Aslında bu çorbanın orjinali terbiyeli havuç çorbası. Ancak ben nedense terbiyeli yemeklerin birgün sonraki tadını beğenmiyorum ve bu yüzden ertesi güne kalacak kadar yapacaksam terbiyesiz yapıyorum. Bu hali de oldukça nefis.

İri bir adet havucu rendeleyip tencerede biraz yağ ile soteliyoruz. Havuçlar diriliğini kaybettikten sonra biraz salça (1 çorba kaşığı kadar-veya eşdeğer miktarda domates sosu) ilave edip biraz daha kavuruyoruz. Bu aşamada biraz kıvamlı olsun diye iki çorba kaşığı kadar un ilave edip onu da biraz kavurduktan sonra yarım kutu krema (100ml kadar, yoksa eşdeğeri 1su bardağı süt) katıp 1lt kadar su (varsa et suyu daha iyi olur) ilave ederek pişiriyoruz. Damak tadınıza göre tuz ekleyip servis edebilirsiniz.

Yapım aşaması sırasında instagrama koyduğum börek ne yazık ki fotoğraflayamadan bitti :) Bu börek çay saatlerinden ziyade yemeklerde ikram edilmeye daha uygun. Yanına sebzeli bir sote veya salata ile pekala bir ana yemek olabilir. Benim için olur yani :))

Garnitür, ufak doğranmış mantar ve tavukları, biraz salça ile soteliyoruz önce. Miktarı ne olacak derseniz, ne kadar çoklukta yapacağınıza bağlı ama oranları şöyle olsun. Eğer garnitür bir kaseye denk geliyorsa mesela, aynı kase ebatınca doğranmış mantar ve yine o kase kadar doğranmış tavuk diyelim. İçine tuz, karabiber, sevdiğiniz diğer baharatlar (maydanoz, kimyon, isterseniz acı biber) ekleyebilirsiniz.

Bunları üçgen yufkalara bol miktarda koyup kalın sigara börekleri yapıyoruz. Bu iç harcıyla birlikte, içine biraz da peynir (özellikle cheddar nefis olur ama yoksa rende kaşar da olur) koyabilirsiniz. Tepsiye dizdikten sonra üzerine bir yumurta, sıvıyağ, biraz süt (veya yoğurt su karışımı) ile hazırlanacak karışımı bolca döküyoruz. İstenirse çörek otu veya susam da eklenebilir tabi. Fırında pişirdikten sonra üzeri sert olmuş ise, sıcakken plastik bir örtü ile kapatıp bırakabilirsiniz. 

Hollanda'nın kralı var biliyorsunuz. İşte bu gün kralımızın doğum günü tüm ülkeden sevinçle kutlanıyor 😀 ( detaylı bilgi isteyenler buraya ) Aslında gördüğüm kadarıyla kral kimsenin umrunda değil ama bu eğlence ruhu şahane. Bugün resmi tatil ve çoğu mağazalar kapalı oluyor. Kutlanma şekli ise epey ilginç. Herkes baştan aşağı turuncu giyiniyor, abartılı aksesuarlar takıyor ve herkes pazar kuruyor.

Evet, herkes tezgah açıp satış yapıyor. Evinde satmak istediği ne varsa, giysiler, eşyalar, kitap/cd/plaklar, çocuk eşyaları ve oyuncakları çok ucuza satılıyor. Tabi herkes fiyatını kendi belirliyor ama kabaca bir piyasa oluşmuş durumda. Çocuk kıyafetleri parça başına ortalama 0.5-1eu arası, oyuncaklar 10 centen oyuncağa göre 2-3 euroyu bulan fiyatlarda satılabiliyor. 

Genelde sabahtan akşama kadar açık oluyor tezgahlar ama birçok kişi öğlen toplayıp eğlenceye gidiyor. Kralın alay geçidi, müzik, dans gösterileri, ayaküstü satış yapılan yiyecek/içecek standları, kişisel performan gösterileri, aklınıza ne gelirse..

