Nasıl Olursa Olsun Annemin Elinden Olsun

Hamileliklerimin ikisinde de aşerme olayını  neredeyse hiç yaşamadım. Aşermenin bilimsel açıklamasına göre, eğer vücutta ihtiyaç duyulan vitamin, mineral vs ne olursa, beyin bunu farkeder ve ilgili yiyecekleri talep edermiş. Yani aşermek bu açıdan bakınca gayet olumlu bir şey; vücudunun düzgün çalıştığı anlamına geliyor. İhtiyaçlar saptanıyor ve giderilmesi için böyle bir arzu doğuyor, şahane. 

Aslında muhtemelen hamile olmadığımızda da çalışıyor bu mekanizma. Fakat herhalde vücudumuzun sinyallerini fazla dinlemiyor ya da günün telaşesinden uyarıları zamanla köreltiyoruz. Ancak benim çok iyi emin olduğum bir şey var ki hastayken bunun ayrımına vardığımı biliyorum. Hastayken canımız bazı şeyleri ister bazılarını istemez ya, muhtemelen o zaman düzgün ve güçlü bir şekilde çalışıyor veya algılarımız açılıyor.

Bir de iştahsız çocuk anneleri bunu sıkça tecrübe eder. Carlos Gonzales der ki, çocuk neye ne kadar ihtiyacı olduğunu bilir, gerektiğinde talep eder hiç zorlamayın. Demek ki daha doğuştan gelen yaşamsal bir güdü bu.

Bu durumda aşermiyor oluşumun açıklaması vücudumun ihtiyaç duyduklarını yeteri kadar alıyor olmam. Gerek kullandığım(ız) haplarla gerek hamilelikte sağlıklı beslenme kurallarıyla dengeyi tutturmuşuz demek ki. Ancak yine de bu kadar kontrollü olmanın beni rahatsız eden bir yanı var. Acaba aşerseydik de canımızın çekmesi geçene kadar yeseydik daha mı dengeli olurdu?

Hangisi daha iyi tartışmasını bir yana bırakacak olursam, ben bu aralar başka bir türde aşerme yaşıyorum. Geçtiğimiz bayramlarda da oldu aynısı. Aşure ayı nedeniyle hergün birkaç posta aşure fotoğrafı görmekten, canım aşure çekiyor ama herhangi birini değil. Fotoğrafları gördüğümde aklıma gelen annemin aşuresinin tadı. Bayramlarda da annemin cevizli baklavasını aşerdim. Sonuçta burda da bulabilirim o tatlıları ama canım onları istemiyor, illa ki o alıştığım tat, annemin elinin lezzeti olacak.

Sanırım bu durum bedensel değil de duygusal aşerme oluyor :(