Anneliği Yapma, Yaşa!

Tam olarak ne zaman başladığını söyleyemem ama bir süredir anneliğimde bir başka aşamaya geçtiğimi hissediyorum. Anneliği yaşama dönemine. Önceki süreçten çok daha farklı, oldukça rahat ve zevkli...

Bu hep yaptığım / söylediğim "anı yaşamak" olayından biraz daha farklı. Tabi içinde daha yoğun olarak onu da barındırıyor ama anneliğin üstümüze bindirdiği sorumlulukların ağırlıklarından kurtulma hali diyebilirim.

Kısaca anlatmaya çalışacak olursam, mesela kızımın ilk iki yılında çok zorlandığımı düşünürüm şimdi geriye bakınca. Elbette tecrübesizliğimden böyle olması normaldi belki. Gün içinde ona yapmam gerekenlerin (yemek, bakım, oyun, öğretme...) ağırlığı altında ezilmişim. Kafam sürekli onları planlar, daha iyisini nasıl yaparımı sorgularken ister istemez üzerimde bir baskı oluşturmuşum (şimdi yok diye farkını daha iyi anlıyorum), yine ikinci çocuk olunca da bu sefer de, bu yüklerin üzerine ikisini nasıl idare ederim, beraber nasıl oynatırım... düşünceleri eklenmişti. Bütün bunları düşünmek, sorgulamak gereksiz demiyorum (aslında şimdi biraz ona da yakınım ya neyse) asıl demek istediğim bunları düşünürken istemsizce kendimize yüklediğimiz " -meli -malı" ların getirdiği ağırlık çok fazlaymış. Bunlardan kurtulunca hayat daha güzelmiş.

Mesela iki çocuktan biri okula gidiyor olsun diyelim. Eğer bir gün okul iptal olduysa, "eyvah iki çocukla şimdi ben ne yapıcam" şeklinde ufak bir panik yaşıyor musunuz? Yoksa gitmediği için "bugün harika bir gün olacak" deyip hemen eğlenceli bir plan mı yapıyorsunuz. İşte başlıkta bahsettiğim iki farklı durumu çok iyi özetleyen olay bu. Annelik yapıyorsanız, okula gitmemesi biraz stres yaratır; lakin yaşıyorsanız keyif verir.

Anneliği yaşamak, çocuklarla her koşulda bir arada olmaktan rahatsız olmamak anlamına geliyor. Biliyorum bazen aşırı dozda çocuğa maruz kalıp insanın kendini odaya kapatası geliyor. Fakat aslında bu his çocukların varlığından ziyade, onlara yapmamız gereken işlerinden, sürekli susmalarını, oyuncakları dağıtmamalarını söylemekten, yani onları kontrol etmeye çalışmaktan ileri geliyor. Çok sevdiğim Yaban Elma, okulsuz eğitimi anlattığı yazılarından birinde şöyle demişti: önce çocuklarla 24 saat evde kalmaya alışmamız gerekiyordu... Çok basit bir cümle ama beni çok düşündürmüştü, iki çocukla tüm gün evde kalsam çıldırmadan günü bitirebilir miydim? (Tabi kastım tv yi aç çocuk bütün gün otursun değil).

Tatil notlarımda yazmıştım, babaları yokken çocukların sorumluluklarını üstlendim (neredeyse tek başıma), sonra eşim yurt dışı seyahatlerine başladı (şu anda da bir haftalık seyahatte), gece gündüz tek başımayım. Günün planlamasını kafamda yapıyorum ama bozulursa gerilmiyorum. Çoğunlukla akışa bırakıyorum. Bu arada kendimi de ihmal etmiyorum artık, kahvemi soğutmadan içebiliyorum mesela.

Kızım günde altı saat okula gidiyor, ara sıra oyun ablası geliyor ve bunları üzerimdeki yükü azalttığını inkar edemem ancak benim için elzem değil şimdi. Yani bunları ben ihtiyaç duyduğum için değil, çocuklar için yapıyorum. Oğlum oyun ablasından dil öğrensin, kızım okulda eğlensin diye. İkisinin de evde olduğu, kapımızın hiç çalınmadığı günler de oldu, oluyor ama artık idare ediyorum. Aslında idare ediyorum lafı doğru değil, bu zorlanma hissini de içeriyor. Bunu kanıksadım, normal geliyor artık öyle diyeyim.

İşte bu aşamaya gelince öyle güzel ki annelik, öyle çok şükür anı oluyor ki anlatamam. Onlar için yaptığım hiçbir iş yük vermiyor omuzlarıma, ayağımın altında dolaşmaları kızdırmıyor. Bazen çok uykusuz falan olunca günü sonlandırmak yorucu oluyor kabul ama bu negatif stres yüklü bir yorgunluk değil tatlı bir yorgunluk oluyor. Nitekim böyle olunca günlerimiz gerçekten keyif dolu geçiyor.