Biz ilk kez 2014 yılındakine bilmeden katılmıştık. Olağan alışveriş için çıktığımızda heryere kurulmuş tezgahları görünce coşmuş, epey de güzel şeyler almıştık. Bir yıl sonra artık olayı biliyor olduğumdan, günler öncesinden beklemeye koyuldum. O zaman daha 3 aylık olan oğlumu slinge bağlayıp, kızımı da pusete atarak kasabamızın pazaryerine gittim tek başıma. Eşim resmi tatil olmasına rağmen çalışmayı seçmişti ve o kadar çok şey almıştım ki bebek arabası doldu taştı eve zar zor gelmiştim.

Bu yıl ise kızım artık ilkokula başladığı için, bahar tatili başlamadan önceki son gün 22 Nisan'da okulda kralgünü kutlamasına katıldı. O gün okulda birçok oyunlar düzenlenmiş, danslar edilmiş ve ikramlarda bulunulmuş. Tabi ki tüm çocuklar da turuncu giymişti.

Helo'nun okulu dün bahar tatiline girdi, iki hafta evde olacak. Bahar geldi gelmesine ama üç gündür hava öyle soğudu ki ortalama 5-8 derecelerde, aşırı rüzgarlı ve hepsini geçtim dolu yağıyor sık sık. Günde kaç posta bilmiyorum saymayı bıraktım. Ve iki haftanın neredeyse tamamı böyle olacakmış hava, yandık ki ne yandık.

Okula gitmese de çocuklar erken yatıp erken kalkıyorlar ki benim tercihim de bu yönde. Bu sabah yine 7 de ikisi de ayaktaydı. Tek fark okula yetişmesi gerekmediği için biraz daha stressiz bir sabah olmasıydı :) . Çocuklar ortalıkta gezinir, yataklarda zıplarken biraz üst katı toparladım, yatakları topladım. Sonra alt kata indik kahvaltıya.

Biz kahvaltıyı hazırlarken onlar da salonda koşturmalı bir oyun tutturdular. Sırayla topu atıp yakalayıp oyun masalarının altına saklanıyorlardı. Onları izlerken böyle sırayla yapmalarına ve sabırla beklemelerine hayret ettim. Öncesinde kızım oyunun kuralını anlatmıştı kardeşine, o da anlamış demek ki tam riayet etti. 

Kahvaltı faslımız biraz sıkıntılı. Oğlum yine 3-4 gündür diş sancılarından muzdarip. Buna bağlı olduğunu tahmin ettiğim nezlesi de var. Zorla birkaç lokma yedi yine oyuna başladılar. Bu seferki oyun kendi başlarına idi. Oğlum kitaplıktan sevdiği kitaplarını alıp incelemeye koyuldu.

Bu arada ben de kahvaltımı bitirdim, masayı ve mutfağı topladım ardından yerleri süpürdüm. Tabi bu süre içinde yüz kez çocuklarla etkinleştim, işimi bıraktım, yeniden aldım falan. Tek seferde 15 dakka sürecek iş bir saati buluyor böylelikle.

Dün akşamüstü saatlerinde hızlıca gidip geldiğimiz market dışında çocuklar evden çıkamadılar  bu hava yüzünden. Sıkılmaya  başlamışlardı. Hava tahminine göre iki saatliğine yağış durmuş görünüyordu, fırsat bu fırsat dışarı çıkalım dedim. Kat kat giyindik, ördeklere vereceğimiz ekmekleri aldık yola koyulduk. Rüzgardan uça uça 50mt ötemizdeki kanala geldik. Ördekleri beslerken çiftliğin beyaz atının dolaşmaya çıktığını gördük. Tabi hemen peşine takıldık, at delisi Helo için aksi ne mümkün. Ormana girip çiftlik yolunu yarılamıştık ki dolu başladı. Kızım geri dönmek istemedi başta. Biraz daha ilerledik ama daha da artınca çocukların ikisini de bebek arabasına istifledim, sarıp sarmalayıp koşa koşa eve geldim. İkisi de çok üşümüştü. Böyle soğuk havada dışarıdan gelince hemen banyo yaptırırım. Önce oğlumu sıcak su dolu küvetine koydum, o oynarken kızı hazırladım. Bazen aynı anda yıkanıyorlar ama bu sefer küçük hanımın kaprisi tuttu. Eren çıksın diye diretiyor, beyimiz de çıkmıcam diye. Eh arada annenin de borusu ötmesi lazım tabi. Oğlanı ağlaya ağlaya çıkardım, kıza yeni su hazırladım oynamaya bıraktım.

