İnsanlarla İletişim Kurarken...

İnsan karmaşık bir canlı, ayrıca her birey bambaşka karakterde ve bambaşka ortamlarda yetişmiş olmasına rağmen ilginçtir ki bir çok davranışımız ortak. Özellikle toplum içinde iken, o toplumun yıllardır süregelmiş kuralları içinde yaşamaktan olsa gerek, belli bir davranış kalıbına uygun davranıyoruz. Bu da bazı durumlarda insanların verecekleri tepkilerin öngörülebilir olması anlamına geliyor. 

Ben üniversiteden mezun olup da araştırma görevlisi olana kadar, çoğunlukla çekingen ve insanlarla konuşmaktan mümkün olduğunca kaçınan biriydim. Başa gelen çekilir elbet, yüzlerce öğrencinin katıldığı derslere girince, sürekli hocalarla konuşmak gerekince çekingenliğim gitti. Bu konuda kendimi eğitmek için çaba da sarfettim. O zamandan itibaren insanlarla konuşurken, açıkça belirtilmeyen bazı kuralların işlediğini farkediyorum. Geçenlerde okuduğum bir yazı üzerine bunları yazmak aklıma geldi. 

- Yeni tanıştığınız bir insanın size nasıl davranacağı tamamen sizin ona yaklaşımınıza bağlıdır. Siz diye hitap ederseniz, fazla laubali olamaz. Küçümserseniz sizi ciddiye almaz, laubali davranır; gereğinden fazla çekingen davranırsanız, size hiç değer vermez. Ben öğrencilerime hep siz diye hitap ettim. Öğrencilere böyle hitap ettiğimde, kendilerini önemli hissederler ve özellikle soru sormaya cesaret edemeyecek kadar çekingen olanlar dikleşip sorularını rahatça sorarlardı.

- Patron, müdür, hoca gibi sizden daha yaşlı ve kafası meşgul olan kişilerle konuşurken, konunun özü ne ise, lafı gevelemeden asıl konuyu söylemeli. Cümleler asla uzun kurulmamalı. En fazla 3-4 kelimelik olsun. Cümleler arasında bir nefes alımı duraklayın ve soru sorarsa direk asıl cevabı lafı uzatmadan söyleyin. Net olmamak, kibarlık adına bir sürü gereksiz söz söylemek sizin talebinizin çoğunlukla reddedilmesi anlamına gelir.  Genelde asıl mevzunun önemini anlayamazlar çünkü. Bir de lafın uzatılması, dolaylı yoldan anlatılması, kendinizin de danışacağınız fikre inancınızın olmadığı anlamına gelir. Direkt merhaba gibi bir girişin ardından konuya gelin. Bunu çok sayıda farklı insanda denedim böyle. Sanırım yaş ilerledikçe odaklanma sorunu yaşıyorlar.

- Yolda karşılaştığınız muhtemelen bir daha görmeyeceğiniz kişilerle konuşurken kibar olun. Bu kibarlık alaycı bir kibarlık olmasın. Gerçekten insan olduğu için saygı duymak şeklinde bir kibarlık olsun. Sıranızı kapan birini uyarırken, size otobüste yer veren birine teşekkür ettiğiniz ses tonu ve kibarlığı kullanın. Diyelim birisi sıranızı kaptı, haksız ama eğer ona çıkışırsanız iş inada biner sıranızı alamazsınız, alsanız da havada küfürler uçabilir. Kibar bir şekilde uyardığınızda ( bu kibarlık ima ve alay içermemeli, ses tonunuz herkesin duyanileceği yükseklikte olmalı ama öfke içeren tonlamalarda olmamalı), sizin tavrınızın kibarlığına kibarca karşılık vermek zorunda hisseder. Aksi davranırsa öküz durumuna düşecektir çünkü. Ve etrafta başka insanlar da varsa bunu göze alamaz.

- Çarşıda pazarda satıcılarla konuşurken onların dilinden konuşun. Yüksek sesle ve kardeş bu kaç paraaa gibisinden. Orada aşırı kibar olursanız size pek sıra gelmez :)

- Çocuklarla konuşurken onları yetişkinmiş gibi ciddiye alın. Ama konuşmalarınıza gerçek (yapmacık değil) nidalar, el çırpmalar, oleyler ekleyin.

- Bu konuşma değil ama işaret dili diyelim. Birine cesaret vermek istediğinizde arkasından omzuna iki kere hafifçe vurun, hadi yürü bakalım , yolun açık olsun der gibi. Okulda çok sevdiğim bir hocam onun odasından her çıkışımda böyle yapardı. O zaman öyle büyük bir özgüven duyardım ki...

Benim şimdilik aklıma gelenler bu kadar, varsa sizin deneyimlerinizi öğrenmekten çok memnun olurum. 

Sevgiler