6/2 Anlamak Degil Kabul Etmek

Hayat cok karmasik. Ozellikle insan iliskilerinde olay daha karmasik bir hal aliyor. Her gun gordugumuz, hayatinin cogunda yaninda oldugumuz kisileri bile anlamakta zorluk cekiyoruz bazen. Evren her an akista, dolayisiyla icindeki bizler de akistayiz. Degisiyoruz, donusuyoruz, buyuyoruz, cogaliyoruz, artiyoruz. Her saniye bedenimize etki eden binlerce uyarana maruz kaliyoruz. Yetmiyor akilli beynimiz durmadan calisiyor. Noronlarin hizinda milyonlarca dusunce uretiyor. Kendi kendimize bile tum bu uyaranlari takip etmekte bile basarili degiliz. Kaldi ki insanlari anlamaktan bahsediyoruz. Anlamak mumkun degil. Tum acik yurekliligi ile anlatsa bile aynisini anlamak mumkun degil.

Hal boyle olunca, beni kimse anlamiyor ile baslayan, neden benim gibi duyarli degil seklinde gelisen dusunceler, baskasinin tepkisine neden boyle yapti diye baglanan karalar eksik olmuyor. Hepsi anlamsiz. Bence bize verilen akil bunlari anlamaya calismak icin verilmedi. Ne bileyim bilim icin sanat icin falan verildi. Baskalariyla olan iliskimiz icin de kalp verildi. Kalp en degerli organim benim. Beyin mi kalp mi deseler kalbi secerim. 

Kalp inancin, duygunun yuvasi. Ayni beynin dusuncenin yuvasi oldugu gibi. Insan iliskilerinde kafa yormak degil, inanmayi secmek ve birakmak gerek. Genelde iyi hisler aldiginiz biri mi karsinizdaki, o zaman buna guven, iyi niyetine inan ve birak. Arada olan ufak arizalar butunun parcasi degil. Hepimize olur, az uyumustur veya bir seye cani sikilmistir. Gecer. O anlarda cikan arizalar butunu bozmasin.

Eger karsinizdaki hep olumsuz hisler aldigin biri ise, biraz uzaklas. Mecbursun diyelim iliskiyi azalt ve oyle kabullen. Neden boyle diye sorma. O oyle sen boyle. O zaman is daha basit. Karmasiklastirmaya gerek yok.

Kabullenme basladiginda insan daha huzurlu oluyor. Bazen tatsiz bir olay yasanmis oluyor, keske olmasaydi dedigin. Ama olmus. Gerekeni yaptiysan kabullen ve birak. Olan ile olene care yok. Yasanan yasandi biten bitti.

Bunlari niye yazdim. Sahsen kimseyle bir problemim yok. Sadece ozellikle esimin bazi anlarindaki laflari (ki genelde cani sikkin oldugunda) bana batiyor. Bir an gozlerim bugulaniyor ama diyorum hayir dur. Iyi niyetinden emin oldugun kisiden suphe etme. 

Eskiden aralari iyi olan ama sonradan biraz uzaklasmis iki arkadasim var. Dun gece ruyalarimda onlarla ugrastim ve cok az uyudum. Ikisini de cok seviyorum ama cok mudahale etmedim bu zamana kadar. Cunku sadece ikisinin arasinda benim bilmedigim konular vardir diye dusundum. Var ya da yok bilemiyorum hala ama surasi bir gercek ki, bazen kisi kendi yasamis olsa bile kendine bile itiraf edemedigi gercekler olabiliyor. Degil ki bunlari bana anlatsin. Iste o zaman asil mesele kustugun kisiyle yuzlesmek degil, kendi icinle yuzlesmek oluyor. Oyle zor bir sey ki...

Tabi onlarin durumu icin olay bu mu degil mi bilmiyorum. Sadece tahmin. Cunku genel olarak biliyorum ki kirilganliklarin cogu sebebi yanlis anlasilmalar. Yanlis anlasilmalarin nedeni de kisisel suzgeclerimiz (buna koruma kalkanimiz da diyebiliriz). Bu suzgecleri sekillendirenler ise bizim inanclarimiz, gecmisimiz, karakterimiz, aliskanliklarimiz....vs Bu durumda yanlis anlasilmayi cozmek demek, suzgecleri gozden gecirmek demek (bir nevi iki kisinin koruma kalkanlarini carpistirmasi anlamina geliyor). 

Fakat kolaylastirmanin yolu ise cok basit. Kabul etmek. O oyle ben boyle. O zaman bitiyor.