Eğer youtube dan çocuklar için videolar izliyorsanız bu videolara denk gelmemiş olmanız imkansız. Öne çıkan izlenme sayısı ile önerilen videoların başında geliyor çoğu zaman.

Bebeklere tv seyrettirilip seyrettirilmemesi konusunda yorum yapmayacağım. Diğer bir çok konuda olduğu gibi bebek yetiştirirken artık diğer anne ve babaların tercihlerine saygı duymak gerektiğini, her ailenin ve bebeğin şartlarının farklı olduğunu fazlasıyla idrak etmiş haldeyim. Bizim durumumuza gelince, Helo'yu tv den tamamen yalıtmadım. Gerçi 14 aylık olana kadar izledikleri sadece bizim seçtiklerimizdi çünkü tv yayını (uydu veya kablo tv) almamıştık. Biz de seyretmiyorduk yani. Gerçi biz evlendiğimizden beri (7 yıl oldu) hiç tv seyretmiyoruz sadece indirdiğimiz şeyleri seyrediyoruz.

Hollanda'ya taşınınca (3 ay oldu) ise kablo tv aldık ve her gün bir saat kadar, kulağı yeni dile alışması için yerel bir çocuk kanalı seyrediyoruz beraber. Onun dışında diğer kanalları biz de fazla seyretmedik henüz.

Fakat Masha ve Ayı'yı uzun zamandır seyrediyoruz. Tüm bölümleri defalarca seyrettik ve neredeyse ezberledik ikimiz de. Ancak her seferinde yine keyifle bıkmadan seyrediyoruz, sanki tılsımlı çok güzel.

Çok defa seyrettiğim için artı ve eksilerini (bana göre) yazmak istedim.

Sevdiğim yanları

- Dizi Rusça ama çok rahat anlaşılıyor. Çünkü işaret dili müthiş kullanılmış. Dizide ufak bir kız (Masha) ve bir de hayvanlar var. Konuşan sadece Masha, diğer hayvalar insanlaştırılmamış, işaret diliyle konuşuyorlar. Kızım bu işaret dilinden çok şey öğrendi. Konuşmaya başlamadığı dönemde oldukça yerinde kullanıyordu, hala parktaki aynı dili konuşmadığı çocuklarla rahat kaynaşmasında bunun etkisi olduğunu düşünüyorum.

- Ben çocuk filmlerinde, aşırı sevimli hayvanların veya hiç birşeye benzemeyen canavar görünümlü karakterlerin bulunmasından hoşlanmıyorum. Özellikle ufak yaşlarda, dünyayı keşfetmeye çalışan bebeğin algılarını yanıltacak gibime geliyor. Belki 4-5 yaşından sonra bunu algılayabiliyorlardır. Bu dizide tüm hayvanlar kesinlikle çok gerçekçi fakat az biraz da olsa sevimlilik katmışlar tabi.

- Hikayeler ve verilen dersler güzel. Şu ana kadar son çıkan bir bölüm hariç tüm bölümlerin faydalı ve öğretici olduğunu düşünüyorum. Gün içinde kızıma hani Masha böyle yapıyordu ya diye çok kez örnek verip anımsatıyorum. O kadar çok şey öğrendi ki bu diziden yazsam sayfalar tutar.

- Duygu zenginliğine sahip, her türlü duyguya yer verilmiş. Kızma, üzülme, şevkat, mutluluk vs. Birkaç bölümde Masha şımarık bir şekilde yalancıktan ağlıyor ve ilk başlarda bunu huy edinirse diye korkmuştum. Ancak şimdi aa Masha'ya bak senin gibi numaradan ağlıyor diyorum, sırıtıyor hanımefendi :) Olayın farkında yani.

-Süresi ideal. Bence 7 dakikalık süre bebeklerin dikkatini yoğunlaştırmaları için ideal. Aslında 7 dakika çok kısa bir süre olmasına rağmen o kadar çok şey oluyor ki, bazen Türk dizilerinde tek bir sarılma sahnesi 7 dakika sürüyor :p

-Görüntüler şahane. HD kalitesindeki animasyon diziyi her izlediğimde ayrıntılar beni benden alıyor. Işıklar gölgeler renkler. Bir de olayların geçtiği mekanlar çok güzel. Hele ayının evi yakında hayallerimdeki evin yerini alacağa benziyor.

