35 yaşında bir bilim insanı olarak, hala ve en çok iç sesimi dinlediğim için pişman değilim. Onunla bağlarımı koparmadığım için mutluyum. Çocuk yetiştirirken kızımın deyimiyle "öyle de böyle" (öyle değil böylenin kısaltılmışı) olması gereken çok şey var. Öyle yapma, böyle davran! Çoğu zaman evet, o an iç sesim ne derse onu yapıyorum. 

Her anne ve bebeğin kendi hikayesi vardır ya, bizimki de bazı açılardan sadece bize özel. Doğum sırasında yapayalnız, dilini bilmediğim bir ülkede hastanede kaldığım beş gün boyunca zayıf olma lüksüm yoktu, keza lohusalığımda da öyle, hiç sendrom yaşamadım, yaşama lüksüm de yoktu. Bebeğime, kendime kocama evime bakmak zorundaydım. Sonra takip eden tüm süreçlerde, emzirme zorlukları, dişler, hastalıklar, uykusuzluklar gibi tüm zorluklarda ne yardım alacağım ne dert yanacağım kimse yoktu. 5 dakika markete gidebilmek için bile bırakabileceğim kimse yoktu. Kızımdan (şu an 2 yaş 2 aylık) hiç ayrılmadım, bırakma imkanımın olduğu nadir zamanlarda ise ayrılamadım. 

Bu süreci yad ettiğimde keşkelerim oluyor ama asla ne pişman ve üzgünüm. Acıtmıyor, ki acı bile değil, ne acılar var hayatta. Sadece neden bilmem anlatmak istiyorum, dün bir komşumuz, bir şey olursa mesela kızı bırakırsınız bize dediğinde, içimde duyduğum o büyük tedirginliği. Asla bırakmam diye geçti içimden ama gerçekçi olursak, allah göstermesin , bırakmam gerekebilir ve doğrusu güvenecek birinin olmasına şükretmeliyim.

O, istekle gitmediği sürece kızımı bir yere bırakabileceğimi hiç sanmıyorum. Hayallerimde içinde kızımın yer almadığı tek bir kare yok. Eskiden yaptığım, şimdi yapamadıklarıma dair bir özlem de duymuyorum. Biraz başımı dinlemek istediğim zamanlarda bile bir süre onu kendi haline bırakıp içime kaçıyorum, yetiyor. Hayallerimde onunla yapmak istediğim şeyler var. Mesela yıllar önce maldivlerde Nemo balıklarıyla birlikte yüzdüğümü hatırladığımda, bunu Helo ile yapmak istiyorum. Nasıl da heyecanlanırdı. Böyle şeyler, ona öğretmek, onu sevindirmek, güldürmek, mutlu bir çocukluk vermek istiyorum.

İşin garibi, çoğu zaman 5 saat uykuyla durup, gün boyunca oturduğum beş dakikaların toplamı bir saat bile etmediği, akşam yattığımda bacaklarımın ağrıdan sızladığı bu günlerde, ömrümde hiç olmadığım kadar enerjik hissediyorum. Allaha çok şükür ki gerçekten mutluyum ve huzurluyum. Her istediğim olduğundan değil az ile yetindiğimden ve en önemlisi minik bir aile olarak, sağlıklı ve birarada olduğumuz için. Hiç olmadığım kadar yaşam doluyum, kızım ve doğa bana hayat veriyor, ve hiç olmadığım kadar pozitif ve aşk doluyum, kızımı, kocamı ve kötü olmayan herşeyi seviyorum.

Canparem, şimdi uyanıp yanıma geldin ve sabah triplerine başladın bile :) Ama ben seni şimdi hemeeeen ham yapacağım.

Geçenlerde intagramda bu türdeki görüşlerimi yazdığımda tayyip hayranı biri beni takibi bırakacağını söyledi. Hayhay dedim hiç dert değil. Bu aynı zamanda şu demek oluyor ki, gözü bu adamın kusurlarını görmeyen kişiler, hala ısrarla görmek istemiyor. Onlar bizi takip etmiyor biz de onları ve böylece birbirimizin düşünceleri diğer tarafa ulaşamıyor. Doğrusu bunu düşündükçe içim kararıyor çünkü nasıl olacak da bu insanlar gerçek yüzünü görmeyi başaracak hiç bilmiyorum. Ben şahsen onların fikirlerini orda burda okuyorum ancak henüz mantık süzgecimden geçip de haklı bulduğum bir fikre rastlamadım.

