Ocak 2018

31 Ocak 2018 Çarşamba

Önce Ben’cilik

GeCe Ocak 31, 2018 4 Comments

Bir süredir kafamda bazı düşünceler dolaşıyor ara ara gördüklerimden, duyduklarımdan. Bu sabah da bir tane olunca içimden yazmak geldi.

Sosyal medyada özlü sözler paylaşmaya pek yatkın biri değilim. Aklımda tutamıyorum, tutsam da herkesin dersi kendine diyorum ve kendime saklıyorum. Fakat bazen öyle özlü sözler (!) görüyorum ki beni rahatsız ediyor. İlk okuyuşta hoş geliyor, hııım mantıklı diyorsun. Ama bir dakka bunda bir tutarsızlık var, bir uyumsuzluk, büyük beden halleri. İşte o zaman üzülüyorum. Ve ne yazık ki böyle şeyleri insanlar okuya okuya bunları doğru kabul etmeye başlıyorlar. Gün gelecek toplumumuz bu yeni değerleri kabul etmiş bambaşka bir kimliğe bürünecek.

Beni rahatsız eden bu özlü sözlerin başında ‘önce ben diyen’ler geliyor. Şimdi arayıp bulamayacağım, siz de görmüşsünüzdür. Sana yamuk yapanı hayatından çıkart, kimse için uğraşmaya değmez, kimse iyilikten anlamıyor bir daha yapma, minvalde sözlerden bahsediyorum.

Bunları söylemek kolay da yapmak kolay mı? Kimi insanlar var hayatımızdan çıkarmamız mümkün değil, eşimizin akrabaları, kardeşler, iş arkadaşları... Nasıl çıkaracaksın? Ne oldu bizim tatlı sözle yılanı deliğinden çıkaran insanlara, sana bin kötülük yapana zeytin dalı uzatanlara? Hep duyardık kayınvalidesinin kötülüklerine hiç karşılık vermeyip sonunda ah kızım ben çok ettim sana denilen sabırlı gelinler nerde? Kötü sözleri Allah’a havale edip kendi kendine yaşayanlar, sonunda haklı çıkanlar? Kendisine kötü davransa dahi darda kaldığında yardıma koşanlar? Şimdi diyeceksiniz ki insanlar artık daha kötü, zayıf biri buldukça tepene çıkıyorlar. Bu yazdıklarım zayıflık değil aksine güçlülük. Bu hayatta en güçlü insan kimdir biliyor musunuz? (Bence tabi) Kendisine kötü davranan bir insana bağırıp çağırmadan, sakince “benimle bir sorunun varsa konuşup çözmek isterim” diyebilen insandır. Çünkü bu sorunun karşısında hiç bir kötü insan cevap veremez. Bu soruyu göğüsleyecek cesareti yoktur, çünkü aslında yarası kendi içindedir ve onunla yüzleşemeyecek kadar zayıftır. Zaten bu yüzden kötüdür. Kendi içinde barışı bulmuş insandan kötülük gelmez.

Evet bu özlü sözleri yazarken asıl yapılması gereken çözüm es geçiliyor. Hayattan çıkarmadan önce konuşmak, sorunu çözmeye çalışmak. Neden çözüm varken çözülmesin. Diğer yol daha mı kolay? Sonuçları daha mı güzel?

Kimse için uğraşmaya değmez meselesine gelelim. Bazen sevmediğimiz kişiler için çaba göstermek zor geliyor, gerçekten zor. Ama hayat hep istediğimiz şekilde geçmiyor. Günün yüzde kaçında istediğimiz şeyi yapıyoruz. Bazı şeyleri yapıp bırakacağız. Kimse görmese de Allah görür, karma bilir diyeceğiz. Ben yaptım denize attım, bundan sonrası Evren’in işi deyip bırakacağız. Sen kimseyle uğraşmazsan, gün gelecek başkası da senle uğraşmayacak. Sen de bazı kişilerin önemsizleri listesindesin çünkü.

İyilikten anlamıyor insanlar, anlamasın. İyilik onlar anlasın diye yapılmıyor zaten. İnsanın içinden gelen birşeydir iyilik, huzurlu, kendiyle barışık, iyi niyetli insan iyilik yapmadan duramaz. Kim olursa olsun. Sen iyilik yapmak istemiyorsan acaba kendinle çözemediğin bir mesele mi var? Ona bakmalı. İyilik yaptıktan sonra duyulan haz, bu dünyadaki en büyük hazlardan biridir. Sanıyorum ki bu haz, karşılığında bana da iyilik yapsınlar fikrinin güzelliğinden daha fazla. İşte bu yüzden iyiliği karşılık için yapmanın bir gereği yok. İster karşılık olsun ister olmasın, ne farkeder? Ben alacağımı aldım.

