Pamuk oğlum;

Benim için yarı yaşlarınız ayrı bir önemliydi, ablanın ve senin her yarı yaşında ufak bir pasta ile kutlama yapıyordum ancak ne yazık ki 1,5 yaş kutlamanı yapamadım. Üstüne mektubunu da tam 13 günlük gecikmeyle yazıyorum :(

Temız'un 13 ünde 18. ayın dolduğunda pastalı kutlamayı iki gün sonraya erteledim ve yazını da o fotoğraflar eşliğinde yazmak için beklettim. Çünkü ayın 15'inde İstanbul'a geliyorduk ve kalabalık bir kutlama daha iyi olacaktı. Tabi ki her plan gerçek olamıyor. İstanbul'a geldikten bir saat sonra gergin saatler yaşandı ülkemizde. İleride merak edersen 15 Temmuz 2016 darbesi diye araştırırsın. Sonra da o üzüntüyle hiç birşey yapamadım.

Şimdi aradan uzun zaman geçtiği için 17-18 ay arasında neler yapmıştık hatırlamakta zorlanıyorum. İstanbul'a gelicez diye son iki hafta bol bol alışverişe gitmiştik. Sonraa havalar güzel diye yine hep dışarıdaydık. 

Bu ay en belirgin gelişme tırmanma gibi aktivitelerde oldu. O kadar gözün kara ki, şimdi İstanbul'da gören herkes şaşırıyor. 1,5 yaşında bebe bunları nasıl yapar diyorlar, yürekleri ağzına geliyor ki ben de başlarda öyle hissediyordum fakat şimdi alıştım.

İlk şokum 2mt yüksekliğindeki bahçe çitine tırmandığını görünce oldu. Ben mutfaktaydım, ablan tırmanmış sen de peşinden. Sonra ablan bana bağrıyor anneeee gel eren burda kaldı diye. Çıkman rahat da inemiyordun. Seni öyle görünce kalbim yerinden fırladı. O günden sonra defalarca tek başına o çite tırmandın, inmek için beni çağırdın. 

Evimizin ordaki salıncakların çoğu korumasız büyük salıncaklardan. Çok uzun zamandan beri zaten onlarda sallanabiliyordun. Ablanı o salıncaklarda çok uçurup seni az sallıyordum. Ama hayır sen de uuuu uçacakmışsın ve ablanla aynı seviyede sallanıyorsunuz şu an. Eğer az sallamışsam parmağını havaya işaret edip yükselmek istediğini söylüyorsun.

Bunun dışında tırmanma çubuklarına tırmanmak, onlar üzerinde takla atmaya çalışmak (hep abla özentileri), omzuma tırmanıp ters durmak gibi çeşit çeşit riskli hareketlerin var. Ben artık rahatım çünkü dengene dikkat ediyorsun ve gücünü kullanmayı seviyorsun.

Artık evdeki merdivenlerden duvara tutunarak dik şekilde inebiliyorsun (öncecen geri geri emekleyerek iniyordun zaten) ama Hollanda'da ki evlerin merdivenleri genel standartlardan epey farklı. Basamaklar daha yüksek ve dik merdivenler. Bu yüzden oldukça tehlikeli. Ablanın 2 yaş civarında evimizdeki merdivenleri tek başına indiğini hatırlıyorum. Ayrıca merdiven inip çıkabilmenin tuvalet eğitimine hazırlıklardan biri olduğunu okumuştum, bu yüzden de ayrıca merakla bekliyordum.

Uykuların biraz daha düzene girdi, iştahın hala zayıf, müziğe ilgin çok yoğun devam ediyor, kitap sevgin artıyor, dilin gelişme kaydediyor ama hala tam çözülmüş diyemem. Bazı sesleri çıkaramadığın için kelime tekrarlarında doğru yapamıyorsun. Ablanı çok seviyorsun, bize sarılmayı, muah yapıp öpmeyi çok seviyorsun. Gerçekten çok sevgi dolu bir çocuksun.

Hep böyle kal bebeğim.

Annen

İstanbul

Not: fotodaki tırmanma temsili;) şu tehlikeli tırmanışlarını bir türlü fotoğraflayamadım.

Geçen gün kızımı yazmıştım, şimdi de oğluma dair notlar yazmak istiyorum. Şu an meme emerek uyuyor ve öyle tatlı ki, sevgisi içimden dolup taşıyor.