Milletin oyu, çoğunluğun sesi diyorlar da aslında o da öyle değil. Oy vermeyenler ve diğer partilerin oylarını topladığımızda daha fazla. Bir de oy verdiği halde bunu gönülden yapmayan, o oyu vermeye zorlanan veya son seçimlerde gördük yapılan dalavereler sonucunda çıkan oyları göz önüne alırsak, aslında çoğunluğun o parti olmadığı apaçık ortada. Fakat bunu da görmek istemiyorlar nedense. Bu fanatizm, dindarlığın da ötesinde artık, zaten rehber edindiklerinin müslümanlığa uyan bir davranışı yok.

Seçim zamanı uzaktan tanıdığım biri, sonuçlara olan memnuniyetini vur patlasın çal oynasın gibi bir sözle dile getirmişti facebookta. Ben de davulun sesi uzaktan hoş gelir diye cevap vermiştim çünkü bu kişi belki 20 yıldır almanyada yaşıyor. Yine biraz önce intagram için bahsettiğim kişi de almanyada yaşıyormuş ama ne kadar eski bilemeyeceğim.

Bir yıldır Hollanda'da yaşayan biri olarak buradaki (muhtemelen almanyada da benzer) türkleri gözleme şansım oluyor. Burada yaşayan türkleri iki kısma ayırıyorum, buraya çok önceden gelmiş olanlar ve burda doğup büyümüş olanlar ile türkiye'de doğup büyümüş, ama bir kaç yıldır burada olanlar. 

İlk kısımdakiler, avrupanın rahat yaşamına alışmış, memleketleri çoğunlukla türkiyenin kırsal kesiminde olan, dolayısıyla aradaki farkı büyük bulan, artık bir nevi avrupalı olduğu için ülkemizin sorunlarının onları etkileme olasılığı az olan kişiler oluyor. Çoluğunun çocuğunun geleceği, yaşam standartı, geliri, emekliliği az çok bellidir bu kişilerin.

Benim gibi kısa süredir yurt dışında olanlar ise hala bağlarını koparmamıştır, her olaydan ordaymışçasına etkilenir ve ülkenin geleceği için endişelenir. Türkiye'de yaşadığı ve okuduğu için de ülkenin geçmişini, Atatürk'ü ve önemini daha iyi bilir. Muhtemelen yurt dışında doğup büyüyenler özel bir çaba göstermezlerse Atatürk'ü kulaktan dolma bilgilerle tanıyorlar.

Tabi bu hususta yüzde yüz böyle şeklinde genellemeler yapmak doğru değil, benim farkettiğim kabaca böyle diyebiliriz.

Hal böyle olunca, birinci kısımda söylediğim kişiler için gerçekten davulun sesi uzaktan hoş geliyor. Tvde görse bile (ki medya zaten satılmış durumda), o ülkede yaşamakla aynı şey olmuyor. Ben de mesela artık çocuğuma yansıttığım olumsuz ruh halinden kurtulmak için, iki gündür daha az internete baktım ve hayatın koşuşturmasına kapılıp daha az anımsadım. Yani duymayan bilmeyen kalp sızlamıyor.

Şimdi düşünüyorum da, Türkiye'de olup da Soma'da ölenlerden, sonrasında olanlardan haberi olmayan var mıdır? Bence vardır. Bu tv, gazete, internet olmaması ile ilgili bir sorun değil. Olsa da okumayan, bakmayan, görmeyen, ne denirse doğru kabul eden, tayyibi doğru adam kabul etmiş sonra da gözlerini yummuş insanlar var. İşte bu insanlar gerçeği nasıl farkedecek hiç bilmiyorum :(

Benim derdim o gitsin, bu gelsin değil. Vicdanı olan, cebini değil milletinin refahını düşünen, ülkemi ortaçağa değil ileriye taşıyan, halka insanca yaşayabileceği bir refahı ulaştıran, ülkemin zenginliklerini hırpalamayıp zenginleştiren, insanların dindar-dindar değil, fakir-zengin, türk-kürt ayırımı olmadan kardeşçe yaşayabileceği bir ülke. Yaparsa tayyip yapsın ama 12 senedir yapmadı, günden güne be kadar sivrildiğini göz önüne alırsak bundan sonra da yapacağını hiç sanmıyorum.