Nova'yı giydirip, uykusu da geldiği için emzirip uyutmaya çalıştım ama, içerden anneee bak ne yaptım diye bağıran ablası nedeniyle çabalarım boşa gitti. Ben de uyutmaktan vazgeçip kızımın banyosunu tamamladım, onu kurulayıp giydirdikten sonra, günlük video izleme molası için odasına bıraktım. Bu arada oğlumu da uyuttum neyse ki.

Saat 12 olmuştu ve birazdan karınları acıkacaktı. Evde yemeğim var ama bir çorba yapsam fena olmayacak. Hemen koşup çorba hazırladım, bu arada banyo sonrası rehavetten canı süt çeken kızıma süt verdim, makineye çamaşır attım, oğlan uyandı biraz daha pışpışladım. Kızımın karnı acıkmış öğle yemeğini verdim. O yerken ben de biraz yedim. Bu arada Nova'nın uyanma saati yaklaştı mıkırdanıyor. Uyandığı zaman biraz memede keyif yapmak ister genelde ve yapıyor. Bu arada babysitterımız gelecek heran kapı çalabilir. Oğlum azıcık daha uyuyor aşağı iniyorum, geldiğini görüp zile basmasın diye kapıyı açıyorum, Nova uyandı, yanına koş, uyutmayı dene,yok daha fazla uyumayacakmış, haydi hep beraber aşağı.

Chanthal ile kızım oynamaya başlamışlar, biz de onlara katıldık. Chantal sabah başka bir çocuğun yanından geldi, açtır diye ona da yemek verdim. Benim beslediğim çorbayı içmeyen Nova da onun elinden onun çorbasını içecekmiş. E pekala, Chanthal besledi. Sonra yine onlarca oyun oynadık. Kah beraber, kah ayrı, kah bir işe koştum böyle üç saat geçti. Bir ara kızım parka gitmek istedi ama çıktıklarından 30sn sonra geri dönmüşlerdi, çok ama çok üşümüşler.

Chanthal üç saat sonra gittiğinde (saat 4) kızım yine video molası verdi. Oğlum acıkmıştı yine besledim. Yemeğin yanına canım kısır istemişti onun hazırlığına giriştim. Akşam yemeği için somon isteyen Helo'ya balığını pişirdim. Arada oyun vs derken eşim işten geldi. Sırayla yemekler yendi ve uyku aşamasına geçtik.

Normalde 7,30 (en geç 8 de) uyuyorlar ama tatil modu ve kararmayan hava yüzünden biraz gecikiyor birkaç gündür. Eşim 8 de spora gittiğinde hala uyumamış oldukları için hep beraber yatıp uyumaya çalıştık. Pek tabi ki bolca kudurduk ve zıpladık. Bir tane Dila ve unicorn masalı uydurduk. Perdelerimiz ışık geçirmeyen perde, içerisi epey loş oluyor kapanınca. Aşağıdaki fotoğrafı çekeyim diya açtım perdeyi. Aydınlık havayı görünce önce bi ayaklandıkar. Kızım, anne daha sabah aşağı inelim dite tutturdu ama oy birliği ile reddedildi :)) En sonunda 8.30 da uyudular nihayet.

Şu an kendimi yorgun hissediyorum ama özellikle son bir aydır çocuklarımın nasıl büyüdüğünü, bilinçlendiğini (oğlum tam bir bilinçlenme atağında bu ara her an bizi şaşırtıyor), nasıl etkileştiklerini gördükçe tüm herşeye değdiğini anlıyorum. Hayatımda hiç bu kadar güzel olmamıştım, gerçekten her anlamda kendimi çok güzel hissediyorum. 

