GeBelik Süresince İnsan Psikopat Olur mu?

Hamile kalmadan önce çok merak ederdim. İnsan nasıl dokuz ay boyunca kafayı yemeden durabilir? Sürekli çocuğun iyi olup olmadığını düşünmek, annenin acaba doğru beslendim mi/davrandım mı ikilemleri, geçmek bitmeyen günler... gibi sebeplerin insanı delirtebileceğini düşünürdüm. Yani, kendim olsam herhalde sakin kalamam hafif tırlatırım gibime gelirdi. Çevremdeki hamilelere sorardım, nasıl başarıyorsunuz diye. Onlar da "Allah kolaylığını veriyor" dediler ama bu cevap beni pek tatmin etmiyordu ne yalan söyleyeyim.

Ancak hiç de öyle değilmiş, gerçekten de Allah yardım ediyor. Bana kalırsa, yaradanın muazzam planı sadece bebeğin gelişmesi, büyümesi değil, bunun gibi bir çok konuyu da kapsıyor. Kendi düşüncelerimi yazmak istiyorum bu konuda, tabi ki şu anki hamilelik ayıma kadar edindiğim tecrübelerle.

Hamile kaldığımı ramazan ayından bir gün önce öğrendim. Aslında henüz pek bir belirtim olmamasına ve sadece birkaç gün geçmesine rağmen (bunu mevsimsel geçişlere yormuştum) Ramazan ayı geleceği için oruç tutup tutmama konusunun kesinleşmesi gerekiyordu. İlk öğrenme faslı ayrıca bir yazı olacak kadar önemli olduğundan şimdilik kısa keseyim.(Bu konuyla ilgili yazım burada) Hemen ardından, dualarımın kabul olacağına inandığım böyle mübarek bir ayın olması, doğrusu beni çok rahatlatmıştı. Bu bebeğimiz Helo'nun (belki de benim) şansıy(m)dı. Sürekli dua ettim, iyi olması için yalvardım ve inancımı korudum. Böylece ilk bir ayımı (aslında ikinci oluyor tabi), kafamda kurduğumdan daha kolay geçirdiğimi düşünüyorum.

İlk zamanlarda insan hamile olduğuna pek alışamıyor, belki tam benimseyemiyor, en azından bende öyle oldu. Ama yavaş yavaş bebeğini çok sevmeye başlıyorsun, hayatının merkezine onu koyuyorsun ve varlığı dahi insanı mutlu etmeye başlıyor. Bu süreçte muhtemelen hormonların da etkisi var, böyle şapşal bir gülümseme oluyor hep yüzünde, için sevinç doluyor, mutlu oluyorsun ve bunun sebebi sadece bebeğin varlığı, o kadar güzel birşeymiş ki. Böyle mutlu kelebekler gibi dolaşırken, aklına olumsuz düşünceler de fazla gelmiyor, yine dualar devam ediyor elbette...

Ben kendimde bu sevinçli halleri farkedince çok şaşırıyorum. Çünkü kolay tepki verebilen bir insan değilim, önce duraksarım. Mesele bir yerde hoşuma giden bir müzik duyduğumda sallanmaya başladığımı, evde dans etmeye başladığımı itiraf etmeliyim (ki bunlar benim için anormal şeylerdir) Eşimle sürekli liseli aşıklar gibi kikirdeşiyoruz, yaptığım her şeyden, güneşten, yediğim yemekten keyif alır hale gelmeye başladım, çevremde gördüğüm her şey bana mutluluk veriyor ve aslında işle ilgili sıkıntı diyebileceğim birçok konu olmasına rağmen, onlar aklıma bile gelmiyor. Kesinlikle bu dönemde benim için farklı olan şey  "anı yaşamayı öğrenmek" oldu. Eskiden ne kadar yapmaya çalışsam da hayır değilmiş ve ne kadar da boş yaşıyormuşum. Helo, kesinlikle annesinin duraksamasını, keyif almasını isteyen bir bebek oldu en başından beri ve hala da devam ediyor. Bunu çeşitli şekillerde dile getiriyor, beni uyarıyor.

Eşimin akşam işten geç geleceği bir gün evde ne yapsam diye düşünürken, aklıma düğün havaları düştü. Trakyalı olduğum için, kulağıma daha hoş gelen rumeli türküleri açıp internetten dinlemeye, bağıra bağıra söylemeye ve oynamaya başladım. Bir süre sonra eşim geldi, ne bu sesler düğün mü var dedi daha kapıda. Ben de evet dedim bebekle göbek atıyoruz :)

Yani anladım ki bu süreçte, insan düşünmekten değil mutluluktan deliriyormuş :)

Allaha şükürler olsun.