Yazarken sen diye yazdım kolayıma geldi ama buradaki sen; sen, ben, o, hepimiz. Lütfen özlü sözleri okurken ve ben de öyle yapıcam demeden önce iki kere düşünün.

Hürmetler.

Yazının Devamı...

29 Ocak 2018 Pazartesi

İki haftadır

GeCe Ocak 29, 2018 3 Comments

Ben kolay kolay hasta olamazdım, iki haftadır hastayım. Hatta sırayla hepimiz olduk ama en uzun benimki sürdü. Muhtemelen hiç dinlenemediğim için. En ağır zamanlarında gün içinde en fazla yarım saat yatabiliyordum, sonra tepemde iki kuduruk. Ama eşimde öyle olmuyor bak, o daha uzun süre yattı.

Sanırım biraz farklı bir gripti. Doktora gitmeye direndiğim için tam teşhisi bilmiyorum. Benzer belirtilere sahip arkadaşım domuz gribi dedi. Belki. Bildiğim birşey varsa da hayatımda ilk defa böyle bir grip oldum. İyileşmiş gibi uyanıyorsun sonra iki saat geçiyor yere çakıyor seni. Kafam düşük zorla işlerimi yaptım bütün gün. Akşamları da çocuklarla yatıp çocuklarla kalktım. Kimi uyuyamadığım zamanlar oldu tabi. Baş ağrısından, ateşten... Ve iki haftadır gece uyanmalarımda uykum gelsin diye okuduğum kitaplardan başka kendim için hiç birşey yapamadım. Normalde çocuklar uyuyunca film veya dizi seyreder, bazen arkadaşlarımla buluşur, yogaya gider vs. keyifli şeyler yapardım. Vücudu besleyelim derken ruhum ihmal edilmiş oldu, sonra ben daha depresif oldum, gündüzleri daha sinirli oldum, kocamı bir kaşık suda boğacak kıvama geldim, hepimiz perişan olduk :(

Haftasonu yetsin bu ruh daralması deyip güzel aktiviteler planladık ama bedenimin isyanı keyif almama izin vermedi. Ruhum dinlenemediği gibi bedenim de ekstra yoruldu pfff :/

Ve cumartesi gecesi kulağım ağrımaya başladı. Pazar günü tüm gün dışarda kulak sancısıyla dolaştım, kucak isteyen Nova’yı taşıdım, bir sürü yol yürüdüm. Bu sabah artık doktora gitmek farz olmuştu kadın direkt antibiyotik yazdı kulak enfeksiyonu. Bilenler bilir Hollanda’da antibiyotik çok zor verilir :(

Neyse bu hafta artık zinciri kırıp şu çukurdan çıkacağım, zira ajandalardaki programlar hastalık dinlemiyor. İş bu vesileyle bloğuma neden yazmadığımı beyan eder, sevgiler sunarım. ( galiba deliriyorum, bunda şu an okuduğum Şebnem işigüzel’in sarmaşık isimli kitabının da etkisi olabilir) ( ha sahi nihayet Goodreads’ta hesabımı açtım ve #2018bookchallenge için 50 kitap attım. Hastalık sebebiyle 5’ i bitti bile, 4-5 tane de yarım var hadi bakalım)

Yazının Devamı...

18 Ocak 2018 Perşembe

Küçük Ağaç’ın Eğitimi

GeCe Ocak 18, 2018 0 Comments

Henüz bitirdiğim bu kitabı çok ama çok beğendim, isterim ki herkes okusun, ruhunu zenginleştirsin. Kitabı İstanbul’da satın alıp okumadan arkadaşıma hediye etmiştim. Baktım e-kitap versiyonu da varmış, çok sevindim. E kitap olarak okuyunca, içindeki sevdiğim bölümleri alıntılamak kolay oluyor. Ancak bir süre sonra kitabın büyüsünden unuttum gitti. Zaten tüm sayfaları koyasım geldi. E bu da mümkün olmadığına göre indirin okuyun lütfen.