- Daha çok şey sayılabilir ama başlıcaları bunlar

Sevmediğim özellikleri pek yok aslında. Demin dediğim gibi sevmediğim ve kızıma izletmediğim bir bölüm var onda ayı, Masha'nın dişini çok ilkel yöntemlerle çekmeye uğraşıyor ve Masha çok korkuyor ve çokça çığlık atıyor. Diş düşmesinin böyle sıkıntılı bir olay olduğunu düşünmesini istemem.

Dizide her bölüm ayrı bir konuyu ele alıyor, bağımsız seyredilebilir ama bazılarında eski bölümlere gönderme yapılıyor. En azından ilk seyredişte sırayla seyredilmesinde fayda var. Aşağıya bu gün kadar yayınlanmış bölümlerin youtube linklerini sırasıyla yazacağım. Hala oynuyor ve seyrek de olsa yeni bölümler geliyor.

Ha bir de aklıma gelmişken söyleyeyim, mesela Hollanda'daki çocuk kanalında dublajlı oynuyor ama kesinlikle orjinalinin yerini tutmuyor.

Masha ve Ayı Bölüm Listesi

1. Bölüm - tanısma
2. Bölüm kış uykusu
3. Bölüm 1. yılbası
4. Bölüm ilk görüşte aşk
5. Bölüm balık tutma zamanı
6. Bölüm kardaki izler
7. Bölüm kurtlarla doktorculuk
8. Bölüm telefon
9. Bölüm reçel günü
10. Bölüm buz pateni
11. Bölüm okul
12. Bölüm havuç bahçesi
13. Bölüm saklambaç
14. Bölüm kaza
15. Bölüm hemşire
16. Bölüm masha ve püre
17. Bölüm panda geliyor
18. Bölüm kirlenmek güzeldir
19. Bölüm resital
20. Bölüm kaplanla tanışma
21. Bölüm 2. yılbaşı
22. Bölüm hıçkırık
23. Bölüm sürpriz yumurta
24. Bölüm çin mantısı
25. Bölüm hokus pokus
26. Bölüm tadilat
27. Bölüm ressam
28. Bölüm satranç
29. Bölüm metal muzik
30. Bölüm vitamin
31. Bölüm uçan süpürge
32. Bölüm penguenin ziyareti
33. Bölüm Bahsettiğim diş çekme bölümü
34. Bölüm fotoğraf makinesi

Bunlardan başka Masha'nı tüm dizi boyunca konuşup oyuncaklarına masal anlattığı ve masalların da animasyon değil de çizgi film olarak gösterildiği bölümler yapmışlar. Bunlar henüz pek ilgisini çekmedi kızımın. 18 bölümlük hikaye anlatımının playlisti ise burada

Bu aralar yine Helo'nun hiç birşey yememesi ile ilgili başım dertte. Zaman zaman böyle dönemler oluyordu ancak bir süre sonra geçiyordu. Bu son yememe dönemi o kadar uzun zamandır devam ediyor ki ben bile unuttum. Son bir kaç gündür de kafamı sıyırmaya ramak kaldı ki bu akşam biraz yedi de kendime geldim.

Biraz yeme geçmişinden bahsedeyim. Genelde hep kendi yer(di) ve ne kadar isterse yer, hiç zorlamazdım. Miktarları çok olmadı hiç bir zaman ama her üç öğünde birşeyler yiyiyor ve ara öğünlerde ise meyve ve ceviz badem gibi kuruyemişler yiyiyor(du). Bunlardan hariç genelde bir kere gece olmak üzere (bazen gün içinde iyi yemiş ise aramıyor) toplamda 4-5 kere süt içiyor. Ekmek, tatlı ve diğer hamur işlerini ise neredeyse hiç yemiyor. Hatta ağzına ekmek+yemek bir arada versem ekmeği tükürüyor :( Yedikleri et, sebze,yoğurt,meyve oluyor genelde.

