Öğretmenim Nerdesin?

Aklımda yazılacak çok şey var ama malesef bugün çok yoğunum. Bu yazıyı bile kısacık zamanda yazıyorum.

Her çocuk gibi büyünce ilk olmak istediğim şey "öğretmen"di. Gözümüzde ne kadar önemli ne kadar kutsallardı. Şu anda hala öyle ama şimdiki çocuklar ve öğretmenlerin çoğu... Ah diyorum çünkü derin mevzu.

6 yaşındayken büyük ablam üniv öğrencisi idi. (Aramızda 11 yaş var.) O yaşta üniversite ve profesör kavramlarından haberdardım. ( O zamanlar için pek normal değil bu, şimdi olsa da ) Neyse benim idealim şöyleydi. "Ben ilk önce üniversite hocası (profesör) olucam, sonra lise öğretmeni sonra ortaokul öğretmeni ve sonra da ilk okul öğretmeni. Sonra da emekli olucam" derdim. O zamanki aklımla yaşlandıkça kendime işimi hafifletecek şekilde planlamıştım. Şimdi bu plan inanılmaz şekilde gerçek oluyor gibi görünüyor. Yoksa kaderimi mi dile getirmişim o yaşta?

Kısmen öğretmen sayılırım ben de ama kutlamaları yaşamadan. Ama beni seven ve hep arayan öğrencilerim var bu en güzeli.

Dün akşam öğretmenler gününü hatırlayınca eski öğretmenlerimi düşünmekten bir süre uyuyamadım. Aklımda ilkokul öğretmenimi tekrar bulmak var ama nasıl. Tek isteğim o. İnşallah bulacağım.

22 yıl süren ve hala devam eden öğrencilik hayatımda sayısız öğretmenim oldu. Çoğunu hatırlamıyorum bile. Ama birkaç tanesini unutmuyorum. Birincisi yukarıda da söylediğim ilk okul öğretmenim "Mehmet Şehitoğlu", diğeri liseden coğrafya öğretmenim "Ahmet Hacıoğlu"-kendisi şimdi ilçe Milli Eğitim Müdürü. İkisinin de ödeyemeyeceğim hakları var.

Öğrencilerine gönülden bağlı fedakar tüm öğretmenlerimizin günü kutlu olsun. İnşallah vatana millete hayırlı evlatlar yetiştirip, ülkemize güzel şeyler getirmelerine yardımcı olurlar.