Novadünya'nın Doğum Hikayesi

Yaramaz oğlum hiç beklemediğimiz bir zamanda (13 ocak 2015 pazartesiyi salıya bağlayan gece) bize sürpriz yaptı ama şimdi düşününce belki de işaretleri vardı ve ben farketmemiştim. Hikayemizi şu anda hastane odamızda oğluşla başbaşa iken yazsam iyi olacak, yoksa eve döndüğümüzde kim bilir ne zamana kalacak.

Gebelik günlüğümü takip edenler, doğumla ilgili endişelerimi ve gelişmeleri biliyorlar. Nova dönmediği için 39. Haftanın bitişi olan 21 ocak için sezeryan tarihi almıştık. Artık son günler kaldığı için aklımca geri sayım yapıyor ve kalan bir kaç ufak işimi de bu hafta içi yaparım diye bekletiyordum. Pazartesi sabahı aşağıdaki fotoğrafı paylaşmıştım instagramda.

Şimdi düşününce o gün anormal olan bir çok şeyi farkediyorum. Bu fotoğrafa gelen bir yorum üzerine şöyle yazmıştım

Bu biiiir. 

O gün whatsuptan bir arkadaşımla konuştuğumda, son bir kaç gündür çok enerjik hissetiğimi, bunun doğum öncesi enerjisi olabileceğini düşündüğümü söylemiştim. Bu enerji ile pazar günü evde adamakıllı bir temizlik yapmıştım (iyi ki de yapmışım :)) Bu ikiii.

Pazartesi günü kızımı okuldan almaya gittiğimde yakın zamanda doğum yapmış olan bir anne de ordaydı ve ikiz bebeklerini daha önce hiç görmediğim bir taşıyıcı ile kucağında taşıyordu (bknz aşağıdaki resim) Öyle tatlıydılar ki hem içim gitti, hem de kızım da arkadaşının kardeşlerini görünce hiç ummadığım derecede yakın ve yumuşak bir tavır sergiledi. Onu öyle görünce o kadar istedim ki Nova'nın doğmasını, güçlü bir çağrı göndermiş olmalıyım. Bu da üç olsun.

Yine pazar günü eşim son kalan montaj işini yapmış ve Helo'nun eski beşiğinin seviyesini yükseltmişti. Yatak odasında yanımızda duran beşik aylardır boş boş durmasına rağmen, kızım seviyesinin değişmesinden olsa gerek (diye düşündüğüm ama aslında bebeği hissettiği için olmalı) ilk defa pazartesi gecesi (pazar değil), o beşikte yatmak istedi ve yattı. Hepimiz aynı odada uyurken, hem kardeşi doğduktan sonra yine beşiğe mi döner acaba diye korkuyor hem de ne güzel yanyana iki beşik koyarız diye hoşuma gidiyordu. Bu da dört olsun.

Sonradan eşim söylediğine göre, normalde akşam yemeğinden sonra ağzına lokma koymayan kocacım, o gece (pazartesi) yemekten sonra çikolatalı gofret yemiş. Herhalde enerji lazım olacaktı diye yedim diyor :) Bu da beş :)

O gece kızım yanımızdaki beşikte uyuduktan sonra yatakta bir dizi izleyip her zaman olduğu gibi biraz kitap okuyup uyudum. Saat 11 falan olmalıydı. Her zaman zor uykuya geçişimin aksine kolay daldım o gece ve doğum için uyanana kadar deliksiz uyudum.

Saat 12.30 civarı (sonradan bakıyorum tabi bana daha uzun gelmişti uyku) bir sıvı akış hissiyle uyandım. Yok çiş değildi (bazen kaçırdığım oluyordu) miktarı daha çok ve kontrol edemiyordum. Eşimi uyandırdım havlu verdi ve wc ye koşup oturdum ama kalkamıyordum.

