Yine Kayıplara Karıştım

Bu hafta işim çok yoğundu, benim girdiğim derslerin sınavları vardı iki gün ardarda. O sınavlar için soru hazırlamak, öğrencilerin sorularını cevaplamak, ayrıca diğer sınav görevlerimi yapmak oldukça zaman alıyor.

Fırsat bulduğum aralarda ziyaretlerimi yapmaya çalıştım ama o kadar çok birikti ki, toparlamam için tam bir gün lazım. Bugün de yoğun geçeceğe benziyor. Zira sınavlardan sonra bir de okunacak kağıtlar birikti uff.

Sınav sorularını hazırlarken genelde seviyeli olmasına ve çalışanın çalıştığı miktar not almasına izin verecek sorular olmasına dikkat ediyoruz. Ancak kağıt okuma kısmı o kadar sıkıcı ki, bazen boş kağıtların olması hoşuma gidiyor. Fakat bu aynı zamanda bütünlemede okumam gereken kağıtların da çok olması anlamına geliyor, kısır döngü yani.

Genel olarak öğrenciler benim kağıtları okumamdan memnun oluyorlar, yaptığı her adımları dikkate alıp değerlendirdiğimden, sonuca bakarak değil (sonuç hatalı olsa bile) işleyişe bakarak puan verdiğimden (sonuç hatalıysa sadece o kısma verdiğim notu kırıyorum, aksi halde doğru yapanlara haksızlık olurdu) "n'olur siz okuyun hocam" diyorlar.

Hocalar arasında "öğrenci milletine güvenilmez, bugün yüzüne güler ertesi gün arkandan neler neler söylerler" diye bir inanış var. Hakikaten böyle ancak, içlerinde iyi öğrenciler de var. Böyle öğrencilerle sohbet etmek, onların bilgilerine bilgi katmak, doğruyu göstermek, geliştirmek öğretmek o kadar güzel bir duygu ki.

Her sömestre sonunda son derste öğrencilerime teşekkür ederim. "Bu güne kadar derslerde beni yalnız bırakmadınız, sorularınızla geliştirdiniz" diye. Vizelerden sonra derslere devam eden öğrenci sayısı büyük ölçüde düşer. Bu yüzden son derslerde sınıfta kalan öğrenciler aslında ilgili olan öğrencilerdir. Ve teşekkürü hak eden de onlardır.