Nasıl Oldu?

Oğluşum dünyaya geldikten sonra hayatım sanki bir sihirli değnek değmişçesine daha güzel. Kendimi daha dingin, huzurlu, kendinden emin hissediyorum. Elbette başka diğer etmenler de vardır fakat nasıl oluyor da böyle pozitifim, bu kadar rahatım diye kendi kendimi yokluyorum sık sık. Birçok annelik blogunda okuduğum mevzular artık bana çok uzak geliyor. Başkalarının çocuk yetiştirmede sıkıntılarını okuyunca, acaba ben nasıl yapıyorum diye kendime bakıyorum, neden kızımda bol bol hissettiğim evhamları artık yaşamıyorum? Bana ne oldu da böyle oldum?

Bu soruların cevaplarını ben de tam bilmiyorum. Şimdi yazarak düşünmeye çalışacağım. Öncelikle ilk aklıma gelen sevgi. Hani hep derler ya çocuk sayısı arttıkça annenin sevgisi artar diye. Hah tam da onu yaşıyorum uzun zamandır. Öyle çok öyle çok ki sevgim, herşeyi sevesim geliyor. Tüm canlıları tüm insanları. İçimdeki bu sevgiyle herkese yardım etme coşkusuna kapılıyorum. Kötü söz söyleyenleri, kötü düşünenleri kınayamıyorum, böyle tuhaf bi iyi hal içindeyim. Sanırım bu hal tüm olumsuzluklara karşı beni tahammüllü kılıyor. Galiba gerçekten pembe gözlükler var bilemiyorum.

Diğer bir sebep ise zamanın hızla geçiyor olduğu. Bu o kadar büyük bir sebep ki benim için tüm yorgunluklara katlanabilirim. Hiç doyamıyorum gibi geliyor, neredeyse 9 aylık oğlum sanki bebeklik dönemini bitirdi bile. Çok çabuk geçti çok. Bu günlerde feci derecede memeye yapışık, geceleri neredeyse onsuz uyumuyor. Kızımın anneliğindeki ben olsam bunu kafama takıp çözüm yöntemleri arardım, şimdi yorgunum ama kafama takmıyorum. Geçecek mi geçecek, çocuğum uyumayı öğrenemeyecek mi, elbet öğrenecek. Peki şimdi uğraşıp öğretsem ne olur, bir iki ay sonra yine bozulacak. Biliyorum, artık neyin çaba sarfedilmesi gereken, neyin akışına bırakılması gereken konu olduğunu ayırt edebiliyorum. Çocukların psikolojileri, huzur ve dengeli büyümeleri mesela, bunlar ihmal edilmemeli. Yine de her zaman mükemmel şartlar olmuyor tabi. Son günlerde oğlanın yapışıklığı kızıma ayırdığım zamanı çalıyor, fakat ilk boş anımda ona koşuyorum ve maksimum ilgi gösteriyorum. Psikolojik konularda da bazı mevzular tolere edilebilir olabiliyor, bunları da farkına varıp ona göre davranmaya çalışıyorum, ona göre bölünüyorum.

İlginç gelebilir ama çocuklarımlayken sesim hiç yükselmez. İkisinin de ağladığı, ben ben diye zırladığı kriz anları oluyor elbet. Genelde o zaman pek konuşmadan veya açıklama yapmadan onları kucağıma alıp oturuyor ve sarılıyorum. Herkes sakinleştiğinde sırayla isteklerini yapıyorum. Hatta onları kucağımda sımsıkı tutarken (belli etmeden) kıkır kıkır gülüyorum. Bu halleri gözüme çok sevimli geliyor.

Bir de anne gücü denen birşey var. Bu tek çocuk annesiyken de vardı ama iki çocukla daha da artıyor. Bazen içime kaçmış bu süper kahraman gücü ile herşeyi yapabileceğim hissine kapılıyorum. Bu güç bana gerçekten cesaret veriyor, bu gücü hissetmekten nasıl haz alıyorum anlatamam. Bazen çok zor geçen günlerim oluyor, gün sonunda o günü atlatmamı sağlayan bu gücün varlığı için şükrediyorum.

Yavaş hayat. Kesinlikle yavaşlayınca hızlananlardanım. Genelde günlük işlerimi hep çocuklardan çaldığım dar zamanlarda yapmaya çalışıyorum. Kafamda bir sonraki dar zamanda yapacağım iş planlıdır ama o zamanı yakalamak için tetikte değilim. Bir sonraki fırsatta şu işi yapıcam diyorum bırakıyorum. O zaman geldiğinde yine telaş etmeden yapıyorum. Böyle olunca yakaladığım fırsat sayısı mı artıyor (çocuk annenin kaçmaya niyetlendiğini hissedince daha bi paçasına yapışıyor galiba) yoksa zaman mı genişliyor hiç dikkat etmedim ama verimin daha iyi olduğu bir gerçek. Böyle rahat takıldığım günlerde gün içinde o kadar çok şey yapıyorum ki (sadece ev işi değil kastettiğim, çocuklarla bir yere gitmek gelmek vs). Kesinlikle yavaşlamalı, sıraya koymalı ama sırayla ilerlerken diğerlerini kafadan atmalı.

Kızımla Totoro seyretmeyi çok seviyoruz. Orada bir sahne var. Hep beraber banyo yaparken korkan çocuklarına kahkaha attırıyor babası. Kahkaha sesleri yükselirken, siyah toz tavşancıkları evi terkedip uçuyorlar. Ben de aynen böyle hissediyorum, bol bol gülünce karanlık şeyler bizi (bedenimizi ve evimizi) terkediyor. Baktım çocuklar mızırdanmaya başlıyor hemen kucağıma oğlanı alıyor, kızımın elini yakalıyor halay çekmeye başlıyoruz. Pepe'nin sesiyle hanımeyi..

Hoppaaaaa