Asla poz vermediği için zar zor yakaladığım birkaçını ekledim. Hadi poz vermiyor ama kaçmasa da olmaz. İllaki başını çevirecek veya yere bakacak.

Artık çok konuşuyor, masallar anlatıyor, kurgular yapıyor. Bu akşam hep beraber markete gidiyorken yolda yine sürpriz yumurta istedi. Para yok baban çalışacak kazanacak sonra alacağız dedik, hdmen cevap verdi. Men de işe gidicem, para kazanıcam. Men de men de.

Ve cümlelerine soyut kavramları, zarf ve edatları katmakta sorun yaşamıyor. Oyun oynarken "aklıma bi pikir geldi" diyor bazen, ya da "anne koş sen hızlı hızlı yemek ye gel oyun oynalım oyun" diye beni yönlendiriyor. Bu gün dışardan içeri girince hoşbulduk diye diye girdi, sanki hoşgeldin diyen olmuş bomboş ev :/

Geçen gün sordum neden artık beşiğinde yatmıyorsun, küçük mü kaldı dedim.

-"anne hayıy kuçuk kaldadıdı, men kocaaa (kocaman) oldum" diye cevap verdi ;)
  

Son 5 gündür falan feci yağışlı burası. Her gün sokaktaki su birikintisinde oynadı. Çizmelerini çıkarınca içinden bir bardak kadar su döktüm o derece ıslatıyor kendini. Aşağıdaki fotoğrafta görünen köpekbalığı ise son bir aydır favori oyuncağı. Yatarken bile yanından ayırmıyor ve sivri yüzgeçleri batacak diye ödüm patlıyor. Sahi ne yazacaktım nereye geldim. Uyku konusunda çok zorluyor bu aralar. Zaten imkan bulduğu an gündüz uykusunu yapmıyor uzun zamandır, ancak çok yorulursa. Uyuduğu zaman da 3-4 den önce değil. E o zamandan sonra kalkması , gece uykusuna yatması işkence.

Eskiden en geç 9 da uyurdu. Bu gece 11 de uyudu mesela. 1,5 saat uyutmaya çalıştım, en sonunda sinir olup yanından ayrıldım ve odasında yalnız bıraktım. Yarım saat sürdü yine uyuması.

Bunda havanın geç kararmasının da etkisi var. Saat 22 yi geçmiş hava hala aydınlık. Güneş batıyor ama hava hemen kararmıyor. Çocuğum aydedeyi yıldızları hiç göremiyor. Perdelerini kapatıp gece lambası yakıyoruz artık ne kadar olursa. Fakat işte ne yazık ki biyolojik saati kandıramıyoruz. Yazın ne yapıcaz hiç bilmiyorum :(

Tüm gün hiç uyumayıp, gün içinde her şeye sürekli direnince, fiziksel olarak değil ama ruhsal olarak gerçekten çok yoruluyorum. Bu aralar instagramda bolca çiçek böcek resmi paylaşmam ondan. Gün içinde birazcık rahatlamak için çiçeklerime sığınıyorum.

Ben üniversiteden mezun olup da araştırma görevlisi olana kadar, çoğunlukla çekingen ve insanlarla konuşmaktan mümkün olduğunca kaçınan biriydim. Başa gelen çekilir elbet, yüzlerce öğrencinin katıldığı derslere girince, sürekli hocalarla konuşmak gerekince çekingenliğim gitti. Bu konuda kendimi eğitmek için çaba da sarfettim. O zamandan itibaren insanlarla konuşurken, açıkça belirtilmeyen bazı kuralların işlediğini farkediyorum. Geçenlerde okuduğum bir yazı üzerine bunları yazmak aklıma geldi. 