Son zamanlarda ise ne ana ne ara öğün yer oldu, günde bir öğün yerse şanslıyız, sadece süt ve su içiyor. Kahvaltıda bir ısırık zeytin, öğle yemeği hiç yok, akşam yemeğinde de canı isterse, az bir miktar (mesela bir köfte veya ona eşdeğer büyüklükte bir yemek). Sütü uzun zamandır devam sütü olarak içiyordu ve günde bence iyi bir miktar 800-1000ml kadar içmiş oluyor. Aylardır inek sütüne alıştırmaya çalışıyordum fakat reddediyordu her ne şekilde sunarsam sunayım Son üç haftadır onu kabul etmeye başladı nihayet (bu ayrı bir yazı konusu olacak), önce günde 1 biberon ile başladım (200ml kadar) sonra vücudunun tepkisine bakarak (etkilenmedi neyse ki) iki biberona çıkardım. Fakat günde bir litre inek sütü içmesi fikri beni korkutuyor nedense. Gerçi babası da küçükken o kadar içiyormuş.

Çok süt içiyor diye yemediğini düşünebilirsiniz. Her şeyi denedim, aç bıraktım, yemeklerden önce vermedim, sütü seyrelttim buna rağmen pek birşey değişmedi. Mesela gece 2 de süt içtikten sonra sabah 10 da hala kahvaltı etmek istemiyor.

İstanbul'a gelmeden önce de sabahları iştahsızdı, öğleden sonra açılır akşama doğru daha çok yerdi ama burda o da değişti.. Bu değişim sebeplerinden biri sıcaklar olabileceği gibi, çıkmekaya çalışan son azı dişleri de olabilir. Biliyorum onlar en zoru ve yaklaşık üç aydır arka azılarla uğraşıyoruz, şu anda oldukça kabarmış ve beyazlamış halde. Fakat biraz daha zamanı var tecrübelerime göre.

Çocuğum Yemek Yemiyor kitabını okudum ve kendime yakın buldum ve neredeyse her tavsiyesine uydum bu arada onu belirteyim. Biraz önce persentil değerlerini hesapladım kilosu %50 persentil üzerinde (4 ayda 900gr almış), boyu da %79 persentil üzerindeymiş. Ancak kafamda olan soruları tecrübeli annelere sormak istiyorum.

- Eğer bu hain azılar ise sebep, sizin de böyle oldu mu (diğer dişlerinde de benzer sıkıntılar yaşadık ama bunun kadar uzun vadeli değildi hiç biri, iki ay falan oldu yahu), sonunda düzeliyor mu?

- Ne demir, ne vitamin, ne gıda takviyesi hiç birşey vermiyorum. Bu zamana kadar da hiç vermedim. 1 yaş civarı balık yağı almıştım ama birkaç kaşık dışında hiç içmedi. Bu güne kadar bir sorun çıkmadı ama bu günlerde yüzü daha renksiz ve gözaltları morarmış gibime geliyor.Böyle bir takviye yapmalı mıyım? Biliyorum doktoruna danış diyeceksiniz ama daha şu doktor sistemi tam oturmadı ülke değiştirmekten 4 aydır da kontrol edilmedi. İlk fırsatta danışacağım da her dr farklı kafada oluyor ya ne derler bilmiyorum.

- Yoksa ne olursa olsun onun tercihlerine güvenip her şeyi zamana mı bırakayım, sonuçta kilo da almış, gelişimi de devam ediyor, dışarıdan da normal kiloda gözüküyor.

Zaten kilolu olmasını tercih etmem, sağlıklı olsun yeter ama boğazından hiç birşey geçmeyince sakin kalabilmek pek kolay olmuyor.

İlk ve orta okulu beraber okuduğumuz bir arkadaşımı görmüştüm yıllar sonra. Muhabbet ederken bana "bilirsin ben öyle şeylere gelemem" demişti. O an duraksamıştım, biliyor muydum gerçekten. Hayır, aradan on yıl geçmiş, en son gördüğümde ikimiz de daha çocuktuk, neye nasıl tepki vereceğini kesinlikle bilmiyordum. 

İnci tanem

Bu gün öğle saatlerinde başlayan İstanbul'a uçuş maceramız başarıyla sona erdi ve kesinlikle kızımın günlüğünde yer almayı hakediyor. Yol boyunca o kadar çok kez büyümüş benim kızım diye içimden geçirdim ki.

Tasarımını yaptığım bir çok blog sahibinden, google aramalarında nasıl üst sıraya çıkacağına dair sorular alıyorum. Pasta-kurabiye blogları o kadar çok yaygınlaştı ki özellikle bu husustaki aramaların sonucunda belli bir bloga ulaşmak epey çaba istiyor.