Hem akmaya devam ediyordu hem de bir titremeye tutulmuştum. Çantaya birkaç ilave yapmamız lazım, Ceme tuvaletten söylüyorum o bir yandan giyiniyor, bir yandan eksikleri tamamlıyor bir yandan telefonla hastaneyle konuşuyor bense yerimden kıpırdayamıyordum . 

Sonra havlu takviyesiyle kalktım giyindim, çantaları aşağı indirdik. Dilayı battaniyeye sarıp sarmaladık hep beraber yola çıktık. Saat kaçta çıktık ne kadar evde durduk hiç bilmiyorum. Çıkmadan önce eşim Chanthalı (babysitter ablası) arayıp durumu haber verdi. Daha önce böyle gece doğum olursa gelip gelemeyeceğini sormuş anlaşmıştık. Hastanede o ve onu bırakan babasıyla buluştuk. Chantal kaldı babası gitti daha sonra tabi ki.

Kızım onu arabaya bindirirken uyandı ve bir daha hiç uyumadı tabi. Doğum öncesi onunla bu konuyu konuşmaya hiç fırsatım olmamıştı. Oysa uzun uzun açıklayacaktım. Yolda bebeğin dünyaya geleceğini, doktorların çıkaracağını, onun Chantal ile biraz odada bekleyeceğini, benim bir süre dinlenmem gerekeceğini falan anlattım. Bu arada yolda sancılar gelmeye başladı. O zamana kadar sancının nasıl birşey olduğundan emin değildim ve herkesin dediği gibi sancıgelince  anlarsın lafını anladım ben de :) İlk hissettiğimde anlamıştım :)

15 dakikalık yol boyunca 2-3 kere oldu sancı. Aralıklarını saymadım ama hem aralığı hem de sancılı kaldığım süre aynı idi. Biliyordum. Ama ilk başladığında bu kadar sık aralıkla başlayacağını hiç tahmin etmezdim. Zira suyun gelmesinden önce hiç bir sıkıntım yoktu. Hatta Helodünya'dakinin aksine (o zaman kızım çok tepinip suyu patlatmıştı) bu sefer neden suyun geldiğini bilmiyorum bile. Nova çok sakindi hiç bir ağrım sızım yoktu, herşey sütlimandı.

Hastaneye varınca doğum katına giderken de arada sancılar oldu ama hep yürüdüm. Hastane çok ıssızdı bir süre yolumuzu  bulamadık ama sonra bir doktor bizi karşıladı, odaya yerleştirdi ve beni nst ye bağladı. Herhalde toplamda 1-1,5 saat odada kaldık tam bilemiyorum. Bu arada sancı geldiğinde monitorden değerini görebiliyordum. 5 dk da bir olan sancılar şiddeti 80-90 ları buluyor ve bir iki dakika sürüyordu. Doğrusu bu sancılarda zorlandım. Doktor ne zaman sezeryan olacağı belli değil dediğinde çok  bekleyemem çabuk olsun çabuk diyordum. Daha sonra belki ben sancıları karşılamayı öğrendim bilmiyorum (ki ilk başlarda nefesimi tutup beklemeye çalışıyor ve kasılıp kalıyordum) belki de şiddeti azaldığından bu periyottaki son bir iki sancı kolay geçti. Ardından sancılar 3 dk da bire düştü fakat allaha şükür kasılı kalma süresi ve şiddeti azaldı (30-40 lardaydı ve kısa sürüyordu). Bu aşamada fazla zorlanmadım. Ebe açıklığa bakacağını söyledi (niyeyse) baktı 2cm miş. Ameliyatı hazırlayacağız hemen dedi ve gitti. Doğrusu 1 saatte falan bu kadar açılma olmasına şaşırdım.

Ondan sonra herşey çok hızlı oldu. Eşim de ameliyathaneye geldi, bizi hazırladılar. Spinal iğnesi sırasında ilk sezeryana göre daha fazla acı hissettim. Bir de 3 dk da bir olan sancılar devam ettiği için tam iğne vurulacakken sancı geliyor, bekliyoruz devam ediyoruz duruyoruz vs derken iğneleme işi biraz uzun sürdü :( Ve bu iğnenin acısını ilk sezeryana göre daha yoğun hissettim.

