Gülşen Anane'nin Masalları

Daha önce Güneş Çavması'ndan bahsetmiştim. Geçenlerde bir yazı daha yazmıştım ama sonradan kaldırdım. Kendim hakkında gereğinden fazla açıklama yapmışım gibi geldi o yazıda. O gün bu gündür bu yazıyı nasıl yazsam, bu kitabı nasıl anlatsam diye düşünüp duruyorum. 

Kitabı birçok kişiye tavsiye ettim, kimileri okudu kimileri okumadı. Okuyanlar benim aldığım doyumu aldılar mı, herkese ne şekilde zuhur etti bilmiyorum. Ancak benim için rahatlıkla söyleyebilirim ki, bu kitap tüm kişisel gelişim, ruhsal yolculuk vs kitaplarına on basar ve hayatım boyunca okuduğum bu yöndeki yazı ve kitaplardan çok daha değerli. Şimdi yine okuyorum, arada sırada canım çekiyor, yudum yudum içiyorum yeniden.

Kitabı ne kadar anlatırsam anlatayım benim yazdıklarım zayıf kalacak, kendisinin nasıl harika bir kitap olduğunu yine kendisi anlatsın istedim ve kitapta ara ara yer verilen masallardan birini paylaşmak istedim.

“Bir varmıııış, hep varmış...

Artık adı bile bilinmeyen uzak bir ülkede, bir kız yaşarmış... Adı Şa... Şa, mutlu ve neşeli bir çocukmuş... O herkesi, herkes de onu severmiş... Ama herkese garip gelen bir huyu varmış... Çok küçük yaşlardan itibaren, annesi babası karşı çıksa da, yaz demeden kış demeden, her akşam toprağa yatar ve mutlaka en az bir saat gökyüzünü, yıldızları seyredermiş...

Gel zaman git zaman, okula başlamış... En zor problemleri o çözer, en akıl almaz oyunları o icat edermiş... Gittiği her yerde ama her yerde güneş gibi parlarmış... Onun bulunduğu yerde kavga olmaz, insanlar huzur bulurmuş...

Aradan yıllar geçmiş... Şa evlenmiş, önce çocukları, sonra torunları olmuş... Ne ışığından ne de mutluluğundan hiçbir şey kaybetmemiş... Ama her akşam toprağa yatıp gökyüzünü, yıldızları seyretmeyi hiç ama hiç ihmal etmemiş...

Onun başarılarını, huzurunu ve mutluluğunu görenler bazen sorarmış:
Şa, bize sırrını söyle.
Şa bu soruyla karşılaştığında gülümser ve gökyüzünü gösterirmiş... Yıllar boyunca onunla birlikte olan eşi, dostu, arkadaşı ya da onunla henüz tanışan bir çok insan, onun yaptığını yapıp yıldızları seyretse de... Ne onun ışığına sahip olabilmişler, ne de onun gibi mutlu olabilmişler...

Elbette birkaç arkadaşı ısrar etmiş:

Şa bize sırrını söyle, biz de senin gibi mutlu yaşamak istiyoruz. Biz de senin gibi yıldızları seyrediyoruz, biz de senin gibi, hava bulutlu olsa da gökyüzünü seyrediyoruz ama sana olan bize olmuyor, lütfen sırrını söyle!

Hep şu cevabı vermiş:
Söyleyemem... Bu, herkesin kendi içinde... Kendisinin bulması gereken bir sır... Bazı arkadaşları onu suçlasa bile, bu konuda hiç konuşmamış, sadece gökyüzünü göstermeye devam etmiş...

Bu şekilde yıllar, yıllar geçmiş... Doksan yaşında hastalanıp yatağa düşmüş... Bu yıllar boyunca, her insan gibi çok zor zamanlar geçirmiş... Ama onun çektiği zorluklar başkalarına zorlukmuş, Şa’nın yüzünden ışık, hayatından mutluluk bir gün bile eksik olmamış...

Hasta yatağı, onu sadece iki gün ağırlamış... Dünyayla vedalaşma vakti geldiğinde, kızı kulağına eğilmiş:

Annecim, sırrını bize de söyle, ölmek üzeresin demiş... Şa gözlerini pencereden görünen gökyüzüne çevirmiş, gülümsemiş ve son nefesini vermiş...

Ailesi, üzüntü içinde onun cansız bedenini yataktan alınca, yastığının altından bir zarf çıkmış. Oğlu hemen zarfı açmış. Bir kâğıdaşunu yazmış:

Ben yıldızları seyretmiyordum, seviyordum."