Bir blogun Google aramalarında üst sıralarda yer almasının öncelikli şartı blogun popülerliğidir. Mesela aynı konuda yazı olan onlarca site vardır ancak içlerinden bazıları 1. sayfada ve üst sıralarda çıkar. Bu blogların zengin bir arşivi olmasının yanı sıra açıldığından beri yapılmış olan toplam ziyaretçi sayısı da önem taşıyor. Yani tek başına arşivin zengin olması yetmiyor.

Bununla birlikte meta tag denilen özellik de önemli. Google bir aramanın sonucunu ekrana getirmeden önce sitelerin tanımlarına, meta tags'lerine ardından yazı başlıklarına bakıyor ve ekrana ilişkili sonuçları popülerlik sırasına göre getiriyor. Bu eklentiler ne yazık ki blogger bloglarının kendi içinde yer almıyor fakat güzel haber şablon koduna eklenebiliyor.

Blogunuzun kumanda panelinden Şablon  / HTML düzenle bölümüne gelin ve çıkan pencerenin içine bir kez tıkayıp ctrl+F ile aşağıdaki kodu arayıp bulun.

<b:include data='blog' name='all-head-content'/>

Bu satırın hemen altına da aşağıdaki kodu yapıştırın

<meta content='Size Özel Butik Pasta ve Kurabiyeler' name='description'/> <meta content='butik pasta, butik kurabiye, şeker hamurlu pastalar, özel sipariş pasta, özel tasarım, şeker hamuru, kişiye özel, özel günler için pastalar, cupcake, figürlü pasta, doğum günü pastası, bebek kurabiyesi, nişan kurabiyesi, düğünkurabiyesi, düğün pastası' name='keywords'/>

Yukarıdaki kodda örnek olarak pastacılık ile ilgili tanım ve etiketler yazdım bunları siz kendi blogunuza uygun şekilde değiştirebilirsiniz.

Yani "Size Özel Butik Pasta ve Kurabiyeler" yerine "sizin blog tanımınız" 

'butik pasta, butik kurabiye, şeker hamurlu pastalar, özel sipariş pasta, özel tasarım, şeker hamuru, kişiye özel, özel günler için pastalar, cupcake, figürlü pasta, doğum günü pastası, bebek kurabiyesi, nişan kurabiyesi, düğünkurabiyesi, düğün pastası' yerine sizin meta taglarınız olacak.

Tırnak işaretlerinin muhafaza edilmiş olmasına ve virgülle ayrılmış olmasına dikkat edilmeli. Ben sınırsız sayıda meta tag yazılacağını düşünüyordum ve böyle siteler görmüştüm ancak blogger bunların normal olmayan abartı siteler olduğunu anlıyor ve meta tags lerin 160 karakteri geçmemesini tavsiye ediyormuş.

Kodu yapıştırıp düzenledikten sonra şablonu kaydediyoruz ve işlem tamam.

Yeni bir blogun tasarımı üzerinde çalışmaya başlayacağım. Tasarımında bir fotoğraf kullanmayı düşünüyorum ama bloguna koymuş olduğu görsellerden birini seçmek için tüm yazılarını tek tek görüntülemek benim için çok uğraştırıcı olacak. Ne yapsam acaba diye düşünürken, yıllar önce yazdığım bir yazı aklıma geldi.

Elimdeki kitaplardan biri olan "Çocuk Beden Dili" (Samy Molcho) isimli kitaptan bir bölümü yazmak istiyorum. Biraz uzun olacak ama bence çok önemli ve anne babaların dikkat etmesi gereken bilgiler içeriyor. Benim için bebeğimin duygusal olarak doyuma ulaşması, en azından karnının doyması kadar önemli. Ben kızımda da bunu gözlemliyorum ve davranışlarımı ona göre uyarlamaya çalışıyorum.
----
Her çocuk duygularını anlatmak ister. Çocuğun temel duygularının gereksinimlerine göre şekillendiğini artık biliyoruz. Olumsuz olarak, açlık, ıslaklık, üşüme; olumlu olarak tokluk, kuruluk, yani onu hoşnut eden ya da etmeyen her şey temel duyguların şekillenmesinde rol oynar. Çocuk anne yada ebeveynlerle oynarken sevinme, mutlu olma, keyifli olma ve haz alma duygularını da öğrenir. Merak dürtüsel olarak ortaya çıkar ve giderilmesi istenir.

