Evde Şenlik Var

Birazdan yazacaklarım yakında iki çocuklu hayata geçecek olan hamile arkadaşlarımın gözünü korkutmaz umarım. İki çocuklu hayata dair tecrübe(sizliği)min anısı olsun diye yazıyorum.

15 gündür yanımızda olan kayınvalidemin gitmesiyle pazartesi öğleden sonradan beri iki çocukla evde yalnız hayatımız başladı. İlk yarım günün sonucunda yaklaşık on kere ağlamış Helo, 15 dakikadan uzun uyuyamadığı için tüm gün zırıl zırıl bir Nova ve bu çılgınlık içinde iki kere hüngür hüngür ağlamış bir anne ile günü kapattık. Tabi bunda benim salak cesaretine kapılıp aynı gün içinde iki bebeyi yıkama (novanın 20 siydi illaki yarı kırk banyosu yaptırmam lazımdı, Helo bir haftadır yıkanmamıştı ve gözüne giren kahküllerini kesmem lazımdı) ve kızın saçlarını kesme girişiminde bulunmamın etkisi büyük. Uzun bir çaba ve ağlama sonucunda saçlarını kestim ama, saçlar halıflex kaplı olan yatak odasının yerlerine ve yatak üzerine saçılınca (altına koyduğum örtünün durması ne mümkün) üzerine bir posta da süpürge yapmak şart olmuştu.

Nova oğlan da bir haftadır hasta olup, tarihe not edeyim ki bebeyi 15 günlüklen sümüklü bebeler kervanına katmış olduk. Sürekli genzine akan ve sürekli tıkanan burun yüzünden ne beşikte ne başka bir yerde yatabiliyor, ancak kucakta sadece belli bir açıda yattığında rahat ediyor ve biz gece gündüz sürekli böyle uyutuyoruz:( Tabi ki her yolu deniyorum açmak için, burun aspiratörü, sprey falan ancak geçici bir zaman rahatlatıyor ve yine aynı terane.

İlk günden sonra biraz alışmaya başladım ve benim tepkilerim de değişmeye başladı biraz. Dün (salı günü) sabah 3 saat okulda idi Helocum. Bebek arabası ile almaya gittik çıkışta. Helo buggy boarda binmek istemez, Nova arabada yatmak istemez eve nasıl geldiğimizi bilemedim. Tek elle buggy board üzerinde bir çocukla arabayı sürmek feci zormuş.

Dün öğleden sonra üç saat için babysitter ablası evde olmasına rağmen yine kucaktan inmeyen bebe, birkaç kez ağlamış Helo ile krizler yaşamadık değil. Ben de salonu süpürmeye giriştim ki abartısız söylüyorum tam üç saatte tamamlayabildim süpürmeyi. Biliyorum çünkü babysitter geldiğinde başlamıştım giderken bitmişti :o Her beş dakkada bir bırakmam gerekiyordu çünkü :( Bu arada çoğu kişi bana temizlik yapmamamı tavsiye ediyor ama zaten tek yapabildiğimelektrik süpürgesiyle süpürmek ki ona da mecburum. Evim çok aydınlık ve tüm uçuşan tozları görüyorum. Bebekli evde tozlar pek olmamalı. Hatta eve gelen hemşire iki günde bir bebeğin yatak çarşafını değiştirmemi söyledi. Çünkü havadaki tozlar yapışıyormuş. Evet ben de görüyorum ama o gittikten sonra iki günde bir değiştirmem mümkün olamadı pek tabi ki.

Bugün ise (çarşamba) dünkü bebek arabası faciasından sonra, Novayı slinge takarak almaya gittik Heloyu okuldan. Okul beş dakka mesafede bile değil, yürür dedim. Yürümedi, kucak istedi alamadım tabi. Zar zor kah taş toplayarak kah pıt pıt toplayarak (kırmızı top gibi bitkiler adını bilmiyorum) eve 50mt mesafedeki parka kadar geldik. Tam 45 dakikada. Hava buz hepimiz donduk ama eve gitmeyecekmiş yerlere yattı, zırıl zırıl ağladı donuna kadar ıslanıp çamurlandı. Sarılmam da darılmam da fayda etmiyor en sonunda kucakladım, yani sling üstü bir çocuk daha taşıyarak, bir yandan ezilmesin diye havaya kaldırıp bir yandan kikir kikir gülerek eve kapağı zor attım. Evde de uzun bir zaman sakinleşmedi tabi ki en sonunda gözyaşları bitti ve bana anne ağlıyom ağlıyom yaşım çıkmıyo diyerek bi posta daha ağladı. Tabi tüm bu sürelerde Novanın kah ağlak kah sakin ama illa ki kucağımda olduğunu söylememe gerek yok.

İlk günkü gibi bu kriz anlarında ağlamal yerine kikir kikir gülüyorum ama sanmayın ki keyiften. Aslında içinde haz da var ama bi değişik nasıl anlatsam. Öyle çaresizlik içinde kalıyorsun ki asabın bozuluyor böyle delirme haline giriyorsun ve bir yandan da dışardan kendi halinin komikliği bir yandan da en başedilemeyecek gibi görünen durumlarda bile nasıl da bir şekilde üstesinden gelindiğini görünce bir garip haz duygusu sarıyor insanı. Vay be diyorum kendime vay be. İşte bu yüzden kahkahalarla gülüyorum kendime.

Akşam olup da iki bebeyi uyutup günü kapatınca, bu günü de atlattık diye kendimle öyle gurur duyuyorum ki doktora tez savunmamda bile bu kadar gururlanmamıştım hesap edin yani öyle yoğun bir mücadele gün boyu. Eşime dedim biz ikinci çocukla harika bir ekip olduk seninle. Sağolsun evde olduğunda çok yardım ediyor, olmayınca ise gün boyu bir delilik işte.

Bu yazıyı geçen çarşamba günü yazdım yayınlayamadım. Sonraki iki gün bu günleri aratacak denli yoğun geçti. Nova'nın hastalığı tavan yaptı neredeyse hiç uykusuz iki gün iki gece geçirdik. Tabi bu arada ne krizler yaşadık şimdi kafam bi dünya hatırlamıyorum bile. Bugün oğluş biraz daha iyi, ablası ona karşı çok iyi davranıyor ama her gün en az bir posta ağlama krizi oluyor ki bugün de oldu. Ve genelde her şeye karşı bir itiraz, olmajj hallerinde, ikna etmek imkansız durumda. Zamanla normale dönücez biliyorum ve bugün kızımdan aldığım sinyal beni rahatlattı bi nebze. Kucağımda nova ile onun boyuna inmiş, ağladığı için sarılıp öpüyordum ki "Hep beni öpme anne Ereni de öp dedi" ve ben bi kızımı bi oğlumu öptüüüüm öptüm.

Çok şükür