9 Şubat 2015 Pazartesi

Evde Şenlik Var

Birazdan yazacaklarım yakında iki çocuklu hayata geçecek olan hamile arkadaşlarımın gözünü korkutmaz umarım. İki çocuklu hayata dair tecrübe(sizliği)min anısı olsun diye yazıyorum.

15 gündür yanımızda olan kayınvalidemin gitmesiyle pazartesi öğleden sonradan beri iki çocukla evde yalnız hayatımız başladı. İlk yarım günün sonucunda yaklaşık on kere ağlamış Helo, 15 dakikadan uzun uyuyamadığı için tüm gün zırıl zırıl bir Nova ve bu çılgınlık içinde iki kere hüngür hüngür ağlamış bir anne ile günü kapattık. Tabi bunda benim salak cesaretine kapılıp aynı gün içinde iki bebeyi yıkama (novanın 20 siydi illaki yarı kırk banyosu yaptırmam lazımdı, Helo bir haftadır yıkanmamıştı ve gözüne giren kahküllerini kesmem lazımdı) ve kızın saçlarını kesme girişiminde bulunmamın etkisi büyük. Uzun bir çaba ve ağlama sonucunda saçlarını kestim ama, saçlar halıflex kaplı olan yatak odasının yerlerine ve yatak üzerine saçılınca (altına koyduğum örtünün durması ne mümkün) üzerine bir posta da süpürge yapmak şart olmuştu.

Nova oğlan da bir haftadır hasta olup, tarihe not edeyim ki bebeyi 15 günlüklen sümüklü bebeler kervanına katmış olduk. Sürekli genzine akan ve sürekli tıkanan burun yüzünden ne beşikte ne başka bir yerde yatabiliyor, ancak kucakta sadece belli bir açıda yattığında rahat ediyor ve biz gece gündüz sürekli böyle uyutuyoruz:( Tabi ki her yolu deniyorum açmak için, burun aspiratörü, sprey falan ancak geçici bir zaman rahatlatıyor ve yine aynı terane.

İlk günden sonra biraz alışmaya başladım ve benim tepkilerim de değişmeye başladı biraz. Dün (salı günü) sabah 3 saat okulda idi Helocum. Bebek arabası ile almaya gittik çıkışta. Helo buggy boarda binmek istemez, Nova arabada yatmak istemez eve nasıl geldiğimizi bilemedim. Tek elle buggy board üzerinde bir çocukla arabayı sürmek feci zormuş.


Dün öğleden sonra üç saat için babysitter ablası evde olmasına rağmen yine kucaktan inmeyen bebe, birkaç kez ağlamış Helo ile krizler yaşamadık değil. Ben de salonu süpürmeye giriştim ki abartısız söylüyorum tam üç saatte tamamlayabildim süpürmeyi. Biliyorum çünkü babysitter geldiğinde başlamıştım giderken bitmişti :o Her beş dakkada bir bırakmam gerekiyordu çünkü :( Bu arada çoğu kişi bana temizlik yapmamamı tavsiye ediyor ama zaten tek yapabildiğimelektrik süpürgesiyle süpürmek ki ona da mecburum. Evim çok aydınlık ve tüm uçuşan tozları görüyorum. Bebekli evde tozlar pek olmamalı. Hatta eve gelen hemşire iki günde bir bebeğin yatak çarşafını değiştirmemi söyledi. Çünkü havadaki tozlar yapışıyormuş. Evet ben de görüyorum ama o gittikten sonra iki günde bir değiştirmem mümkün olamadı pek tabi ki.

Bugün ise (çarşamba) dünkü bebek arabası faciasından sonra, Novayı slinge takarak almaya gittik Heloyu okuldan. Okul beş dakka mesafede bile değil, yürür dedim. Yürümedi, kucak istedi alamadım tabi. Zar zor kah taş toplayarak kah pıt pıt toplayarak (kırmızı top gibi bitkiler adını bilmiyorum) eve 50mt mesafedeki parka kadar geldik. Tam 45 dakikada. Hava buz hepimiz donduk ama eve gitmeyecekmiş yerlere yattı, zırıl zırıl ağladı donuna kadar ıslanıp çamurlandı. Sarılmam da darılmam da fayda etmiyor en sonunda kucakladım, yani sling üstü bir çocuk daha taşıyarak, bir yandan ezilmesin diye havaya kaldırıp bir yandan kikir kikir gülerek eve kapağı zor attım. Evde de uzun bir zaman sakinleşmedi tabi ki en sonunda gözyaşları bitti ve bana anne ağlıyom ağlıyom yaşım çıkmıyo diyerek bi posta daha ağladı. Tabi tüm bu sürelerde Novanın kah ağlak kah sakin ama illa ki kucağımda olduğunu söylememe gerek yok.

