Bir Tülbent Hikayesi

Kızımın günlüğünde bu konuyu atlasam olmaz, hayatında çok önemli bir yeri var çünkü.

Sanırım 3-4 aylıktı (bloga yazmıştım ama şimdi aramak zor geliyor) uykuya dalma aşamasında üzerindeki giysiyi veya battayeyi tutmaya çalıştığını farkedip eline bir tülbent tutuşturmam. Battaniyeye alışmasını istemedim taşıması güç, alternatifi zor ve sıcaklarda bunaltmasın diye. Giysisini de istemedim gün içinde tişörtü havada göbeği açık dolaşabilirdi. Bir oyuncak da olabilirdi belki ama o zaman minik elleriyle kavrayabileceği ve yumuşak olan bir seçenek olarak tülbent daha baskın gelmişti.

1,5 yaşına kadar 3-4 tane farklı tülbenti dönüşümlü kullanıyorduk. Hangisi olduğu farketmiyordu, uyurken onu tutuyor, mıncıklıyor, yüzüne sürüyordu. Sonra tülbentlerden biri yıprandığı için parçalanmaya başladı. Ben de diğerlerini yok ettim, sadece onu verdim eline. Zamanla parçalanarak küçüleceği için vazgeçeceğini umdum.

Önce ortadan ikiye yırtıldı, sonra dörde beşe, bir sürü, mendilin yarısı kadar tülbent parçaları oldu. Birkaç tanesi bağlı bazıları ayrı dönüşümlü olarak elinde oluyordu.

Günden güne parçalar kayboldu, bebek arabasında giderken düştü genelde. Her yerde bir parça kaybediyorduk. Son kalan en iri parçayı pariste bırakmıştık mesela.

Bir gün çamaşır yıkarken onu makineye attı, biliyordum dayanamayacaktı aldım yine attı. Hadi bi deneyelim dedim belki zAmanı gelmiştir. O iki saat boyunca öyle krize girdi ki ağlaya ağlaya makinenin başında oturup bitmesini bekledik.

Birkaç hafta önce son parçayı evde kaybettik. Üç gün ve gece boyunca onsuz uyudu. Aradı, ağladı, istedi ama  bulamadık, çaresiz kabullendi, zorlandı ama işleri yoluna koymaya başlamıştık. Bu süreçte saklanmış eski tülbentleri asla istemedi.

Sonra bir sabah uyandığında hırkasını giydirmiştim. Elini cebine soktu ve sevinçten bağırdı. Tülbenti ordaymış. Görseniz öyle sevindi ki, sevinçten dans etti, gözlerinin içi gülüyordu. Çok duygulandım onu öyle görünce ağlayabilirdim o derece.

Ve hayır cebinde olduğunu asla bilmiyordum, kendi koymuş olmalı. Bilseydim alırdım tam alışmışken.

Şimdi yeniden başa döndük ama fotoğraftaki tülbent öyle küçüldü ki, ip gibi oldu neredeyse, tamamen eriyince yokluğunu kabulleneceğine inanıyorum.

Sonra neden bu kadar kafaya taktığımı düşündüm. Ben ki kızımın her geçişinde onun tercihlerine riayet ettim ve bir anda oldu geçişler zamanı geldiğinde. Neredeyse bütün çocuklar uyku sırasında bir yardımcıya ihtiyaç duyuyor. Anne saçı, eli, battaniye, yastık ya da oyuncak. İlla ki her çocuğun bir takıntısı oluyor. Belki bana yapışmadığı için şanslı sayılırdım. En nihayetinde tüm çocuklar alışkanlıklarını bir gün bırakıyor.

Belki de tamamen bırakmıyor, dönüştürüyorlar. Yetişkinler bile uyku aşamasında bir rutin uyguluyor olabilir, yorganı yüze çekmek, bacak arasına sıkıştırmak veya yastığa sarılmak.. gibi büyüsek de bırakmadığımız alışkanlıklar var.

Bu alışkanlıkların olmasının kimseye zararı yok, üstelik kimse de böyle yapan yetişkinleri yargılamıyor.

Öyleyse biz neden koskocaman ve karmaşık bir dünyayı anlamlandırmaya çalışırken, böyle sığınma noktaları edinip rahatlamaya çalışan bebekleri anlamıyoruz. İlla ki istediğimiz düzene uysun, illa ki bıraksın, illa belli durumlarda şöyle davransın... Liste uzar gider.

Evet ben de kafaya takmayı bıraktım. Ne zaman hazırsa, ne zaman hazır olursa bekleyeceğim. Kızımın deyişiyle ıhıhı; artık sana hiç kızmayacağım :)