İlk Çocuklar mı Şanslı Sonrakiler mi?

Tek çocuğu olan anne babaların kardeş yapma çekincelerinden biri de ikinci çocuğa, ilkine gösterdikleri ilgiyi, ayırdıkları zamanı, verdikleri emeği gösteremeyecekleri endişesi oluyor. Sadece manevi değil maddi kaygılar da söz konusu tabi. Çocuk sayısı arttıkça masraflar da, her iki çocuğa sunulacak imkanlar da farkedecektir. Ben her zaman her çocuğun kendi kısmetiyle doğduğuna ve rızkı bol Allah'ın her çocuk için verdiğine inandığım için işin maddi yönünü hiç düşünmüyorum.

Sadece maddi değil manevi yönünü de kafama taktığımı söyleyemem. Nasıl ki ilk çocukta yaşadığın tecrübesizlik, büyütürken yaşanan gelgitler çocuğun karakterini etkiliyorsa; ikinci çocukta da diğer tüm şartlar ve ortam çocuğun karakterini etkiliyor. Ne anne babanın durumu aynı kalıyor ne de diğer tüm faktörler. Dolayısıyla ne kadar eşit şartlar sağlanılmaya çalışılırsa çalışılsın, ilk çocukla ikinci çocuğun büyümesi aynı olmuyor.

İlk kez anne ve baba olunca, ilgilenilmesi gereken tek kişi olduğundan, çocuk anne babasıyla yeteri kadar zaman geçirebilir (ideal bir aile ortamı varsayıyorum), her gelişim aşaması yakinen takip edilebilir, anne baba çocuğunu doya doya tadını çıkararak büyütebilir (gerçi ilk annelikte herşeyi kafaya takınca bu biraz zor oluyor ama neyse). Yani kısacası bol bol zaman vardır. İkinci çocukta zaman yarı yarıya daha az diye düşünülse de aslında belki de ilk çocuk kadar zaman ayrılabiliyor ikinciye de. Çünkü anne artık daha hızlı ve pratiktir, zaman değerlendirmesini daha iyi  öğrenmiştir ve hem bedensel hem de duygusal olarak iki çocuğa da yetecek kapasitededir. Sonuçta ilk bebeğinde acemilikten kaybettiği zamanlar, ikinci bebeğinde diğer çocukla ilgilenmesi gereken zamana hemen hemen eşdeğerdir. Sonuçta zaman açısından bakarsak aşağı yukarı aynıdır. 

Yine bir çok anne ve baba, ilk çocukta daha panik, daha evhamlı...vs olabiliyor. Çocuk büyürken anne babayı da büyütüyor, olgunlaştırıyor. Duygularını kontrol edebilen, çocuklara karşı davranışlarında tutarlı ve dengeli, çocuğun ihtiyaç duyduğu her konuda beklentilerini deneme yanılma yoluyla değil de belki de ilk seferde doğru şekilde gerçekleştiren insanlar oluyoruz. İkinci çocuklar abisi veya ablası tarafından böyle uygun şekilde yetiştirilmiş anne babaya sahip oldukları için bence bir tık öndeler.

Evet ben ikinci ve sonraki çocukların daha şanslı olduğuna inanıyorum ve bu günlerde evde yaşadıklarımız bu inancımı destekliyor. Ama daha sebeplerim bitmedi, biraz daha geliyor :)

Sonraki çocukların bir diğer artıları ise onları sevecek olan kişi sayısının artmış olması. İlk çocuk anne babasının sevgisini alırken, ikinci çocuk abla veya abisinin sevgisini de alarak büyür. Çocuk sayısı arttıkça alacağı sevgi de artacaktır :) Evet bir süre sonra abla veya abi de kardeşi tarafından sevilir ama doğduğundan o ana kadar artı bir kardeş sevgisi olmadan büyümüştür. Oysa ikinci çocuk doğduğu andan itibaren alır o sevgiyi.

İkinci çocuğun bir diğer zenginliği de evdeki abla/abinin kattığı renk. Bugünlerde buna öyle şahit oluyorum ki...   Kızımın cıvıl cıvıl dünyası oğlumu çok cezbediyor. Uyanık olduğu her an onun yakınında olmak istiyor, oyuncaklarına bakıyor, onunla konuşuyor, resmen gözlerini ablasından alamıyor. Kızımın etrafına saçtığı neşe kesinlikle kardeşini büyülüyor. Öyle ki ablası ağladığında o da ağlamaya başlıyor. Ben kızımı büyütürken gerçekten onunla sıkılmadan uzun saatler oynadım, en olmayacak şaklabanlıkları yaptım ama hayır şu anda kızımın kardeşine yaptığı etkinin yanına yaklaşamam. Bu öyle bir artı ki, biraz daha büyüdüğünde ondan öğreneceklerini düşündükçe bundan daha da emin oluyorum. 

Tabi böyle gürültülü bir ortamda bebeğin ihtiyaç duyduğu sessizliği sağlamak her zaman kolay olmuyor ama illa bir yol bulunuyor ve abi/abla sataşmalarını savunmaya çalışırken sonraki çocuklar tam bir "survivor" oluyor :) Eh günümüz hayat koşullarında bu da bir artı sayılır değil mi?

(Kızım ayaklarından ittirip kardeşine ilerlemeyi öğretiyor-muş😉)