İlk günkü gibi bu kriz anlarında ağlamal yerine kikir kikir gülüyorum ama sanmayın ki keyiften. Aslında içinde haz da var ama bi değişik nasıl anlatsam. Öyle çaresizlik içinde kalıyorsun ki asabın bozuluyor böyle delirme haline giriyorsun ve bir yandan da dışardan kendi halinin komikliği bir yandan da en başedilemeyecek gibi görünen durumlarda bile nasıl da bir şekilde üstesinden gelindiğini görünce bir garip haz duygusu sarıyor insanı. Vay be diyorum kendime vay be. İşte bu yüzden kahkahalarla gülüyorum kendime.

Akşam olup da iki bebeyi uyutup günü kapatınca, bu günü de atlattık diye kendimle öyle gurur duyuyorum ki doktora tez savunmamda bile bu kadar gururlanmamıştım hesap edin yani öyle yoğun bir mücadele gün boyu. Eşime dedim biz ikinci çocukla harika bir ekip olduk seninle. Sağolsun evde olduğunda çok yardım ediyor, olmayınca ise gün boyu bir delilik işte.

Bu yazıyı geçen çarşamba günü yazdım yayınlayamadım. Sonraki iki gün bu günleri aratacak denli yoğun geçti. Nova'nın hastalığı tavan yaptı neredeyse hiç uykusuz iki gün iki gece geçirdik. Tabi bu arada ne krizler yaşadık şimdi kafam bi dünya hatırlamıyorum bile. Bugün oğluş biraz daha iyi, ablası ona karşı çok iyi davranıyor ama her gün en az bir posta ağlama krizi oluyor ki bugün de oldu. Ve genelde her şeye karşı bir itiraz, olmajj hallerinde, ikna etmek imkansız durumda. Zamanla normale dönücez biliyorum ve bugün kızımdan aldığım sinyal beni rahatlattı bi nebze. Kucağımda nova ile onun boyuna inmiş, ağladığı için sarılıp öpüyordum ki "Hep beni öpme anne Ereni de öp dedi" ve ben bi kızımı bi oğlumu öptüüüüm öptüm.

Çok şükür

19 yorum:

  1. Abartısız tüm postu sırıtarak hatta gülme krizine girmemek için kendimi zor tutarak okudum , kızım aynının beş bin beterini sen yaşayacaksın dedim kendi kendime (sen bir de buna benim misafirleri ekle ki tam tımarhanelik olayım ) Oğlanın doğumunun hemen ardından sürekli kabus görüyordum evin giriş merdivenlerinden yuvarlanıyorum kucağımda çocukla , şimdi de minik adam gelmiş abisi en ağır arabayı fırlatıyormuş gibi şeyler kuruyorum aklımdan zorum olduğu kesin . Neyse ki ben bunları yaşamaya başladığımda sizin evde herşey yoluna girmiş olacak sen bana multi destek olursun biliyorum canım arkadaşım :) kocaman öptüm sizi gün ışığının aydınlattığı evindeki aydınlık ruhunda da hep capcanlı kalsın duasındayım (tozsuz :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. O zaman ben de arkanda olucam elbette her daim

      Sil
  2. Agliyom agliyom yasim cikmiyor :)) Mutlaka yuzde yuz anlayamam ama bir yandan da cok tatli bir sey tum bu zorluk. :) Biraz daha sabir, sonra guzel bebekler buyur, buyudukce iki güzel arkadaş olur size de, birbirlerine de. :) Bu arada inanılmaz bir şefkat var içimde sizin çocuklar için, uzaktan uzağa tanıyor gibi hissediyorum. :) Bol sabır, aşk, huzur diliyorum... Melis

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Zor ama hormonlardan mıdır nedşr bilmem diğer zorluklar gibi hayata küstürmüyor yine de mutlu oluyorsun

