Her Zaman Mükemmel Değil

Son zamanlardaki yazılarımdan taşan pozitiflik abartı değil birebir gerçek ama sanılmasın ki her günümüz rahat ve güzel geçiyor. Gerçi şimdi inkar edemem belki zamanımın yüzde doksanında böyleyim, hep enerjik, neşeli ve olumluyum fakat böyle olması için de çaba sarfediyorum. Gerçi insan bir "hâl"e girince ve onu kanıksamaya başlayınca, onu sürdürmek daha kolay oluyor. Yani hayatım(ız) diğer insanlarınki gibi sıradan, yorucu, çalkantılı, iniş çıkışlı anlar içeriyor. Sadece tek fark, bu anları kafama takmıyor, gelip geçeceğini biliyorum ve hiç ahlanıp vahlanmadan, gözümde büyütmeden sessizce geçmesini bekliyorum.

İkinci çocuğa sahip olduğumda en iyi idrak ettiğim şey bütün zorlukların gün gelip geçeceğiydi. Çünkü önümde kanlı canlı örnek olarak birinci çocuğum var. Bloguma fazla yansıtmadım galiba ama ilk çocuğumun ilk zamanlarında zorlandığım dönemler çok olmuştu. Hala kızımın o zamana ait fotoğraflarına baktığımda içimde o hissi duyumsuyorum. Yaşadığım zorlukları kafama çok takardım ve yalnızlığımın etkisi bunu katlandırırdı. 

İkinci çocuğumda çok rahatım bu açıdan ancak bu zorlukların olmadığı anlamına gelmiyor. Sadece onlara bakış açım değişti. Üstelik iki çocuğun gün boyu bitmeyen dertleri sebebiyle ikiye katlanmış durumda. İnanın bir günümün nasıl geçtiğini görseniz şok olursunuz. Buna şahit olan burdaki arkadaşlarımız bunu söylüyorlar çünkü. Ama onlara da dedim ve kendim de yürekten inanıyorum, hepsi geçecek. Zaman çok hızlı, yorgunluktan bitap düşsem de kalbime hiç bir sıkıntı vermiyor bu zorluklar. 

Tabi zaman hızla geçiyor, nasılsa geçecek diye çocuklarımı boşlamış değilim. Sürekli onları en iyi şekilde yetiştirmek, beslemek, eğlendirmek, eğitmek için uğraşıyorum. O kadar yoğun ki zihnim, mümkün olan her fırsatı avantaja çeviriyorum.

Daha önce bir günümün nasıl geçtiğini yazmıştım ( http://ge-ce.blogspot.nl/2015/04/iki-cocuklu-hayatta-zaman-planlamas.html), şimdi oğlum büyüdü ve bundan çok daha yoğun geçiyor günüm. Günde yarım saati geçmeyen (bazen 15-20dk) üç uykusu var ve hepsi bu. Sonrasında sürekli ellerinden tutup yürümek istiyor veya kucakta. Artık tek elle yapılabilecek işler portföyüm epey gelişmiş durumda ;))

Uzun sözün kısası, benim de hayatım mükemmel değil, emrimde hizmetçiler uşaklar yok, çocuklarımı emanet edip biraz soluklanacağım kimsem yok (oyun ablası geldiğinde ikisini birden vermiyorum ve daha hiç yalnız bırakmadım), zaman zaman canım birşey yapmak istediğinde yapamıyor ve muhtemel ilk fırsata erteliyorum, yorgunluktan geberiyorum, geceleri çok az uyuyorum ama asla şikayetçi değilim. Pozitif ve neşeli olmaya çalışıyorum ama bazen o gücü bile bulamadığım oluyor. İşte o zaman kendimi veya başkalarını suçlamadan sakince geçmesini bekliyorum. Böyle yaklaşınca her sıkıntı diyebileceğimiz şey sıkıntı olmaktan çıkıyor, geride kalmış yaşanmışlıklara dönüşüyor.

Çok şükür.