Tabi ki ameliyathane çok soğuktu. En çok hatırladığım durmadan üşüdüğüm (sonra sıcak hava üfleyen bişey verdiler ama yine üşüyordum) ve karnımı bir ara çok yoğun çekiştirmelerinin hemen ardından yanımdaki doktorun bebek geliyor hazır mısın demesi. Bu sefer daha uzun süre gördüm. (Saate baktım tam 3.00) Önümdeki yeşil örtünün bir katmanını kaldırdılar, şeffaf oldu ve oradan çıkışını, bezlerle silinişini, kordon kesilişini falan hep izledim. Sonra yanıma verdiler babasıyla ben sarıldık öptük konuştuk. Daha sonra ilk kontrolleri yapıldı, sonra yine getirdiler bu sefer uzun bir süre göğsümde durdu. Üşümesin diye üzerimdeki sıcak hava torbasının altında durdu ama tabi ki çok duramazdı. Babasıyla kalan ölçümleri yapıldı ve odamıza gitti. İlk çıkış anında bşr fotoğrafını çekmişler ve basmışlar, benim dikişlerim yapılırken onu önümdeki perdeye bantla yapıştırdılar ve ben mest ve dilimde şükürlerle o süreci geçirdim.

Odaya geldiğimde Helo çoktan kardeşini görmüştü. Çok heyecanlanmış ve sevmiş. Isınsın diye koydukları kuvözü açıp almak istemiş dokunmuş vs. Ben gelince emzirmek için kucağıma verdiler. Memeyi kolayca bulup kavradı ve emdi oğluşum. Bu arada kızım da hep yanımdaydı.

Bir süre sonra kızım, bakıcı ve babası yanımdan ayrıldılar. Saat 4' ü geçiyordu, Helo'nun uykusu altüst olmuştu. Eşim bakıcıyı evine bırakmış, yolda kızım uyumuş ve çok şükür o geceyi sorunsuz atlattık. Biz de Nova ile başka bir odaya yerleştik. O gece ve sonraki her gece kucak kucağa, emzirmeli uyumalı geceler geçirdik. 

Bu yazıya salı günü başladım, günlerden olmuş cuma. Bu gün hastaneden ayrılıp evimizdeki hayatımıza başlayacağız inşallah. Bu sürede kızım ve babası her gün öğleden akşama kadar yanımızda kaldılar, geceleri evde uyudular, sabahtan öğlene kadar da babysitter ablası ile evde oyun oynadılar. Şimdilik kardeşine ve bana karşı olumsuz bir tepkide bulunmadı hatta hiç kıyamıyor. Dün poposundan ateşini ölçerken çok ağlattı diye hemşireye kızdı ve o da ağladı yavrum. Neden ağlatıyormuş Eren'i neden. 

Bana gelince lohusa depresyonuna girmemek için uğraşsam da kah kızımı özlerken kah kucağımdaki mucizeye şükrederlen kah ağrılı gecelerde yanımda bir refakatçi olmadı diye gözyaşlarımı bol bol israf etsem de, iyiyim. Çok şükür çabuk iyileşti yaralarım, çok şükür kafamda kurduğum kadar kötü senaryolar yaşamadık. Kayınvalidemin gelişi doğuma yetişmese de (yarın geliyor) umarım bundan sonraki süreçleri de kolayca atlatacağız.

Ve Eren'im biliyorum bazı anneler kadar güzel cümleler kuramıyorum. İtiraf etmem gerekirse karnımdayken seni hep ikinci plana attım, çünkü zaten içimdeydin iyi olduğunu her hareketini biliyor ve hissediyordum. Ama doğar doğmaz dedin ki, beni sev anne, hep kucağına al, kokunu benden ayırma. Ve yavrum seni öyle çok sevdim ki asla böyle sevebileceğimi hayal edemezdim. Teşekkür ederim bebeğim. İyi ki geldin...