Gerçekten her ikisinde de farkediyorum, duygusal olarak tatmin olmuş, bedensel ihtiyaçları dengeli şekilde karşılanmış çocuklar, uyumlu, huzurlu çocuklar oluyorlar. Bu sabah oğlum için yine böyle hissettim. Hafta içi her sabah yaptığımız bir rutinimiz var. Çoğu onun kontrolünde ama buna rağmen bana zaman ayırıyor. Bu konuyu ayrıca yazmak istiyorum aslında; çocuklar sandığımızdan daha bilinçli, çoğu zaman kontrol bizdeymiş gibi zannetsek de aslında onlarda.

Neyse sabah yedide uyandık hep beraber. Aslında bu gece yaşadığımız bir ilki de yeri gelmişken not edeyim. Beşiği bizim yatağa bitişik şekilde yanyana uyuyoruz. Gece bir ağlama sesine uyandım. Yatağa bakıyorum yok, yanına altına etrafına bakıyorum yok. Kocamı uyandırdım aramaya başladık, meğer ablasının odasına gitmiş orada bulduk. Artık ne yapıyordu bilmem kalbim yerinden çıktı. İyi ki merdivenlerin kapısı kapalıydı (asla açık bırakmam ama olur ya). Fakat yanımdan inerken nasıl oldu da hissetmedim şaşkınım. Nerde kalmıştık sabah uyanınca ablayla oyun ve kahvaltı faslının ardından, ablasını okula bırakmak için hazırlandık. Giderken acele ettiğimiz için bebek arabasında oturuyor ama dönüşte illa ki yürüyor. Okuldan çıkınca bir rutinimiz var, izlediğimiz bir güzergah ve yaptıklarımız asla değişmiyor. Kesinlikle bebek arabasına oturmuyor, elini kolunu sallaya sallaya okul bahçesinin arka kapısından çıkıyor. Buradan çıkıp çiftliğe giden yolu çok iyi biliyor ve çiftliğe doğru gidiyoruz. Yolda kuş seslerini dinliyoruz, bazı çiçeklere taşlara dokunuyor. Çiftliğe gidince dışardan (ilk başlarda girmek istiyordu ama saat erken açık değil henüz) hayvanlara bakıyoruz. Birkaç farklı horoz sesi var onları dinliyoruz. Kapısını açmaya çalışıyor ama hayır kapalı vazgeçip yoluna devam ediyor. İkinci durağımız gölün kenarında taş atmak. İlk günlerde onlarca taş atıyordu ama artık öğrendi ve sıkıldı, üç beş tane atıp yola devam ediyor. Bütün bu işlerde herşeyi o yönlendiriyor. Gölden sonra ormandan çıkıyoruz ve geri dönüşüm çöplerinin olduğu alana varıyoruz. Bazı sabahlar bebek arabasına yüklemişimdir, bu sabah yoktu. Yok dedim yola devam ettik, varsa atıyoruz beraber. Burası okulun ve etrafındaki birkaç binanın otoparkı. Otoparkı bir uçtan bir uca yürüyüp havuzun kapısına geliyor. Açık ise içeri dalıp (bazen havalansın diye açık oluyor) havuz malzemelerinin satıldığı otomatın düğmelerine basıyor. Ordan çıktıktan sonra yürümeye devam. Bisiklet dayanan çubuklarda sallanıyor, esniyor sonra yola varıyoruz. Yolun bazı noktalarında tekerlekli araçlar için kaldırım alçak oluyor ya, o noktalardan birkaç kez karşıdan karşıya gidip geliyoruz. Bu süreç biraz gergin benim için. Arabalara dikkat etmesi lazım, fakat her geçen gün daha iyiye gidiyor ve neyse ki çok araba geçen bir yol değil.

Bu yolun sonunda bizim eve kadar uzanan kanal var. Yine evden arabanın altına attığım bayat ekmekleri veriyoruz ördeklere. Onlara veda edip karşıya geçiyoruz (yine birkaç kere) yolun kenarına ekilmiş güllleri kah koparıp kah dokunup kah koklayarak, varsa arı ve uğur böceklerine bakarak, sokağımızın sonundaki parka varıyoruz. Bir kez kaydıraktan kayıp diğer evlerin bahçe duvarlarından yürüyüp çitlerinden falan atlayıp eve varıyoruz.