******

Doğa hakkında her şeyi bildiğini ve Doğa' nın ayrı bir ruha sahip olmadığını söyleyenler, bir dağın bahar fırtınasında hiç bulunmamışlardır. Man-o-lah (doğa ana) baharı doğururken, doğum yapan bir kadın yatak çarşaflarını parçalaması gibi dağları parçalayarak işe başlar. Bir ağaç, kış rüzgarlarından yorulmuş da eğilmişse, Man-a-lah onun temizlenmeye ihtiyacı olduğunu tahmin eder. Yerden onu kamçılar ve dağa fırlatır. Her çalının, her ağacın dallarının arasından geçer ve rüzgardan parmaklarıyla çevresini hissettikten sonra onları temizler ve zayıf olanları düzeltir. Bir ağacın yok edilmeye ihtiyacı olduğunu ve rüzgarla doğrulamayacağını tahmin ederse, yalnızca vurur! Ağaçtan geriye bir şimşek çarpmasından yanan bir meşale kalır. Man-a-lah canlıdır ve acı çekiyordur. Siz de buna inanacaksınız. Büyükbaba dedi Mon-o-lah -diğer şeylerin yanı sıra geçen yıldan kalan doğum hasarını düzeltiyormuş; bu yüzden ye doğumu temiz ve güçlü olacakmış. Fırtına bittiği zaman , küçük ve hafif yeni sürgünler, mahcup yeşiller çalıların kenarında ve ağaç dallarında büyümeye başlar. Sonra Doğa, Nisan yağmurunu getirir. Yumuşak ve yalnız fısıldar o. Çukurlarda ve ağaçların yere eğilmiş dallarından damlayan yağmurun altında yürüye bileceğin patikalarda sis yaratır.. Sonra, sanki en sıcak zamana erişince, birden soğuk seni çarpar. Dört beş gün soğuk kalır. Bu, böğürtlenlerin tomurcuklanması içindir ve bu soğuğa "böğürtlen kışı" adı verilir. Böğürtlenler onsuz tomurcuklanamaz.. Bu nedenle bazı yıllar hiç böğürtlen olmaz. Soğuk sona erdiği zaman, asla orada yetişeceğinden kuşku duymadığın yerlerde, dağın üstünde kar topları gibi kızılcık tomurcuklanır.

********

Büyükbaba dedi ki verdiğin bir şeyi nasıl yaptığını ona anlatmak, yalnızca "bir şey" vermekten daha iyiymiş. Dedi ki, "Bir adama kendi başına yapmasını öğretirsen, o zaman adam iyi olur. Oysa yalnızca bir şey verip hiçbir şey öğretmezsen, o zaman adama geri kalan yaşamı boyunca, sürekli veriyor olursun." Büyükbaba dedi ki, "O adama yanlış hizmet yapmış olursun , çünkü sana bağ olursa, o zaman onun kişiliğini alır ve çalarsın ." Büyükbaba dedi ki bazı insanlar yalnızca sürekli vermeyi severmiş, çünkü bu onlan kibirli, verdiği kişiden daha iyi yaparmış. Yapmalan gereken tek şey , kişiye kendisine bağımlı olmamasını sağlayacak küçük bir şey öğretmek olduğu halde...

Büyükbaba dedi insan doğası, olduğu gibi olduğundan, bazı kişiler bazı insların kibir hissetmekten hoşlandıklarını keşfetmişler. Dedi ki bu kişiler o kadar üzgün insalarmış ki onları avlayacak herhangi birinin köpeğiymişler. Kendi kendilerinin insanı olmak yerine Bay Kibirlilerin köpeği olmayı tercih edecek kadar alçalmışlar. Dedi ki ihtiyaçları olan şey, sırtlarında sert bir bot tekmesiyle yapılan eğitimken, ihtiyaç duydukları şeyler konusunda sürekli sızlanırlarmış. Büyükbaba dedi ki bazı uluslar aynı şekilde kibirliymiş, dolayısıyla kendilerine büyükbaşlar denilebilirmiş. Yürekler doğru yerde olsa, verdikleri insanlara nasıl yapılacağını öğretirlermiş. Büyükbaba dedi bu uluslar bunu yapmazlarmış çünkü o zaman diğer insanlar onlara bağımlı olmazmış ve ilk ağızda peşinde oldukları şey de buymuş.

Yazının Devamı...

12 Ocak 2018 Cuma

Huzur..

GeCe Ocak 12, 2018 5 Comments

Canım yazmak istiyor...

Biraz önce çocuklarla hep beraber yattık, biri sağımda biri solumda. Konuşa konuşa, öpe koklaya, şarkı söyleye söyleye uyudular. Kalbim huzurla doldu.