(Fotoğrafta yatağıma yapışık olarak kullandığımız beşikte oğlum yatıyor, bu akşamlık ikisi de böyle yattı ama tabi ki bu halde uykuya dalmadılar. Yanyana uyumaları fikri yüreğimi erittiği için bu anı kaçıramazdım :))). )

Sevgiler

- evde yeteri kadar çiçeğim var ama şu mini boy çiçeklerden alayım, değişik bardak/saksı/kavanoz ne olursa koyayım, aşağıdaki gibi farklı sergileme alanları oluşturayım istiyorum

- lale mevsimi bitmeden bir lale tarlasına gidip istediğim kadar toplamak istiyorum

-evdeki buzdolabı biraz ufaktı. Yetmiyor diye tezgah altı buzdolabı aldık ama hala açıkta. Onu bir dolap içine hapsedip üzerine raflar yapacağız. O rafları yapmak ve kullandığım nane maydanoz gibi baharatların saksılarıyla doldurmak istiyorum

- aylar önce dikiş makinesi almıştım ama hiç kullanacak zaman bulamadım. Ufak tefek şeyler dikmek istiyorum, örtü, yastık peçete gibi....

- bahçeyi biraz elden geçirmek yeni çiçekler ekmek ve bazı dekoratif unsurlar eklemek istiyorum. Ah bir de daha büyük bir bahçe masamız olsa fena olmazdı.

-ön bahçede ikeanın tarno model masa ve sandalyeleri var ancak oldukça yıprandılar. Onu güzel bir renge boyasam biraz süslesem ne güzel olacak...

Blog temasinda olusan problemleri duzeltmeye oglumun uyku molasi yetmeyince simdilik dumduz bir tema yukledim, daha sonra yeni gorunumle karsinizda olacak. yeniden :)

Konu isimler ve göbek adlarıyla ilgili. Ben kendi göbek adımı bilmiyorum. Ne zaman anneme sorsam, aramızda dört yaş olan ablamı kastederek biriniz Ayşe, biriniz Fatma der. Ama anne kim kim diye ısrar eder dururduk biz de. Şu an hala hangimiz hangimiziz belli değil😒 (ay bloggerda da artık şu emojiler de çıkmaya başlayalı beri nasıl mesudum anlatamam, bazen tüm hislerime tercümanlar)

Neyse efenim biz ablamla sürekli kavga ederdik, ben Ayşeyim sen Fatma'sın diye. İkimiz de Ayşe olmak istiyoruz çünkü babannemin adı da Fatma ki "ıyyy Fatma mı" hissiyatına bürünmemize neden oluyordu kendileri.

Bizim için Fatma sadece babannemi çağırıştırıyor o zamanlar. Babannemi ise pek sevmiyoruz. Giydiği zaman basma şalvarı çiçek gibi yayılan kocaman g*tlü/göbekli bir kadın bizim gözümüzde. Üstelik kucağına hep halamın kızlarını oturtuyor bizi hiç sevmiyor. Bir de kızdığı zaman feci çimdik atıyor, o gemi gibi evinin kocaman bahçesinin taaa diğer ucundaki mutfakta (merakımızı çok cezbeder orada oturup izlemek isterdik) oturunca da ayak altında dolaşmayın diye bize kızıyor. 

Velhasıl kelam Fatma olmayı ikimiz de hiç istemedik fakat ayşe de fatma göbek atma diye çok şarkılar söyledik...

Not: babannem hakkında yazdıklarım çocukken düşündüklerimizdi tabi ki, yetişkin olunca herşey daha farklı gözüküyormuş.

Not 2: lütfen ismi bahsi geçen isimler alınmasın çocuk aklı işte 😋

Fakat bu yazıda bahsetmek istediğim fiziksel olarak büyümekten ziyade ruhsal büyüme. Psikolojik değişimler, bilişsel beceriler gibi. Özellikle iki yaşından itibaren belirgin bir farkla kendini gösteren bu ruhsal büyümeyle ilgili düşüncelerimi yazmak istiyorum. Aslında bu konuyu uzun zamandır parça parça düşünüyorum ancak fikirlerimi bir türlü bağlayamıyordum. Bu sabah az biraz netleşti kafamda.

