biliyorum.

Ancak bu ay her zamankine göre daha çok yorulduk babanla. Gün boyunca o kadar çok hareket ediyoruz ki seninle, senin uyuduğun saatte biz de uyuya kalıyoruz. Bu uyuyakalmaların sayısı çok fazlaydı bu ay hepimiz bol bol uyuduk diyebilirim :)

Seni çok seviyoruz bebeğim.

Amsterdam