- Yeni tanıştığınız bir insanın size nasıl davranacağı tamamen sizin ona yaklaşımınıza bağlıdır. Siz diye hitap ederseniz, fazla laubali olamaz. Küçümserseniz sizi ciddiye almaz, laubali davranır; gereğinden fazla çekingen davranırsanız, size hiç değer vermez. Ben öğrencilerime hep siz diye hitap ettim. Öğrencilere böyle hitap ettiğimde, kendilerini önemli hissederler ve özellikle soru sormaya cesaret edemeyecek kadar çekingen olanlar dikleşip sorularını rahatça sorarlardı.

- Patron, müdür, hoca gibi sizden daha yaşlı ve kafası meşgul olan kişilerle konuşurken, konunun özü ne ise, lafı gevelemeden asıl konuyu söylemeli. Cümleler asla uzun kurulmamalı. En fazla 3-4 kelimelik olsun. Cümleler arasında bir nefes alımı duraklayın ve soru sorarsa direk asıl cevabı lafı uzatmadan söyleyin. Net olmamak, kibarlık adına bir sürü gereksiz söz söylemek sizin talebinizin çoğunlukla reddedilmesi anlamına gelir.  Genelde asıl mevzunun önemini anlayamazlar çünkü. Bir de lafın uzatılması, dolaylı yoldan anlatılması, kendinizin de danışacağınız fikre inancınızın olmadığı anlamına gelir. Direkt merhaba gibi bir girişin ardından konuya gelin. Bunu çok sayıda farklı insanda denedim böyle. Sanırım yaş ilerledikçe odaklanma sorunu yaşıyorlar.

- Yolda karşılaştığınız muhtemelen bir daha görmeyeceğiniz kişilerle konuşurken kibar olun. Bu kibarlık alaycı bir kibarlık olmasın. Gerçekten insan olduğu için saygı duymak şeklinde bir kibarlık olsun. Sıranızı kapan birini uyarırken, size otobüste yer veren birine teşekkür ettiğiniz ses tonu ve kibarlığı kullanın. Diyelim birisi sıranızı kaptı, haksız ama eğer ona çıkışırsanız iş inada biner sıranızı alamazsınız, alsanız da havada küfürler uçabilir. Kibar bir şekilde uyardığınızda ( bu kibarlık ima ve alay içermemeli, ses tonunuz herkesin duyanileceği yükseklikte olmalı ama öfke içeren tonlamalarda olmamalı), sizin tavrınızın kibarlığına kibarca karşılık vermek zorunda hisseder. Aksi davranırsa öküz durumuna düşecektir çünkü. Ve etrafta başka insanlar da varsa bunu göze alamaz.

- Çarşıda pazarda satıcılarla konuşurken onların dilinden konuşun. Yüksek sesle ve kardeş bu kaç paraaa gibisinden. Orada aşırı kibar olursanız size pek sıra gelmez :)

- Çocuklarla konuşurken onları yetişkinmiş gibi ciddiye alın. Ama konuşmalarınıza gerçek (yapmacık değil) nidalar, el çırpmalar, oleyler ekleyin.

- Bu konuşma değil ama işaret dili diyelim. Birine cesaret vermek istediğinizde arkasından omzuna iki kere hafifçe vurun, hadi yürü bakalım , yolun açık olsun der gibi. Okulda çok sevdiğim bir hocam onun odasından her çıkışımda böyle yapardı. O zaman öyle büyük bir özgüven duyardım ki...

Benim şimdilik aklıma gelenler bu kadar, varsa sizin deneyimlerinizi öğrenmekten çok memnun olurum. 

Sevgiler

Bu gece cüzdanlarınızı, kilerlerinizi açık bırakın. Hızır baba geçerken size de bereket saçsın.  Dileklerinizi gül ağacına bağlayın, goncaları açarken sizinkini de açsın...

Bu yazılarda özellikle planlı gezilerden bahsedeceğim. Gezilecek yerler listesine gönül rahatlığı ile ekleyebilirsiniz.