Ben içgüdüsel annelik yapıyorum. Gerçekten tek yol göstericim çocuklarım. Kitaplara, başka sözlere kulak asarım, çok okur araştırırım yani altyapımı elimden geldiğince doldurmaya çalışırım ama kafamı kurcalamasına izin vermem, çünkü içsesimi dinlemeyi (sadece çocuk mevzusunda değil her konuda), ona kulak vermeyi öğrendim ve onu dinlediğimde, dinlemediğim zamanlardaki pişmanlıklarımı yaşamadığımı defalarca tecrübe ettim. Kısacası içsesime güveniyorum.

Kızımla son yaşadığımız süreci anlatarak açıklamak istiyorum düşüncelerimi. Bu pek tabi ki spesifik bir örnek olacak fakat genele uyarlamak mümkün.

 Yaklaşık bir ay önce İstanbul'dan döndükten sonra kızımın huyu çok değişti. Daha önce hiç bu kadar yoğun bir değişim yaşamamıştık diyebilirim. Ya da hatırlamadığımız kadar zaman önce yaşadıysak da unutmuşuz nasıl zorladığını. Sebebi kardeş kıskançlığı desen değil, bir yıldır kardeşi var, belki biraz okulun değişecek olması (ki içsesim o da değil diyor çünkü okul değişmeden önce sona erdi), biraz hastalığın etkisi var kabul ama hastalık bittiğinde de bunu bahane olarak kullanıp hastalığını uzattı; hiç birşey yemiyor, sürekli aşırı ilgi istiyor ve gerçekten olmayan korkular icat ediyordu (ki korkuların olduğu dönemler olmuştu ama bu sefer farklıydı, tutarsız, işine geldiği gibi sadece bizi istediğini yaptırmaya ikna etmek amaçlıydı, yani tam bir bahaneydi). Bu süreçte neredeyse bir ay tüm öğünlerini ben besledim, giydir soydur çişe tut tüm ihtiyaçlarını ben yaptım, yetmedi bir ay boyunca babası ile beraber uyudu, bebek gibi konuşmaya başladı, mızmızlık tavan yaptı vs. Öyle bıktırıcı idi ki gerçekten eşimle tartışmaya başladık. O çok yüz verdiğimi söyleyip biraz ısrarcı olmamı bekliyordu ben ise bunun geçici bir dönem olduğunu hissediyor, suyuna gitmemiz gerektiğini söylüyor ve istediği herşeyi yapıyordum. Geçici bir dönem olduğunu söylemem, hani çocuklar büyürken herşey zamanla geçiyor ya, bu da geçer tarzında bir yaklaşımla değil; gerçekten geçici olduğunu (hatta ne zaman biteceğini kesin olarak bilen) bir histen ötürü idi. Yani çocuğumun içinde bulunduğu durumu adeta kendim yaşıyormuşçasına anlıyordum. Bana göre büyüme sancısı çekiyordu.

Büyüme sancısı çekmenin nasıl birşey olduğunu biz yetişkinlerin iyi anlayabileceği birkaç örnek verebilirim. Mesela üniversiteye hiç bilmediğiniz bir şehre ilk gittiğiniz, ilk yalnız kaldığınız an. Herşey o kadar yenidir ki nereden başlayacağınızı bilemezsiniz. Herkes yapabileceğinizi düşünüyor, sonuçta kendiniz de mantıksal olarak bunu söylüyorsunuz ama içinizdeki çocuk arkasına bakmadan annesinin kucağına kaçmak istiyor. Bildiniz mi o hissi? Hasta olduğumuzda da sık sık o hisse bürünürüz. Yine benzer şekilde evlenip yeni bir dünyaya adım atınca, büyük bir sorumluluk üstlenince, birsürü belirsizlikle başbaşa kalınca, hele hele ilk kez anne olup bebeğinizi kucağınıza alınca. 

İşte şimdi bu açıdan çocuklarımıza bakalım. Büyüyorlar, büyürken algıları, düşünsel becerileri artıyor. Diğer insanların beklentileri de artıyor. Bunu geçtim kendisi de yapamadığı bazı şeyleri başarabildiğini farkediyor. Ama bir dakka daha bu kadar çok yeni şeye hazır değil. Hepsi birden bire çok fazla geliyor. Biraz sindirmesi lazım ama o sindirme süresinde sığınacak güvenli bir limana ihtiyacı var. Anne kucağı. Fakat anne de onu eskisi gibi kucağa almıyor. Belki bebekleşirsem alır. Evet oldu bebek gibi davranayım, bol bol mızmızlanayım o zaman annem benimle daha çok ilgileniyor. 