Gelince bir süre beni istemez, kendi kendine oynar. Bu arada ben de mutfağı, masayı temizlerim. Bazen de bu sabah olduğu gibi lavaboyu fırçalar. Bunun için illa ki önlüğünü takmak ister ve sandalyeyi çekmemi söyler. O oynarken işimi bitiririm. Sonra süpürgeyi çalıştırırım. Beraber süpürürüz genelde ama bu sabah oyun oynamamızı istedi. Sevdiği kitabının taşıtlar sayfasını açmamı istiyor ve onları sormamı istiyor. Ben sorduğumda tek tek gösteriyor ama bazen bilinçli olarak şaşırıyor ve ben de değişik sesler çıkarıyorum ve gıdıklıyorum. Kıkır kıkır gülüyor. Bu sabah ayrıca kutulardan kule pastası yapıp devirdiğimiz oyunu oynamak istedi. Happy birthday to you şarkısını söylerken etrafında dönüyor (ablasından öğrendi) ve şarkı bitince deviriyor kuleyi. Bu oyunun adı onun dilinde guuguu (to you demeye çalıyor). Oyuna doyduktan sonra esnedi ve yukarı çıkıp uyumak istedi. Meme isteyip bana sarıldı ve kısa sürede uyudu. 

Şimdi öğle yemeklerini hazırlayacağım ve geri kalan işlerimi tamamlayacağım. Onlar da yetişecek biliyorum çünkü çocukların ihtiyaçlarını giderince ve acele etmeyip, nasıl yetişecek derdine düşmeyince herşey yoluna giriyor.

İyi haftalar..,

Helocum 23 Mart'ta 4 yaşını doldurmuş 24 Mart'ta okula başlamıştı. İlk birkaç gün alışması için erken alıyorduk okuldan. Hemen yanındaki sınıfta, bir başka baba da aynı saatte kızını alıyordu. Aletta, Dila ile aynı gün doğmuş, aynı gün aynı okula başlamış bir çocuktu.

Kader ilerde karşılarına daha ne güzellikler çıkarır bilmem ama bu güne kadarkiler pek hoştu. Okuldan sonra neredeyse tüm çocuklar dağılıyor ama kızım oynamak istiyordu. Aletta ile bahçedeki kaydıraklarda tanıştılar. Her gun okul çıkışında kaydırakta buluştular ve dost oldular. O günden beri her gün en az bir saat (bazen iki) bahçede oynuyorlar ve sınıf arkadaşından daha yakınlar birbirine. 

İkisi de yüzme kursuna gidiyor ama aynı gün değil, onlar bizi bekliyor biz onları. Beraber çiftliğe gidiyoruz. Kurabiyelerini, sakızlarını, ekmeklerini her şeylerini paylaşıyorlar. Dila kendine birşey alacakken Aletta'ya da alalım diyor, evde onun için hediyeler hazırlıyor...

Fotoğrafta görüldüğü gibi Aletta'nın babası geliyor okuldan almaya, ikisi de bebek arabasının altına oturuyorlar. Evlerimiz aynı istikamette çok uzak değil ama onlar genelde arabayla geliyorlar, otoparkta ayrılıyoruz. Babasıyla da arkadaş olduk denebilir. Bu ailede baba çalışmıyor, anne üniversitede çalışıyormuş. Aletta'ya ve tanıştığımızda 5 aylık olan (şimdi 8 aylık) kız kardeşine o bakıyor. Anne ile baba rolleri değişmiş. Gerçekten çok da iyi bakıyor.

Benim için Aletta ile arkadaşlık kurması ayrıca rahat oluyor çünkü ben de onunla anlaşabiliyorum. Diğer arkadaşları benimle konuştuklarında bön bön bakıyorum yüzlerine. Aletta ile ingilizce konuşuyoruz. Hatta bazen Dila da ingilizce konuşuyor. Fakat genelde aralarında Hollandaca konuşuyorlar.

Umarım dostlukları böyle güzel güzel devam eder. Biraz daha büyüdüklerinde beraber okula gidip gelirler. Kim bilir...

Yakın zamanda ardarda bu yazıları paylaşıyorum ama birikmiş çok fotoğraf var ve hala güncel zamana yetişemedik.

******

Instagram hesabımda daha önce paylaşmış olduğum görsel ve bilgileri oradan aynen buraya alıyorum. İşte ikinci seri...

*****

******