Çok sonraları, katı gıdalar, giyecekler ve başka insanlarla karşılaşma ile ilintili olarak, daha başka duygular da ortaya çıkar.

Daha önce de söylediğim gibi, duyguların da merak ve gereksinimler gibi doyurulması ve cevap verilmesi gerekir. Bir duygunun cevaplandırılıp cevaplandırılmaması ve ne kadar yoğun olacağı,  anne ve çocuk arasındaki ve çevre ile çocuk arasındaki ilişkilere bağlıdır.

Eğer bir çocuk meraklıysa,dünyayı keşfetmekten haz alır. Eğer oynamak istiyorsa, hissettiği zevki yoğunlaştırmak ister. İsteğinin yerine getirilip getirilemeyeceği tabi ki oyun arkadaşına, yani çoğunlukla anneye bağlıdır. Çocuk anneyle oynamaktan zevk alır. Duygular çok güçlü olabilir. Duygular çok yoğun olduğunda kendi kendimize "şu an bana bir mola lazım" deriz.

Merak eninde sonunda giderilir ve değişiklik istenir. Aynı şekilde her sevinç ve güzel oyun sonrası bile mola gerekir. Mola "son" olmamalıdır. Tekrar oyuna devam edilmeli ve o duygu yeniden yakalanmalıdır. Buna ben "duygu salıncağı" adını veriyorum. Hatta bir duygu orgazmından bahsedebiliriz. Anne ve çocuk arasındaki duygu salıncağı nasıl oluşur? Oyun başlar, çocuğun hoşuna gider, ta ki çocuk mola isteyene kadar. Eğer anne oyunun şimdilik yeterli olduğunu anlarsa, duracaktır ve moladan sonra tekrar oynamaya devam edecektir. Fakat anne oyunun bitirilmesi gerektiğine inanır ve tekrar oyun başlamazsa, çocuk duygularını yoğun bir şekilde yaşayamaz. O zaman da duygu salıncağı harekete geçmez ve çocuk ilk duygulanım basamağında kalır.Oyun hep bu aşamada kesintiye uğrarsa çocuk yoğun ve güçlü duyguları belki de hiç bir zaman yaşamayacaktır.

Eğer anne çocuğunu dikkatli gözlemlerse, çocuğun biraz ara verdikten sonra, elleri ve ayakları ile tekrar ona yöneldiğini farkedecektir ve onuna tekrar oynamaya başlayacaktır. Böylece oyun ve mola arasındaki yer değişimi yeniden başlayabilir. Tempoyu çocuğun belirlemesi burada çok önemlidir. Duygu salıncağındaki temponun dengelenmesi anne ve çocuk arasındaki uyuma yol açar. Bu, salıncaktaki iki yetişkin için de geçerlidir.

Çünkü birbirlerini sevinçten sevince sallayan iki yetişkin arasında da bu böyledir. Duygularımızı yoğunlaştırırız, molaya ihtiyaç duyarız , yine bir mola ve bir tane daha. Çift taraflı tempo dengelendiğinde, sevgide, sevgi dolu hareketlerde, ortak ilgilerde, karşılıklı dikkatte ve bir hayat arkadaşı ile yapılan her şeyde duygular zirveye ulaşır.Eğer bir taraf diğer tarafı kendi temposunda hareket etmek için zorlarsa, salıncağın dengesi bozulur, duraklar.

Oyun ve mola, oyun ve mola çocuğun duygularını fazlasıyla yoğunlaştırmıştır.Küçük yüzü kızarır, hareketleri heyecanlıdır, doruk noktasına varılır. Ben bu noktaya duygu orgazmı diyorum. Burada çocuğun bedenindeki enerji tamamen boşalır ve bu da ara verme isteği doğurur. Bu durum kadın ve erkek arasındaki aşk oyunuyla benzeşir.

Bir enerji boşalımından sonra çocuk tek başına olmak ister. Ara verme isteği ile oyunu bitirme isteğini nasıl ayırt edeceğiz diye sorabilirsiniz. Eğer çocuk kendisiyle ilgilenmeye karar vermişse, oyunu bitirme isteği söz konusudur. O zaman sadece başını çevirmekle kalmaz, bakışlarını da içe yöneltir, elleri kendi bedenine dokunur ya da hareketsizleşir. Artık ne elleri ne de ayakları çevresine ya da kendine bakana yönelir. Oysa o ana kadar kendisine bakan kişi çok önemliydi. Bu diyaloğun sonu anlamına gelir.