      Sil
  3. Kolay gelsin, dün kolumda bebekle arkadaşa bebek ziyaretine giden ben "uleyn bebek istiyorum beeeğn" diye haykırınca kocam gözler faltaşı gibi açılmış "ne diyosun, deli misin, hallerini görmedin mi" dedi ve konu zınk diye kapandı.. Bidaha daaçılırmı bilmem :D
    Allah kolaylık versin, tek bebekle delirmenin eşiğine geldiğim için seni ulvi bir sınıfa koydum ben.. Ama yine de güzel ya, bi de bahar gelir gibi olmuş çiçek miçek demişsin, bundan sonrası kolay inşallah! (burada yerler buz ve kar, -8.5 hava!)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Burda da vardı o kar gecen hafta kac gun yagdı kanallar buz tuttu gün boyu erimiyor bile işte öyle havada her gün dışardaydık okuldan aldık malum anam duysa kızacak o sogukta minnacık bebeği çıkardım diye

      Sil
  4. offf ne günler senin bu yaşadığın günleri okuyunca aklıma benimkilerin bebeklik halleri geldi :) Gerçekten de çok zor ama daha sonraki yıllar hatırladıkça o halerine güleceğin günler :)
    Kolay gelsin...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bak yazmadığım iki günü unuttum bile keske her günü yazsam unutmasam

      Sil
  5. Amanin korkmadim değil yani :Oben napicam bakalim iki cadiyla:-)ayyy Gece hem guldum hem agladim okurken.Allah yardimcin olsun canım.sezaryenli halinle nasıl kucakladin da tasidin ikusini birden sen!süper güçler mi geliyo yoksa ikinciyle beraber:-)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Süper gçler geliyo mu gelmiyo mu bilmem ama mecbur kalınca yapıyorsun. Pek yatmadım ben ilkinde de bunda da iki günden sonra ayakladım. Kayınvalidem geldi ama o da geldiğinin 5. Gününde düştü bileği kırıldı alçıya alındı pek yardımcı olamadı. Yine her seyi yaptım çok şükür gücüm yetti

      Sil
  6. Allah sabır ve güç versin..
    Bu cümleyi yazıp göndermem tam 1,5 saat sürdü, seni çok iyi anlıyorum!

    YanıtlaSil
  7. İlk oglum haziran 2012, ikincisi ise aralik 2014 dogumlu 52 gunluk bebek. Durumunuzu gayet iyi anliyorum:) Daraldigim anlarda hep bu minicik hallerini ozleyecegimi ve bu zorlayici gunlerin sadece guzel yanlarini hatirlayacagimi dusunup kendimi rahatlatiyorum. İlk ay zor ama sonra bir duzene giriliyor. Allah yardimciniz olsun. (Mevlude)

    YanıtlaSil
  8. Allah sabır versin diyorum :) o ağlamak yerine gülme deliliğini çok iyi anlıyorum iki çocuğum yok bi tane oğlum var 3 yaşında uysallığa çok uysalda herkesin ayrı bi derdi var işte tuvalet sorunumuz yüzünden ağlamak yerine gülme krizleri geçiriyorum :D :D :D sizede iki çocukla allah yardımcınız olsun :D

    YanıtlaSil
  9. Bol sabır ve bol enerji diliyorum sana.. Benim sessiz sakin abi oğlum bile ilk zamanlar çok ağlamaya başlamıştı. Zor zamanlar..

    YanıtlaSil
  10. sanırım o iki çocuklu olacaklardan biride benim ve beni gerçekten korkutuyor bu durum.sanırım yakın zamanda bende böyle paylaşımlarda bulunurum şimdilik biraz daha tadını çıkarayım bari:))sana kolaylıklar diliyorum

    YanıtlaSil
  11. İki çocuk hem istiyorum hem çok korkuyorum. Bir şekilde hallediliyor galiba sanki :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aslında yazıda vurgulamak istediğim buydu. Ben de ne kadar kafa patlatsam da öncesinde, yaşamadan bilemiyorsun ve insan yaşayınca da illa ki bir çare buluyor. Bir de yukarda bir yorumda yazdığım gibi bu sıkıntılar asla olumsuz hissettirmiyor yorgunluktan gebersem de çok mutluyum çok şükğr

      Sil
  12. Of ya inan duygularım karmaşık. Sana çok kolay gelsin canım.
    Bgn biz de ağlaştık sinir krizi yüzünden hanfendinin. İnat, sinir ve vurma huyları beni çok üzüyor. Time out cezası da işe yaramıyor. :((
    Doğunca zarar verebilir die korkmuo diilim, bi yandan da bu koşturmadan dolayı kilolarımı hemen verivercem diye seviniyorum bi yandan 😈

    YanıtlaSil
  13. Cok zor bir donem . Ama dedigin gibi basa gelince insan illaki bir yolunu bulup hallediyor.

    YanıtlaSil