Novadünya 2 Aylık

Su gibi akıp geçen günlerin ardından oğlumcum iki aylık oldu bile. İki ayda birbirimize daha çok alıştık, artık kızım bile varlığını kabullendi, sanki hep bizimleymiş gibi hissediyoruz hepimiz. Bu sabah eşime de dedim, hani ikinci çocukların biraz daha ihmal edileceği düşünlür ya, Nova için hiç öyle olmadı. Hayatımızın merkezine koydu kendisini ve ben şu an kesinlikle söyleyebilirim ki kızımla bu kadar yoğun ilgilenmemiştim. Onu da altı ay hiç kucağımdan indirmedim ama, Nova gece gündüz sürekli kucağımda ve memede. (Kızımı ben istediğim için kucağımda tutuyordum, oğluş ise başka seçenek sunmadığı için daha farklı yani) Yapışık yaşıyoruz neredeyse ve 3-4 saatte bir emen kızıma göre çok daha fazla tensel temastayız. Benim kucağımda olmadığı zaman babasının kucağımda, yani illa ki kucakta.

Bunda burun tıkanıklığının da kolik bebek olmasının da etkisi var sanırım. Evet adını koymak istemiyordum, hep kaçındım ama artık kabullenmeliyim kolik olduğunu. Tam 3. haftada başladı kolik seanslar. Akşamları saat 7 olunca aralıksız 1,5-2 saat süren çırpınmalı ağlayışları oluyor. Ne yapsam işe yaramıyor ve sürenin sonunda sanki hiç birşey olmamış gibi şak diye kesiliyor. Normalde gece gündüz sürekli gazlı ama o sürede emdiği 1-2 lokma sütte dahi gazlanıyor, hadi gaz çıkarma derdi, o biter bitmez yine meme, kıvranma ağlama, hiç fayda etmese de hoplat zıplat salla derken o akşamlık bize ayrılan sürenin sonuna kadar görevimizi yerine getiriyoruz. Kimi zaman ağlayışları öyle yüksek volümde oluyor ki bir keresinde sesi kısıldı ve üç gün kısık kaldı :( Bu kolik mevzusu üç ay sürerse az kalmış olacak ama altı ay sürerse yandık demektir. Gerçi o anlarda nasıl sakin kaldığıma ben bile şaşırıyorum. Sadece sürenin sonunda çok yorgun hissediyorum. Zaten gün boyu yorulmuşum, sırt ve bel ağrım tavan yapıyor ve başıma ağrılar giriyor. En sonunda ben de sızıp kalıyorum zaten.

Belki bu akşam saatlerinde çıldırmasının sebebi gündüz uykularının zor olması. Ne yazık ki ablasının gürültüsünden, olmadı gaz derdinden o olmadı reflüden ve tabi ki bir de burun tıkanıklığından hiç uyuyamıyor. Kimi zaman 5 dk kimi zaman 15 dk kısa kısa nasıl ne kadar olursa artık. Ne saati ne süresi belli, ne de toplamda ihtiyacı olan uykuyu alabiliyor mu hiç bilmiyorum. Sayamıyorum çünkü. Öyle rasgele yaşıyoruz. Belki burun tıkanıklığı geçerse biraz daha düzen kurabilirim.

Ne yazık ki bu ayın tamamını tıkanık burunla geçirdi. Doktor havalardan dedi temizlemekten başka yapacak birşey yokmuş. Sürekli sümükleri temizleyip burnunu açık tutmaya çalıştık. Sık sık tıkandığı için gece ve gündüz uykuları, emmesi çok etkileniyor. Yatağa neredeyse hiç yatamıyordu son bir haftadır tıkanıklık geçmese de azaldı, temizleme sayısı günde ikiye düştü çok şükür, bu yüzden yatakla tanışmaya başladı oğlum nihayet. Burnu tıkanık olunca başka odada hiç bırakamadım, zaten yatınca nefes alamadığından boğuluyor gibi oluyordu, bu yüzden kucağımda ve gürültülü ortamda ne kadar uyuyabilirse uyudu. İyileştiğinde başka odada yatırmayı deneyebilirim belki. Tabi ki bir telsiz şart bu durumda.

Bütün bu şartlar altında dahi yine de mutlu bir bebek. Hele 40'ından itibaten bilinçli gülmeleri de başladı ki tadından yenmiyor. Beni görünce gülüyor, aguluyor, kızdığında söyleniyor, çevresini inceliyor. Üç gn önce dr kontrolü vardı. İki aşı oldu boyunu ve kilosunu öğrendik, kilosuna 1350gr, boyuna 5cm eklemiş ve 58cm olmuş. Erkek çocuklar için normal galiba ama bir ayda 5cm uzamasına şaşırdım fakat pek tabi ki anlamıştım. 1. ay bittiğinde 56 numaralı kıyafetleri bırakıp 62 ye başlamıştık. Şimdi çoğunlukla 62 arada 68 giyiyor. Kızımın 4-5. aylarda giydiği badiler ucu ucuna oluyor. Kıyafetleri fazla giyemeden ayırmak zorunda kaldım. Bezleri de ay başında 2 numara iken şimdi 3 numaraya geçmiş durumdayız (maşallah).

Ha tam da unutuyordum. Bu ay kucak bebekliği konusunda mastır yaptı Novacım. Sürekli kucakta olmak istediği yetmiyormuş gibi, bir de ayakta olmamızı istiyor. Eğer oturuyorsak ayakları ile çifte atar gibi tekmeliyor. Bazen koltuğun kenarıma popomun ucu ile oturup ayaktaymış gibi bir şekil alıyorum ve aynı tempoda zıplıyorum ama hayııır elbette ki anlıyor. Hadi bir tepik hoop ayağa.

Günlerim bunca yorucu geçmesine rağmen hiç şikayet etmiyorum, doğrusu aklıma bile gelmiyor dövünmek. Varlıkları öyle mutluluk veriyor ki, sürekli şükrediyorum. Şimdi günler uzamaya, güneş yüzünü daha çok göstermeye, bahçede çiçeklerim açmaya başladı ya hepsi birden moralime destek oluyor.

Bakalım gelecek ay ne maceralar yaşayacağız :)