Yetişkinlerde durum farklıdır. İlginin yoğunluğu bir doruk yada bir durağanlık talep eder ve sonrasında herkes kendine döner. Hareketler kendi bedenine doğru olur ve hayat arkadaşının bedeninden uzaklaşır. Banyoya gidilir, bir sigara içilir vs. Bu duygu salıncağı olayı ya da duyu orgazmı, insanlara gündelik yaşamda yoğun maceralar yaşama cesareti verir. İnsan artık yoğun duygulardan korkmaz, yoğun duyguları yaşamıştır, "tecrübe etmiştir" ve doruk noktasındaki yoğunlaşmadan sonra hoşa giden bir rahatlama olacağını bilmektedir. Yani, eğer çocuk duyguların yoğunlaşmasını öğrenmezse, yetişkin olduğunda yoğun duygulardan korkacaktır. Sonuç olarak kendi duyguları harekete geçtiğinde, çok yoğun olacaklarını düşünüp kendi duygularından kaçacaktır. Bu korku çok doğaldır. Çünkü böyle bir yoğunluğu daha önce hiç yaşayamadığı için, kendini nelerin beklediğinden habersizdir. Yaşamına öngöremediği birşey girmektedir. Bilinmeyen, bize yabancı olan şey, bizim için tehlikeli olabilir. Dolayısıyla bu tehlikeli duygulardan ve bizde yoğun duygular uyandıran sevdiğimiz insanlardan kaçarız. Bildiğimize ve güvenli olana yöneliriz. Bize kalan ise o büyük maceraya duyduğumuz yıkıcı özlemdir. Fakat cesaretimiz yoktur. Çocukluk çağında duyguların yoğunluğunu irdelemek için oyunun devamını isteyip de reddedilenler, ergenlikte ya da yetişkin olduklarında kafalarında eski tecrübelerini yeniden canlandıracaklardır. Çocukluktaki olayı biliyoruz: Eğer her seferinde reddediliyorsa dikkat çekme çabası giderek azalır, hayal kırıklığı ve kendine dönüş yaşanır. Örneğin bir kız ya da bir delikanlı, onda yoğun duygular uyandıran biriyle ilişkiye geçmek ister. Özlemle karşı tarafa bakar ama bebekken yaşadığı tecrübe ona başından beri aktif olmanın bir anlamı olmadığını göstermiştir, çünkü ilk gülümsemeden sonra birşey olmamakta, onunla ilgilenilmemektedir. Bu şu demektir: Eğer kız yada delikanlı o yoğun bakışa karşılık hemen bir cevap alamazsa, çabucak hayal kırıklığına uğrar ve geri çekilir. Bu bir oyunda ya da işteki her olayda söz konusudur. Böyle bir çocukluğu olan kişiler eğer hemen başarılı olunduğuna dair geribildirim alamazsa ilgisini kaybeder. Hayal kırıklığı ve daha kötüsü başarısızlık duygusu oluşur. İçine kapanık insanlar hem kendne dönüktür, kendinden uzağa dünyaya doğru işaret etmezler. Ondan sonra da bu insanlar neden dünyanın onlara gelmediğine ve onlarla oynamadığına hayret ederler: oysa dünyaya bir şans vermeyen kendileridir. Köpeğin kendi kuyruğunu ısırmasına benzerdir bu. İçine kapanık olan kişi kendine şöyle der: bana cevap vermeyeceğini bildiğim halde neden dünyaya bir şans vereyim? Oysa dünya cevap vermek için bir katılımcılık işareti beklemektedir. Oysa hepimiz duygu salıncağının yarattığı o yoğun duyguyu yaşamak isteriz, o duyguyu ararız. Bu duyguyu yaşamak derinden gelen bir gereksinimdir. Ve o nedenle lunaparklarda yukarıdan aşağıya hızla inen vagonlara bineriz. Bu ve benzeri eğlence araçları duygu salıncaının birer modelidir. Ykarı ve aşağı, hep daha yukarı ve aşağı, hep daha hızlı ve yoğun bir macera... Bütün lunaparklarda, başka insanlarla bu yoğun duygu yoğunluğunu yaşama yeteneğinden yoksun mutsuzlar için, böyle vagonlar veya benzer alternatifler bulunur. Böylece mutsuz kişiler, "yoğun duygu yoksunluğunu" telafi etmeye çalışırlar. Tabi ki bu yasaldır ve hatta böyle topluca yaşanan maceralar insanın yoğun duyguları yakalamasına yardımcı olur. Futbol stadyumundaki bir seyirci de farklı birşey yapmaz, o da duygu salıncağını denemek ister; yine boks ringleri de bu amaca yöneliktir. ....