Kızımda aynen böyle oldu. Her zaman gösterdiğimden daha çok ilgiye ihtiyaç duyduğu kesindi. Tamamen tatmin olana kadar sürdü. Ve süreç bittiğinde biraz daha farklıydı bence. Bazı becerileri, huyları daha bir olgunlaşmıştı. Sığındığı limanın orda olduğunu bilmeye ihtiyacı vardı. Orada bir süre dinlenince artık yenilikleri göğüslemeye hazırdı. Eskisinden daha güçlü şekilde yoluna devam edebilirdi artık.

Olaya böyle bakınca, çocuklarımızın huyu değişti diye tabir ettiğimiz dönemleri, insanı fazla zorlamıyor. Bazen yorucu oluyor kabul ama onun da elinde değil ki? Biz yetişkinken bile zaman zaman ne istediğimizi anlamakta zorluk çekiyoruz. Çocuklar bunca bocalama içinde yine iyi idare ediyorlar.

Yukarıda bahsettiğim gibi eşime göre daha fazla disiplin, bana göre daha fazla ilgi ihtiyacı vardı kızımın. Peki bu ayırımı nasıl yapıyorum derseniz biraz içses biraz deneme. Disiplini uygulamaya çalıştığımda geri tepiyor bu anlarda. Hayır ben yedirmeyeceğim sen yiyeceksin dediğimde baskım işi çözmüyor daha beter hale geliyor. Oysa bazı dönemler var ki o sırada kızımın istediği açıkça benim oteritemdir. Beni yoklamak için bir talepte bulunur mesela, hayır derim. Bir iki kez ısrar eder cevap yine hayır. O zaman hiç bozulmaz kuzu kuzu yanıma gelir tamam anne der ve başka bir oyuna sorunsuz devam eder. İşte bu durumda benim otoritemin varlığına ihtiyacı olduğunu düşünüyorum ben. Ama diğer durumda hayır.

Bu işler gerçekten çok ince işler. Her zaman dengeyi bulmak kolay değil. Bunu çocuklarımı inceleyerek, içsesimi dinleyerek yapmaya çalışıyorum. Ve görüyorum ki duygusal olarak dengede olduğu zaman, gerçekten çocuklarım uyumlu, huzurlu, neşeli çocuklar oluyorlar. 

Ağzı yara olduğu için bu süre boyunca tamamen aç gezdi diyebilirim, ve ne yazık ki kilo verdi :( Zaten üflesen uçacak haldeydi ama iyileşince yeniden iştahı açılır umarım.

Bu pazar günü kızımın ve oğlumun doğum günlerini kutlayacağız. Hazırlıklarım tam gaz sürüyor bu yoğunlukta. Geçen yıl kapalı bir yerde yaptık ama bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu ulaşım bile zordu. Bu yıl açık parkın içinde bir oda kiraladık. Çok içime sindi mekan, önünde varendası da var, parkta ise yok yok. Ve şansımıza hava çok sıcak ve açık olacak görünüyor ki bu bile şimdiden beni çok heyecanlandırıyor. Bu akşam anahtarı alıp bir ziyaret yaptık ve kafamda planladım. Umarım sorunsuz ve eğlenceli geçer.

Doğum günü hazırlıklarının yine hepsini kendim üstlendim. Pastayı da yapıyorum daha bitmedi. Bütün bunlar yapmayı herhangi bir mecburiyetten değil (yada tasarruf amacıyla ki harcadığım daha fazla olmuştur  siparişe göre) içimden geliyor. Canım istiyor, heves duyuyorum, denemek üretmek istiyorum. Ne yazık ki bunu insanlara anlatamıyorum. Neyse.

Hava güzel bu günlerde, bahar geliyor, kuşlar ördekler cıvıldıyor ve bunlar içime huzur veriyor. 

Birkaç gün daha yoğunluktan uzak kalabilirim ama sonra kaldığımız yerden devam edeceğim yazmaya. Kalın sağlıcakla.