Tadı damağımda anılar

Geçenlerde beyaz peynirli maydanozlu makarna yapmış ve instagramda en son ne zaman yediğimi hatırlamadığımı yazmıştım. Yerken öyle lezzetli geldi ki, galiba hamileliğimden beri ilk defa tadını çıkararak yediğim ilk yemekti. Üstelik beni alıp çocukluğuma ait unuttuğum günlere götürdü.

Babam makarnayı daima peynirli yer ve çocukken biz yoğurda boca ederken o hep peynirle karıştırırdı. Bazen ben de öyle yapardım ama az gelirdi herhalde bir de ketçap veya salça ne varsa onu eklerdim. Sonra düşündüm çocukken öyle şahane şeyler yemiyorduk ki her zaman, makarna bizim için şimdiki zamanın hamburgeriydi belki, bir de annemin yaptığı patates kızartması.

O zamanlar sık sık teyzemlere veya halamlara giderdik ve onlar da bize gelirdi. Düşünüyorum da annem, benim şuan bir misafir ağırlayacağım zaman yaşadığım telaşeyi hiç yaşamıyordu, belki de ben farketmiyordum ama kimse kimsenin evini veya ikram ettiğini çemkirmezdi. Belki de bu yüzden daha rahattılar. Allah ne verdiyse ortaya çıkarılır hep birlikte yerdik. Kimi zaman kekler börekler tatlılar yapılırdı elbet, fakat aniden bir misafir gelse annem akıtma yapar yanına zeytin peynir reçel turşu evde ne varsa çayın yanına çıkarırdı. Bazen de bir türlü tadını ve kıvamını tutturamadığım lokmalar dökerdi hemencecik un su tuz biraz yoğurt ile hazırladığı. Öyle güzel olur ki yanına hiç katık aramazdı insan onu yerken. Tatlı bir sohbetin eşlik ettiği çay ve lokmalar en has böreklerden daha lezzetliydi.

Küçükken teyzemlere gittiğimizde o zamanlar genç kız olan teyzemin kızı daha bizi kapıda görünce hemen mutfağa gider çay suyunu koyarmış. Biz üstümüzü çıkarıp oturana kadar da bir kek karıştırmış, evdeki kraker ve bisküvileri çıkarmış olurdu. Ne zaman bunları hazırladığını sorunca da e işte siz şunu şunu yaparken derdi. Fakat kendisi de muhabbeti hiç kaçırmaz, ara sıra mutfağa giderek her şeyi hazır ederdi. O zamanlar öyle şaşırırdım ki bu hızına, şimdi onun kadar olmasa da ben de öyleyim :)

Az kalmış herkese yetmez derdine düşmeden çekirdekler kuruyemişler çıkarılır, hep beraber yerdik. Az ya da çok  ne ikram edeceğini şaşırırdı insanlar.  Azar azar çok sayıda çeşitle kurulan bereketli zengin sofralardı onlar. Ve öylesine lezzetli. Aç olunca ne yenirse yensin güzel geldiği için mi yoksa o sıcak art niyet içermeyen sohbetler miydi herşeyi lezzetli kılan bilmem ama ben o anları çok özledim. Misafirin Allah ne verdiyse gelirken alıp getirdiği (bazen ekmek, simit ya da galete), ev sahibinin allah ne verdiyse çıkarıp paylaştığı keyif dolu sofraların yerini sanki tabak çanakların, sunum şekillerinin ve tariflerin yarıştığı davetlere bıraktı sizce de öyle değil mi? :(