Kızıma iki gün önce yeni bir çarşaf takımı aldım indirimden. İstediği unicornlu bir takımdı ama üzerinde taç resimleri vardı ve “glow in the dark” yazıyordu. Bir süredir glow in the dark eşyaları çok ilgisini çekiyor. Dün hemen yıkadım kuruttum, uyumadan önce pek parlamadı. Sonra babası keşfetmiş telefonun ışığını bir süre tutup bekleyince ışıldamaya başlıyor. Bu akşam yorganın her yerine ışık tuttuk, lambaları kapatınca parıl parıl parlarken sevincini anlatamam. Anne keşke bu Doğum günü hediyem olsaydı, sonra alsaydın dedi. Canım kızım.

Onlar kollarıma sarılmış halde ben birer elimle ayaklarına masaj yaparken uydurduğum bir şarkıyı söylüyoruz hep beraber. Aslında birkaç farklı şarkı var söylediğimiz ama içerikleri zamanla değişiyor. Şimdi uyku zamanı isimli şarkımızın şimdiki versiyonu şöyle:

Şimdi uyku zamanı

Bütün hayvanlar yattı

Kelebekler uyudu

Kuşlar da yuvasında

Minik kedi uyuyor

Annesinin koynunda

Atlar girdi ahıra

Yattılar samanlara

Daldılar rüyalara

Şimdi uyku zamanı.

Şimdi uyku zamanı

Bütün hayvanlar yattı

Sabah olunca yine

Gelir oyun zamanı

Tavuskuşu kümeste

Yatacak yer arıyor

Devekuşu kocaman

Ona yer bırakmıyor

Haydi kavga etmeyin

Beraberce uyuyun

Sabah olunca yine

Oyunları oynayın

Yıldızlar gökyüzünde

Pırıl pırıl parlıyor

Aydede çocuklara

İyi geceler diliyor

Haydi yatın çocuklar

Şimdi uyku zamanı

Sabah olunca yine

Gelir oyun zamanı

Novacım bu şarkıyı başından sonuna eksiksiz söyleyebiliyor. Helocum ufakken türetmiştim ve sözlerini dönemin ilgi duyulan hayvanına göre değiştiriyordum. Yukarıdaki halinde giriş dörtlüğü eskiden beri aynı; atlı kısım, kızımın zamanından; tavuskuşu ve devekuşu oğlumun isteği üzerine yaratıldı; son kısım da yine eskiden kalma. Melodisi “Twinkle twinkle little star” ile aynı. Onun gibi söyleyebilirsiniz ☺️ Kendim uydurdum diye demiyorum ama ben bile seviyorum, uykuyu getirdiği ise defalarca ispatlandı :))

Bir diğer not etmek istediğim uyku rutinimiz daha var. Kızımın uykuya gitmeden önce hep söylediği birşey var. “Annecim seni pembe yıldızlara kadar seviyorum”. elimi 5 kere öper ve sarılırken gece yanıma gel der. Genelde ben kardeşini uyuturum çünkü. Bunu duyan oğlum ise hemen araya girer. Annecim seni mor ve de mavi yıldızlara kadar seviyorum. Hızlıca söylemeye çalışırken bazı heceler kaybolur, çok ama çok tatlı olur. Öpmeden duramam.

Bu gece birkaç saat sonra oğlum doğacak. Tam üç yıl önce. İnanması güç, nasıl geçmiş üç yıl daha dün gibi. Öyle güzeldi ki bu yılımız birlikte, sonrakileri heyecanla bekliyorum.

Geçende arkadaşımla konuşurken üçüncü çocuk mevzusu geçti. Dedim, bu güne kadar çocuklar hep ufaktı, biz daha çok fiziksel ihtiyaçlarını gideriyorduk, büyütmek için yedir, uyut, oynat, getir götür...Şimdi büyüyorlar ve onların beynini ve ruhunu besleyeceğimiz döneme giriyoruz. İşte bu dönemi sabırsızlıkla bekliyorum. Onlara güzel ahlakı öğretmeyi, aç beyinlerine doğru bilgiler ekmeyi, kültürü, coğrafyayı, tarihi anlatmayı, birlikte yapacağımız gezileri, kısaca bu yeni dönemi merak ediyor ve yaşamak istiyorum (Allah’ın izniyle tabi) Bir bebek daha olursa, onun ihtiyaçlarını gidermekle meşgul olurken, diğerlerinin bu dönemlerini kaçırabilirim, bu yüzden istemiyorum dedim. Bebek sevmek çok güzel ama, bunlar da çok çok güzel.

