Sen Rahat Uyu

Hiç tanımadığımız yüzünü görmediğimiz bir insan nasıl bu kadar sevilebilir?

Nasıl bu kadar minnettar olunabilir?

Gözlerindeki çakmak bakışlarla yüreğimi nasıl bu kadar delebilir?

Malesef bugün saat 9,05 de tramvaydaydım. Siren sesleri duyulduğunda yollardaki tüm araçlar durdu, yayalar bir dakikalığına sessizliğe daldı. Kalabalık içinde böyle bir ana şahit olduğunuzda görecek çok şey oluyor. Birincisi tramvayda oturanların çoğu ayağa kalkmadı, ikincisi yolda yayaların kimileri yürümelerine devam etmedi, kimileri hareketsiz duramadı. Yürüyen bir çift gördüm ki adam beline kadar sakallı ve cüppeli, kolundaki kadın ise kapalı ama en tutucusundan. Büyük ablam işi sebebiyle bir çok insanla muhatap olur ve bana bu tarz bazı kişilerin Atatürk'ten nefret ettiğini ve minnet duymadıklarını söylerdi. İnanamazdım. Gördüm şaşırdım. Yine de inanmak istemiyorum, belki aceleleri vardır, belki bir mazeretleri vardır.

Nasıl bu kadar cahil olunabilir. Üzerindeki cübbeyi giymesinin özgürlüğünü bile onun sayesinde olduğunu nasıl anlamazlar.

Ben dini saf dışı bırakan Kemalistlerden değilim. İnançlıyım ve inanıyorum ki Atatürk de Kur'an okurdu. Ama müslüman gibi görünen bir kesim var ki sanki müslüman değiller. Kur'an'a inanan aklı selim birinin Atamıza minnet duymamasına imkan yoktur.

Çok üzgünüm, gözlerimdeki yaşları tutamıyorum. Tüm milletimizin onca çile çekerek sahip olduğu bu özgürlük, bu topraklar nereye gidecek. İçimdeki umudun, içimdeki korkuya galip gelmesini umuyor ve dua ediyorum.