İki Çocuk Çok Zor Dimi?

4 ay önce İstanbul'da bulunduğumuzda, yine benzer yazılar yazmıştım şimdi de değişmedi. Beni iki ufak çocukla gören tanıdık tanımadık herkes -evet yolda bile durdurup beyanatta bulunuyorlar :)) - bana başlıktaki cümleyi söyledi. Fakat yüzlerindeki acılı bakış benim gülümseyerek verdiğim cevapla yerini şaşkınlığa bırakırken, ben de içimden kıs kıs onların yüz ifadelerine gülmekteydim.

Şaka bir yana benim iki çocukla geçirdiğim bir günü gören yerimde olmak istemiyor ve ne kadar zor olduğunu söylüyor. Fakat ben kendi ağzıma zor kelimesini neredeyse hiç almıyorum. Kabul etmiyorum, reddediyorum ve kovuyorum. Eski zamanlarda bolca tecrübe ettiğim gibi, yaşadığım sıkıntıyı dillendirmek ve sürekli düşünmek işimi kolaylaştırmıyor. Gerçekten mecalim kalmadığı zamanlar olduğunda, daha önce belirttiğim gibi sakince geçmesini bekliyorum.

Bu sabah ikinci çocuğu henüz üç aylık olan bir anne arkadaşımın beni görür görmez söylediği "iki çocuk çok zormuş" oldu. Bense zor değil henüz alışmadın dedim. İnsan nelere alışıyor ne zorluklara katlanıyor, sağlık olduktan sonra elbet zorluklar geçecek. Eve geldiğimde annem dedi ki, onun annesi kardeşi sürekli gelip gidiyorlar, ya sen ne yapasın? Yapayalnız senin işin çok daha zor. Başka bir tek çocuklu arkadaşım da her bunaldığında beni düşündüğünü söyler; o iki çocukla tek başına nasıl yapıyor?

Bana böyle diyenlere cevabım şu oluyor: zor ama allah yardım ediyor. Çok şükür idare ediyorum. İki çocuğumu da çok istedim, aralarının yakın olmasını ben tercih ettim, bu yüzden hiç yüksünmüyorum.

Gerçekten yalnız olsam da beni düşünen biri var yukarda. Öyle dar zamanlarımda imdadıma koşuyor ki, bana hiç hayal edemeyeceğim kolaylıklar sunuyor. Bugün mesela, gece çok uyuyamadım, eşim homeoffice çalışıyor ve bir yere gitti. Sabah bugün nasıl geçecek diye ufak bir sıkıntı dalgası altında kalsam da, hemen kovdum ve erkenden çocukları aldım parka götürdüm, gönüllerini hoş ettim. Kendime örgü ipleri aldım, geldim onları besledim ve oğlanı uyuturken gündüzleri hiç uyumayan kızım uyumak istedi. Ve ikisi de şuan 2,5 saattir uyuyorlar ki bu bir rekor. Hayal dahi edemezdim. Bu arada ben de dinlendim, örgüme başladım, okudum ve hatta çocuklarımı özledim. Ve çok çok çok şükrettim.

İki çocuklu hayat zor değil, akışa set vurmayınca kolaylaşıyor. O zaman da geriye kalan sadece keyfi oluyor.

Ah bir de şunu eklemesem olmaz. Yokda bebek arabasına iki çocuğumu da oturtmuş gidiyorken, karşıdan başka bir bebek arabası geliyordu. Ufak bebeğin olduğu arabayı anane itiyor, anne yanında yürüyor ve beni gören anane bak ne güzel yapmış aferin dedi bana hayranlıkla bakarak. Kastettiği çocukları oturtmam değildi, araları yakın iki çocuk sahibi olmam ve onları gayet de iyi idare edebilmemdi. Nadiren de olsa olumlu tepki duymak iyi hissettirdi doğrusu :)