Sevgiyle...

Yazının Devamı...

4 Ocak 2018 Perşembe

Özleyecektim

GeCe Ocak 04, 2018 4 Comments

Bir önceki yazımdaki karamsar havanın tam tersine, İstanbul bana güzel geldi, kendimi iyi hissettirdi bugün. Eskiden çalıştığım fakülteye gittim, çok sevdiğim hocamla birkaç saat sohbet ettim. Sonra biraz dolaştım, sahaflara gidip arkalarını okuya okuya, dükkanları geze geze kitaplar aldım. Böyle bir özgürlüğü uzun zamandır yaşamamıştım. Diğer yandan böyle bir özgürlüğe sahip olup da uzun zamandır yapmadığım, özlediğim şeyleri yapma imkanı bulamamıştım.

Tabi ki hatıralarım canlandı. 2011 yılına kadar her gün bulunduğum yerlerde olmak, yaptığım şeyleri hatırlamak, yürüdüğüm taşları, seyrettiğim binaları görmek... O zamanlar İstanbul şimdikinden belki biraz daha iyi durumdaydı ama gerçekçi bakarsam yine de çok iyi değildi. Fakat ben o zamanlarda da hayatımın iyi ve kötü taraflarını yaşamış, acı tatlı hatıralar biriktirmiş, tatlı olanları özlemle anar olmuşum.

Oysa göçmen anneler arasındaki sohbetlerimizde İstanbul’a dair en özlediğimiz şeyleri konuştuğumuzda, şimdiki İstanbul’u değil çocukluğumun İstanbul’unu özlüyorum derdim ben de bir çok diğer kişi gibi. Fakat 2011 aslında çok da eski bir zaman değil ve ben onu da özlüyormuşum. Burada yaşamaya devam etseydim, yine olumlu olumsuz yaşanmışlıklarım içinde, yine, yeni özlemler biriktirmiş olacaktım. Çünkü biliyorum ki, ülkenin hali ne olursa olsun, ben yine kendime, aileme keyifli anlar yaşatmak için uğraşacaktım. Kendi içimizde mutluluklarımız olacaktı, kendi hayatlarımıza, ailelerimizle dair ilerde önleyeceğimiz anılar biriktirecektim. Nitekim gün gelecek Hollanda’da geçmişte kalmış günlerimi de özleyeceğim. Yani nerede olursak olalım özlem hep geçmişe yönelik olacak ve her koşulda özlenecek birşey mutlaka olacaktı.

O zaman diyorum çektiğim şey gurbet özlemi değil aslında, çocukluk özlemi, gençlik özlemi, iki gün önceye dair yaşanmış bitmiş zamanın özlemi... Bu özlemlere takılıp kalmak iyi değil derler, ileri bakacaksın, hayatını yaşayacaksın.... Ama ben ara sıra özlemlerimin kollarına kendimi bırakmayı seviyorum. Şöyle sarsınlar beni, azıcık sıksınlar bedenimi, gözlerindeki yaşları akıtsınlar ve sonra, hadi bu kadar yeter, bak ne güzel şeyler yaşamıştın deyip omzumu sıvazlasınlar.

Özlem hep (ve iyi ki) var olacak....

Yazının Devamı...

# benden # Düşünceler

2 Ocak 2018 Salı

Kültür Şoku

GeCe Ocak 02, 2018 8 Comments

Bugün alışveriş yaptığım adam paketimi hiç yüzüme bakmadan fırlatırcasına verdi, paramın üstünü de öyle. Ne bir “buyrun/iyi günler/ iyi akşamlar/ bereket versin” gibi bir söz, ne de bir bakış! Hayırlı işler lafım ağzımda kaldı, çıktım gittim.

Tabi bunu çok çok yadırgadım. Belki adamın ters anıydı, canı sıkkındı falan ama, bu yaşadığım ilk tecrübe değil İstanbul’da. Bu yüzden başlıktaki şok kelimesini abarttım biliyorum ama şaşkınım.