"Duygu salıncağı" teorisiyle neden çocukların işten dönen babalarını coşku ve sevinç çığlıklarıyla karşıladıkları açıklanabilir. Anne ise şunu düşünür, neden bu çocuklar beni bu coşkuyla karşılamıyor? Nerede hata yaptım? Bütün gün onlarla ilgileniyorum, onlarla oynuyorum ama baba gelir gelmez bütün çocuklar ona koşuyor.

Cevap anne ve babanın farklı oyun tutumlarında saklıdır. Anne çocukların eğitiminde asıl yükü çekmektedir. Anne çocuklarla sürekli, daha yavaş ve tekrarlarla oynamaktadır.Ve burada duygular yükseklere doğru sallanmazlar. Anne duygulara belli bir tempoda cevap verir. Bu da durağanlığa yol açar. Hatta anne çocuklarla duygu yoğunluğundan korkar: yeter artık dur, yüzün kıpkırmızı oldu baksana! Anneler babalarıyla oyunlarına çoğunlukla böyle tepki verirler. Babalar oynarken daha çok motor hareketler yaparlar. Çocukları havaya atarlar, yeniden tutup döndürürler. Ve çocuk güler, yüksek sesle güler ve annenin sesi duyulur: Yeter dur, bu kadar azmayın, Çocuk çok yoruldu. Ama çocuk güler, gözleri parlar ve hep daha fazlasını ister.

Çocuk babasıyla oynadığı bu harika oyunu annesinin neden böldüğünü anlayabilir mi?

Çocuk babasının sayesinde bu "büyük duygu salıncağına" binmektedir. Anne ile uzun zaman geçirdiğinden, genelde böylesi bir salıncağa binmek çok sık mümkün olmaz. O nedenle çocuğun gözünde babasının yeri ayrıdır, çünkü baba çocukla ilgilendiği bu kısa zamanda duygu salıncağını kullanmayı hatta duygusal doyumu mümkün kılmaktadır.

Baba daha seyrek olarak çocukla zaman geçirdiğinden ve ona bu zaman diliminde sıra dışı şeyler vaat ettiğinden, çocuk babasına hayrandır. Fakat hiç bir annenin, çocuğum beni babasından daha az seviyor diye kaygılanmasına gerek yoktur. Çoğu evlilikte çocukla en yakın bağı hep anneler kurarlar, çünkü çocuğun ilk ilişki kurduğu kişi annedir. Anne sabırla ve sürekli tekrarlanan oyunlarla çocuğuna çevreyi anlamayı öğretir. Ayrıca hiç birşey anneyi sansasyon yaratan oyunlar oynamaktan alıkoymamaktadır. Fakat belki de bu tür oyunları babaya bırakmak daha uygun olur, çünkü babalar da bu tür oyunları oynamaktan keyif alırlar.

Dip not: Bu yazının sonucunda aklıma hiperaktif olarak nitelendirilen çocukların aslında günlük hayatta bu duygu yoğunluğu arayışında oldukları için macera peşinden koşuyor olabilecekleri aklıma geliyor. Belki bu yönde de bir etkisi vardır.