İlk yazıda bahsedeceğim Safari Park Amsterdam il sınırları içinde değil. Tilburg yakınındaki Beekse Bergen Safari Park, Amsterdam'dan sadece 1 saat 20 dakka mesafede yer alıyor. İstanbul'da şehir içinde bu kadar zamanı trafikte geçirince, şehir dışına ve hatta neredeyse ülkenin öbür ucuna bu sürede gitmek çok komik geliyor :)

Safari Park'da safari hayvanlarını, ister aracınızla dolaşarak, ister yürüyerek gezebiliyorsunuz. Ayrıca bir tekne ve safari otobüsüyle de gezmek mümkün. Parka giriş ücreti verip girince bunlar ücretsiz kullanıyorsunuz.

Biz arabayla dolaştık ve bir miktar da yürüdük. Hem arabayla dolaşırken hem de yürürken hayvanların zarar vermesi mümkün değil. Evet hayvanlar serbest dolaşıyor ama doğal engellerle vahşi hayvanların insanlara yaklaşması önlenmiş. 

Parkta ayrıca bir çocuk oyun alanı, restoran ve hediyelik eşya-atıştırmalık yiyecekler dükkanları bulunuyor. 

Biz genel olarak çok sevdik, fikir güzel, hayvanların serbest olması güzel, doğası güzel. Hele arabanın içindeyken zürafaların yanımıza gelmesi çok heyecan verici.

Biz yanımıza almamıştık ama giderken dürbün almak iyi olabilir. Çok uzakta olup görmekte zorlandığımız hayvanlar oldu. Buraya eklediğim fotoğraflarda da tüm hayvanlar yok çünkü çoğunu Canon makinamızla çekmiştim ancak hala fotoğrafları kaydedemedim. Telefonumda yer alan resimler az çok bilgi verecektir. Daha fazla bilgiyi web sitelerinden edinebilirsiniz: http://www.safaripark.nl/

Şimdi fotolar

Birkaç ay önce bir yazı yazmıştım, çocuk istismarını önlemek ile ilgili. #pedofiliyesavasactık başlıklı http://ge-ce.blogspot.nl/2013/11/pedofiliyesavasactk.html . Bu yazıyı yazdığım sırada Ayşe Arman'ın kızına cibsel istismarda bulunan babayla ilgili yazılarını ve Elif Şafak'ın Mahrem kitabını okumuştum. Bu kitapta bir kaç gerçeküstü hikaye geçiyor ve cüce ile çok şişman kadının aşkını anlatan hikayenin sonunda bir gerçek ortaya çıkıyor. Bu aşırı şişman kadın, çocukluğunda saklambaç oynarken saklandığı kömürlükte bir adamın tacizine uğruyor, oral sekse zorlanıyor ve ağzındaki bu iğrenç tattan kurtulmak için önrünün geri kalanında durmadan yemek yiyor. 

Geçenlerde bir yorumda da yazmıştım. Ben bu sapıkların geçmişlerinde kötü çocukluk geçirmiş olmaları veya benzer şeylere maruz kalmaları gibi bahaneleri yeterli bulmuyorum yaptıkları şeyin karşılığında. Hele sonunda kayıp bir can varsa, cezaların en büyüğünü almalılar. Çünkü Allah, her insana allah akıl, vicdan ve irade gücü veriyor, deli olmadıkları sürece -ki bunu bile bir can ile kıyaslayınca mazur görmekte zorlanıyorum ben- bu yetisini kullanma veya kullanmama konusunda bir seçim yapmıştır ve sonuçlarına katlanmalıdır. Hayat her insana zorluklar sunuyor, çok ağır sınavlardan geçip de iyi kalmayı başaran insanlar da var. Dolayısıyla insanın iyi mi kötü mü olacağının kontrolü bir noktadan sonra kendi elinde, özellikle bu insan yetişkin biriyse. 

Bu mübarek günde, bu tip vakaların son bulması, Gizem'in ailesi için sabır ve tüm çocukları koruması için yalvaracağım Allah'a. Sen emanetlerini esirge yarabbim. Onları kötü insanlardan uzak tut, korumamıza yardım et ve bu sapıklara cezalarını ver.

İyi kandiller.