GeBelik Günlüğüm : GeBe Künyesi

Merhabalar geçen yazılarımda, hamile olduğumu açıklamıştım. Bu süreçte nedense insan herşeyi okumak öğrenmek istiyor, ben de önceden hiç okumadığım yazıları okumaya başladım. Bunlardan Blogcu Anne'de yer alan gebelik günlükleri çok hoşuma gitmişti. Ben de kendi yaşadıklarımı unutmamak adına böyle bir günlük tutmaya karar verdim.

Bir kaç haftadır yazıyorum (henüz yayınlamadım) ancak önce bir giriş yazısı yazmam lazımdı. Blogu okuyanlar beni az çok tanıyor fakat, sadece bu kategoriyi okuyanlar olursa ilerde, bunun için bir önyazı yazmak faydalı olur diye düşündüm.

Eşimle 8 yıllık beraberliğin ardından 5 yıldır evliyiz. Daha ilk zamanlarımızdan beri bir çocuk sahibi olma fikrine pek sıcak bakmıyorduk. Çünkü bu dünyaya bir çocuk getirmektense, kimsesiz çocuklar sürüsünden birine mutlu bir yuva vermek daha iyi olur diye düşündük hep. Tabi ki çevremizdeki herkes çocuksuz olmaz diyordu ama ısrarla geri püskürtüyorduk lafları. Evlendikten sonra birkaç yıl, ikimizin de bitirmesi gereken doktora tezleri sebebiyle çocuğu hiç düşünmedik. Cem tezini bitirince bir de askere gidecekti, önce askerlik de gerekiyordu. Tabi biz hala tam istekli değildik ancak bende yavaş yavaş bir çocuk özlemi başlamıştı. Eşime her açtığımda düşünürüz bakarız vs diyordu. Bir zaman sonra o da artık ister olmuştu ancak tezler ve askerlik hala aşılması gereken engellerdi.

2009 yıllının sonlarına doğru ikimizde de bir yurt dışı hevesi başladı. O zamana kadar eşimin hocaları onu hep göndermek istemiş ama o vatanıma faydalı olucam sevdasıyla gitmeyi reddetmişti. Bu yurt dışında yaşama fikri nasıl içimize düştü, olaylar nasıl gelişti şuan hala şaşırıyoruz. Slovakya'da iş imkanı olunca denedik ve beklemeye başladık. Eşim 2010 Nisan başında tezini verdi, Mayıs sonunda da Slovakyaya yerleşti. Ondan sonra beni sıkıntılı günler bekliyordu.

Amacım o yaz tezimi bitirip hemen yanına gitmekti. Ekim ayı geldiğinde tezi bitirmek yerine bir altı ay daha uzatmaya karar verdik. Ayrı geçen buhranlı günlerimde tezle meşgul iken bir gün, bir makale üzerinde çalışıyordum. O makalenin yazarı Macaristanda bir hocaydı ve ona mesaj atmak geldi içimden. Yanına çalışmak için gitmek istediğimi söyledim ve kabul etti. Üstelik o kadar pozitifti ki çok şaşırmıştım. Bu mucize ile Kasım ayından itibaren kısa dönem (85 güne kadar) görevlendirme izni alıp Macaristana gittim. Buraya kadar üniversitede asistan olarak çalıştığımı söylememişim. Eşim asistan olmadı, özel sektörde sistem yöneticisi ve network mühendisi olarak çalışıyordu.

Macaristan'daki hocama sürekli değil ara ara gittim, bolca da Slovakyada eşimin yanında bulundum, evden hocanın verdiği çalışmaları ve tezimi yürüttüm. 85 günün ardından ücretsiz aldığım bir aylık izin de bitince dönme zamanım geldi ve 2011 Subat sonunda yeniden Türkiyedeydim. Bir ay sonra tez savunma oldu, geçtim, ardından fakültede dersler başladı vs derken benim slovakyaya gitmem yeniden hayal gibiydi.

Macaristandaki hocamla çalışmalarımız tamamlanmamıştı araya tez girince, ve onun yeni başlayacağı projede bir gönüllüye ihtiyacı vardı, ben kabul edince yeniden davet mektubu verdi ve Haziran sonunda yine kısa dönem gittim. Gittiğimde bir süre hocanın diğer işleri ve yaz tatili yüzünden yanına gidemedim ve işte bu sürede artık bebeği düşünmeye başlamıştık. İkimizin de tezleri bitmişti, askerlik şuan acil değildi (yurt dışında çalışınca erteleniyor) ve denemeye başlayabilirdik.

Annem ve çevremdeki herkes bu işin zaman isteyen birşey olduğunu söylüyorlardı. Ben de kafadan bir altı ay veriyordum kendime, hem bu arada kariyerime dair planlarımı da yapardım diye içimden geçiyordu. Ancak çok şükür ve iyiki de böyle olmuş, ilk denememizde Helodünyamız bize geliverdi. Çokça şükrettik tabi. Ne kadar biyolojik yaşla alakalı olsa da bu durumlar, yaşımın 32 ye gelmiş olması içten içe endişelendiriyordu beni. Üstelik daha önce de hiç denememiştik, olur mu olmaz mı ikimizde sağlıklı mıyız acaba diye düşünmüyor değildim.

İlk öğrendiğimde sevinç, endişe, korku hepsi bir aradaydı. Şu anda bile sonraki günlerde neler olacağına dair hiç bir öngörüm yok. Hala nerede yaşayacağımız, nerede doğum olacağı, eşimden ayrı olacak mıyım, yoksa beraber kalacak mıyız hiç birşey kesin değil. Bu belirsizlik beni endişelendirmiyor artık çünkü biliyorum ki hayatta hiç birşey kesin değil aslında. Şu an tek dileğim bebeğin sağlıklı gelişmesi, hayırlı zaman ve mekanda dünyaya gelmesi. Geriye kalan herşey zamanı gelince olur, yoluna girer elbet.

Bugün bu yazıyı yazarken Haziran sonunda almış olduğum izin bitmiş bir ay için Türkiyede bulunuyorum. Yeniden kısa dönem izin aldım ama henüz sonucunu bilmiyorum. Umarım görevlendirmem kabul edilirse 20 Ekimde döneceğim ve Macaristandaki hocamla başladığımız projeye Slovakyada evden devam edeceğim. Ve bu arada da yeniden eşimle beraber olabileceğiz :)