Sonra düşündüm. Yurt dışına ilk çıktığım zamanlar ben de insanlarla konuşurken (özellikle erkeklerle) göz teması kuramıyordum. Çok iyi hatırlıyorum eşim beni uyarmıştı. Burada insanlarla konuşurken yüzüne bakman lazım yoksa şüphe çekersin, ayrıca onlara dikkatini verdiğini göstermen gerekir aksi saygısızlık kabul edilir demişti. O günden beri uğraştım büyük ölçüde düzelttim bu huyumu. Fakat şimdi düşünüyorum da ben o alışkanlığı nasıl edinmiştim, neden yapmıyordum, neden çekiniyordum? Yanıtı çok basitmiş, gerçekten Türk toplumunda böyle bir kabul var. Karşı cinsler birbirlerine; günah diye, hocalar öğrencilerine; yüz bulmasınlar diye, yöneticiler çalışanlarına; otoriteleri sarsılmasın diye, sokaktaki vatandaş mahallenin çöpçüsüne; ikinci sınıf diye yüzüne bakmaya, göz teması kurmaya tenezzül etmiyor. Edeceği birkaç kelamı varsa da, yarım ağızla söylemiş olmak için söylüyor, yürekten söylemiyor.

Oysa ne büyük bir fark yarattığını görüyorum yıllardır Hollanda’da. Hem bana hem karşımdakibe daha iyi geliyor bu. Gerçekten çok alışmışım da. Minibüsten, taksiden inerken/ binerken selamımı veriyorum. Marketten çıkarken yüksek sesle kasiyerlere ve önümde arkamda bekleyenlere iyi günler diliyorum. Bunu yapınca başlar bir dikleşiyor, ağızlar açık kalıyor, kimi karşılık veriyor kimi vermiyor ama şaşırıyorum. Bu da mı bitti ülkemizde?

Oysa yurt dışında yaşayıp da ülkesine çok sık gelenlerden biriyim. Senede en az iki kez bazen 3-4. En son eylül başında geri döndükten sonra Hollanda’ya, şimdi yine gelince teyzem telefonda anneme demiş. E daha biz görüşemedik buradayken (evleri yürüyerek yarım saat mesafede) ne çok geliyor bu kızın diye :) Annem de onlar gezmeyi seviyor demiş naapsın.

Ne diyecektim geçen yaz geldiğimizde, deniz tatilinde bir dede benimkilerle yaşıt iki torununu denize soktu. Büyüğünü havaya attı ve hiç yakalamadan suya bıraktı. Hazırlıksız yakalanan çocuk su yuttu, korktu ve ağlamaya başladı. Dede ağlama, alışıcan birşey yok diye diye ufağı attı bu sefer. Ufak olan öyle korktu ki bir daha annesinin kucağından denize inmedi. Ben de 5mt öteden adamı içimden pataklıyorum ama birşey yapamıyorum. Çocuklara hiç yoktan çocukluk travması yarattı dedeleri. Tabi bu belki de yaşadıklarının benim şahit olduğum ufacık bir kesiti. Ve bu adam gibi olan binlercesi. Şok üstüne şok yaşıyorum gördükçe. Ne kadar da çocukların tercihlerini dinlemeyen, saygı duymayan bir ülkeymişiz. Burada yaşarken gözüme batmıyordu hiç (gerçi o zaman anne olmadığım için onun da etkisi olabilir) Hollanda’da özgür ve değerli çocukları gördükten sonra farkı daha çok farkediyorum.

Biraz önce de kız çocukları 9 yaşında evlenebilir haberi ortaya çıktı. Gerçi diyanet sonra yalanlayıp asılsız haber demiş ama böyle düşünen ve buna olur veren yetişkinler yoktur diyemeyiz. Biliyoruz ki önceden de vardı hala da vardır, hiç yakıştırmadığımız tipler bile bu kafalarda olabiliyor. :( Neden çünkü çocuğu sayan, birey olarak gören yok.

Yurt dışına ilk çıkışta her insan bir yıl kadar bir kültür şoku yaşar, bir çok şey farklıdır, hayret edilecek çok şey vardır. Ben artık hollanda için bu tip bir hissi yaşamıyorum ama ömrümün 30 yılını geçirdiğim ülke için yaşıyorum ne garip. Üstelik dediğim gibi bu kadar sık geliyorken. Fakat biliyorum ki burada yaşadığı halde her geçen gün oluşan yeni şeylere karşı aynı benim gibi hisler besleyenler de var. Yaşadığın ülkede kültür şoku :/

Ne diyeyim umarım bundan sonraki şaşkınlıklarım iyi şeyler için olur ve “yazık çok yazık” yerine ben “vay be, bravo” gibi hislere bürürünürüm.

Yazının Devamı...

# benden # Düşünceler