2. Gebelik Günlüğüm 30. Hafta

Geçen hafta ne kadar sevinçliydim değil mi? Artık haftalar otuzlu rakamlara geçti daha hızlı geçecek diye. Gerçekten de hızlı geçti ta ki düne kadar. Son 24 saattir durumum fena.

Bu hafta keyfim yerinde, bacaklarımın kasığa yakın yerleri ağrıyor ama olsun o kadar derken, kendime nazar değdirdim herhalde. Bu arada o ağrıların kas ağrısı olmadığını farkettim. Çünkü hiç bir şekilde  masaja tepki vermiyorlar. Galiba ağrıyan kemikler diye düşünmeye başlamıştım ki, bu gün okuduğum bir yazıda onların pelvik kemiği olduğunu ve zorlandığı için ağrıdığını öğrendim. İlk hamileliğimde böyle bir ağrım hiç olmamıştı. Sadece bilgisayar başında çok oturup çalışmam gerektiği için kuyruksokumu kemiğim ağrıyordu uzun süre oturduğumda. Şimdi ise oturmak bir lüks.

Ne diyordum, kendime nazar mı değdirdim, soğuk mu aldım yoksa Dila'yı kaldırırken mi incittim bilmiyorum (hala kaldırıyor musun demeyin lütfen ikinci hamilelik bambaşka bir tecrübeymiş) belimde bir tutulma oldu. 5 derece dahi bükülse feci acıyor (hani boyun tutulur da döndüremeyiz ya öyle), ne yürüyebiliyorum ne oturup kalkabiliyorum. Yürümem gerektiğinde öyle zorlanıyorum ki gören sancısı tutmuş doğuma giden bir hamile zannedebilir. Nitekim yemek yapamadığım için dışarı çıktık ama feci zorlandım. Oysa bu hafta içinde, bu zamana kadar yaşadığım en yoğun mide yanmaları (neredeyse 24 saat kesintisiz) ve pelvik ağrılarından dolayı uykusuz gecelerimden şikayet edecektim. Noldu peki, bu son acı ile hepsini unuttum, onlar hiç birşeymiş meğer.

Şimdi bu yazıyı yazarken dinleniyorum, umarım yarın geçmiş olur.

Hazırlıklar konusunda kafamda her gün şunları şunları yapıcam diye plan yapsam da, hiç birini yapamadım yine. Bir tek eksik mobilyaları aldık, yarısı kuruldu, yarısı duruyor. Artık bu bir iki hafta içinde en acil eksiklerimi tamamlayıp, çantamı hazırlasam iyi olacak. Her ne kadar kafamı rahat tutmaya çalışsam da ya erken gelirse naparım evhamı basıyor ara sıra. Bunda geçtiğimiz haftanın prematüre farkındalık haftası olmasının da etkisi var. O kadar çok görsel/yazı gördüm ki olumsuz anlamda epey etkilendim :( E destekçi kimse de olmayınca içime sıkıntılar basıyor. Gerçi iki arkadaşımızdan destek sözü aldık ama... Allah razı olsun böyle bir teklif bile insana bir nebze huzur veriyor. 

Fakat yine de yakınında anne-abla-kayınvalide gibi yakınların olmasından çok farklı bir durum bu. Çocukların arası yakın olunca desteksiz sürdürülen ikinci gebelik hiç de öyle kolay değilmiş. Bu günlerde bunu iliklerime kadar hissediyorum ve ilk gebeliğimi düşündükçe Allahım ne kadar rahatmış, ne çok boş vaktim varmış, ne kadar salakmışım diyorum. Çünkü o zaman bile işlerimin yoğunluğundan yakınıyor, yetişemicem diye veya olur olmadık şeylere evham yapıyormuşum peh.

Bizim Nova oğlana gelecek olursak, Perşembe günü yaptığımız ebe kontrolünde sesini duyup iyi haberlerini aldık yine. Parmağımdan alınan birkaç damla kanla hemen o anda hızlı bir demir testi yapıldı, perfect çıktı :) Bebeğin durumu da perfect'miş. Şu anki pozisyonu kafa sağda olmak üzere yatay durumda. Galiba dönmeye çalışıyor bazen çok zorluyor ama daha başarabilmiş değil:( Bakalım dönebilecek mi? Helo hiç dönemediği için aklıma acaba bu da mı kordona dolandı diye endişeler geliyor. İki hafta sonra usg kontrolü olacak (yuppi) çok merak ediyorum oğlumu.

Daha anlatacak çok şeyim var ama artık onları da ayrı bir yazı olarak yazarım. Şimdilik hoşçakalın.