Birkaç yazı önce Dila'ya uykudan önce şarkı söyleyip gıdıklamaca, kudurmaca oynadığımızı yazmıştım ve sevgili Tüten uykusu kaçmıyor mu demişti. Gerçekten kaçmıyor çünkü bir an geliyor ve aynı yazıdaki gibi içine dönüyor. Ondan sonra da sorunsuz uykuya geçiyor. Bizim evde duygu salıncağı genelde babadan ziyade anne tarafından yapılıyor. Eşim başlarda zarar vereceği endişesi ile aşırı hareketli oyunlardan kaçınırdı, şimdi o da alıştı fakat doğduğundan beri ben sık sık kudurtma görevini severek üstleniyorum :)

Geçen gün yazdığım bitirdiğim temalar yazısına bunu eklemeyi nasıl da unutmuşum. Oysa o kadar uğraşmıştım ki. Logosu hazırdı ancak Başak hanımla nasıl bir şey istediği konusunda bir türlü ortak noktaya varamadık. Uzun mesajlaşmalar ve denemeler sonucunda istediği renk ve sitilde tema oluşturabildik. Çıkan sonuçtan ben de memnun kaldım, pastel renklerde romantik bir blog oldu, buradan bakabilirsiniz.

Blog temelarını yaparken zaman zaman birkaç taslak yapmam gerekiyor. Kimi zaman blog sahibi ne istediğinden emin olamıyor, kimi zaman birbirimizi tam anlayamamış oluyoruz ve sonuçta bence hepsi gayet hoş olan bir sürü tema taslağı elimde kalıyor. Vakit bulduğumda bu taslakları kodlayıp hizmete sunacağım ama ne zaman hiç kestiremiyorum.

- baba çiş

Aslında Demir Ege'nin tasarımını bitireli epey oldu ama yazısını yazmamıştım. Siyahı kullanmayı fazla sevmiyorum ama ilk defa bu tasarımda siyahın ne kadar hoş bir etki verdiğini farkettim ve kullandım. Tabi çok yoğun olmayacak şekilde. Buradan bakabilirsiniz.

Bu da bir kaç gün önce biten bir tasarım. Aslen Amerikalı ama Avustralya'da yaşayan Susan beni internette bulup tema isteyince çok şaşırdım. Üstelik çok kısa sürede birbirimizi anlayıp, tam istediği gibi bir görünüm hazırlayınca çok memnun oldu. Susan'ın expat yaşamı paylaştığı blogu da burada.

Bir dönem neredeyse sadece pasta kurabiye blogu tasarlıyordum. Şimdi anneler yoğunluk kazandı. Sırada bekleyen daha bir çok tasarım var. Onları da zamanla paylaşacağım.

Bu hafta sonu Helo ile İstanbul'a uçuyoruz. Eşim daha sonra gelecek, o geldiğinde bir otel tatili yapacağız nihayet. Öncesinde ise anane ve babannede olacağız. Bu sürede yine tasarımlara devam edeceğim ama umarım önceden olduğu gibi internet konusunda sıkıntı yaşamam.

Sevgiler

Sevgiler

Bu yazilari 40 gun boyunca yazmayi planliyordum ve bayramla birlikte tam 40 olacakti. Ancak ay icinde bir gun yazamadim. Tamami bittiginde buraya bir post olarak ekleyecektim ama bayraminizi kutlama vesilesi ile yazmak istedim.

Bu sabaha kadar bayramda ailemizin yaninda olamayacagimizi fazla kafama takmiyordum ama dun gece az uyuyup tum gun uzerimde bir rehavet olunca, kafamda eski gunlerin hayalleri, onlarin sebep oldugu huzun ile bugun pek keyfim yoktu. Neyse ki ucak biletimizi aldik 10 gun sonra kavusacagiz ve bunun verdigi motivasyon ile keyfimi korumaya calisiyorum.

Simdi kaldigimiz yerden resimlere geceyim

Sevgili Nes'in (before we get too old- link veremiyorum cepten yazınca) en son yazısını okuyunca (yazı bebeklerle evde yapılacak oyun-aktiviteler hakkında bir kaç kaynak içeriyor) ve verdiği linkleri inceleyince, Dila ile aslında çok sayıda oyun, tekerleme, şarkı oynadığımızı farkettim. Aslında bunlar bana normal ve herkesin bildiği yaptığı şeyler gibi geliyordu ama değilmiş sanırım. Bu yüzden kafamda acaba videolar mı çeksem, instagramda video özelliği gelmişken oraya mı koysam yoksa youtube'tan mı yayınlasam diye düşünceler geçti. Fakat kendimi ekranlara çıkamayacak kadar dolgun ve solgun bulduğumdan bu fikir beni ürkütüyor. Sesim fena olmamasına rağmen videolarda korkunç çıkıyor. Velhasıl bu işe girişmeye henüz cesaretim yok.