İki Çocuk Çok Çocuk mu?

Genelde iki çocuklu anneler arasında söylenen bir söz var, tek çocuk hiç çocuk; iki çocuk çok çocuk diye. Meali ikinci çocuğu yapınca tek çocuk bakmanın ne kadar basit kaldığı, iki çocuklu hayatın fiziğin n parçacık problemi gibi zor olduğudur :) Bu söze ben KISMEN katılıyorum, çok daha YOĞUN olduğu bir gerçek ama bence çok daha ÇİLELİ değil.

Tabi bu kişinin bakış açısına göre değişiyor. Bazen kendime hayret ediyorum nasıl bu kadar pozitifim; nasıl yorgunluktan gebersem de kendime dakka zaman ayıramasam da böyle mutlu hissediyorum; yoksa tüm bunların sebebi hormonlar mı; bir gün aniden bitiverir mi?

İstanbul'a gelince bizi gören herkes şaşırıyor. Hollanda'da araları az olan kardeşleri bolca görüyoruz ama burda pek yaygın değil. Yolda slingde Nova, bebek arabasında Helo ile giderken herkes bana bakıyor :) Artık süper anne mi yoksa deli anne mi diyorlar bilemem. Çoğu yakınım ise kızımın daha ufak olduğunu, keşke biraz daha bekleseymişim şeklindeki fikrini, nasıl kıydığımı vs dile getirdi. Elbette kendilerince haklı olabilirler ama ben halimizden gayet memnunum. Burada iken etrafında oynayacağı çok kişi olduğundan beraber eskisi gibi oynayamıyoruz ama gayet mutlu Helocum. Onu sevdiğimin farkında, ben de her fırsatta gösteriyorum zaten, kardeşinden sonra herhangi bir psikolojik reaksiyon göstermedi, şimdilik herşey yolunda çok şükür. Tabi ben de, anne hadi bakkala gidelim, canım sıkıldı dolaşmaya çıkalım, parka gidelim dediği zaman, talebini ikiletmeden, Nova'yı slinge veya arabaya koyup onun isteklerini gerçekleştirmeye çalıştım. Şimdi düşünüyorum da eğer kardeşi olmasaydı ona ayıracağım zaman kadar zaman ayırıyorum şimdi de.

Diğer yandan eğer kardeşi olmasaydı şimdi kadar iyi ilgilenemeyebilirdim kızımla. Çünkü Nova'yı çok istedim ve çok şükür geldi ama, eğer gelmeseydi moralim bu yüzden bozuk olabilir, kafama birçok mevzuyu takabilirdim. Asabiyetten kendimi başka işlere vurabilir kızımla daha az ilgilenebilirdim. Dolayısıyla şimdiki durumumuz yeteri kadar iyi bence.

Zaman çok hızlı geçiyor, Nova 4 aylık oldu bile. İnanmayacaksınız ama bu güne kadar of dediğim bir anım dahi olmadı, buna ben de şaşıyorum. Bloguma yazdığım ilk birkaç günümden sonra duruma alıştım, yaşadığımız toplu krizleri çözmeyi başarıyorum. Her zaman mükemmel şekilde olmuyor elbet ama oluyor ve bu anlar bana geçici bir stres yaratsa da asla of, keşke gibi kelimeleri söyletecek kadar yoğun değil. Bu çocuklarımın uysal olmasından değil, her çocuk gibi yerinde durmayan tipler. Helo evde bütün gün tehlikeli cambazlık hareketleri yapıyor (daha dün koltuğun dayanma yerinde upuzun yatarken geri düştü), Nova'da sağolsun hacıyatmazgillerden bütün gün kucağımda. Ama öyle çok seviyorum ve onlar bana öyle çok mutluluk veriyor ki hiçbir yükleri ağır gelmiyor, onların gülücükleri için herşeyi yapmaya hazırım.

Daha önce bazı arkadaşlarıma söylemiştim. Eğer içinizde bir yerde kardeş olsun istiyorsanız ama şartlar sizi düşündürüyorsa ve bu yüzden tereddüt ediyorsanız, hiç düşünmeyin sadece o sesi dinleyin. Mükemmel yaş aralığı diye birşey yok. Genelde çok yaş farkı olunca, daha kolay olacağı düşünülür ama bence değil. Çünkü bu sefer de büyük çocuğun okulu, dersleri, hadi onlar bir yana onun da psikolojik gelgitleri olacaktır. Yani yaş aralığı 1 yaş da olsa 10 yaş da olsa, aileye yeni bir birey katılınca elbette ki birçok şey değişecek, hiç birşey aynı olmayacak ama illa ki yeni bir düzen, yeni bir yol bulunacak. Problemi yaşamadan çözüm üretilmiyor ve zihnimizden ne kadar kurarsak kuralım gerçek durumla aynısı olmuyor. 

Bunca lafın özü, kardeş istiyorsan çok düşünme yap gitsin :))