Bu Günler de Geçecek

Bu aralar sık sık düşündüğüm şey bu. Hani çocuk büyütmek dünyanın en zor işi ya, bi günü diğer güne uymuyor bu bızdıkların ya, ve bazen içimize daral geliyor ya, o zaman bizden daha tecrübeli annelerin söylediği söz: merak etme gün gelecek bunlar geçecek.

Bunu zihnimin en derin köşelerine kadar ben de farkındayım artık. Belki ilk bir kaç ay belirsizlikler okyanusunda boğulmamak için çırpındım durdum. Sonra evet belirsizlikler belirgin olmadı ama yüzmeyi öğrendim diyebilirim.

Şimdi geriye dönüp baktığımda genelde sakin şekilde atlattığımı görüyorum ama kendimi de ihmal etmişim. Daha doğrusu bu günler geçecek diye diye, kendimi hep o günlerin geçmesine odaklamışım. Evet geçmiş ama zaman da geçmiş. Ben iki yıl yaşlanmışım, harika zaman geçirmişim, çocuğumu iyi yetiştirmişim, evimi güzel çekip çevirmişim ama sanki kendim için fazla bir şey yapmamışım.

 

Sanki insanlar bu günler geçecek derken, bir şeyi eksik bırakmış. Bu günler geçecek ama sen hayatı bırakma, odağın sadece bebek olmasın, azar azar kendin (veya kariyerin-artık kişi için önemli olan neyse o) için çalış, o günler geçip gittiğinde geriye bakınca yaşadıkların seni tatmin etsin. 

Doğrusu ben geçmişe bakınca kendimi çok da tatmin olmuş hissedemiyorum. Elbette ki çokça şükrediyorum halime bu zor işi alnımın akıyla başardım, kızımla harika zaman geçiriyorum ama gerçekten eşimin bana günde sadece on dakika ile başla dediği çalışmalarımı ihmal ettiğim için keşkeler var şu an dilimde.

Yani aslında bu güne kadar öğrendiklerimi eksik öğrenmişim. Sadece bebek bakmayı değil bebekle yaşamayı öğrenmem gerekiyordu. Yaşamımı bebeğe endekslemeyi değil onu hayatımıza dahil etmeyi. Evet kabul vaktimin yüzde 99 unu işgal edecekti ama yüzde biri bana kalmalıydı. Oysa şimdi yüzde 99 u onun ama yüzde biri, aman bu kadarcık zamanda ne yapılır ki dediğim boşa giden zaman oldu.

Oysa o yüzde birler birikseydi ne kadar çok zaman ederdi iki yılda. Neyse ki artık bunun farkına varabildim. Şimdi ise bu farkındalığı eyleme dönüştürmeliyim.

Belki allah nasip eder de ikinci çocuğum olursa, onun bebekliğinde bu da geçer diyerek sadece zamanın geçmesini beklemeyeceğim. 

Hayatımda nelerin dahil olmasını istiyorsam, azar azar devam etsin, yaşadığımız anların tadını doyasıya çıkaralım, yıllar geçip gittiğinde elimizde kalan sadece yaşlanmışlık olmasın. Hem güzel hatıralar hem de kursağımda kalmamış gerçekleşmiş heveslerim olsun.

Çocuk büyütmek kolay bir iş demiyorum, aldığın sonuç herşeyin üstünde, ancak çalışmayıp çocuğuna bakan çoğu kadından duyduğum ortak şey, "keşke yıllarımı boşa geçirmeseydim" oluyor. Çocuk büyütmek zamanı boşa harcamak mı, asla değil! Peki o zaman neden böyle oluyor?

Bence cevap yukarıda yazdığım şey, kendimizi ihmal ediyoruz. Hayatta yapmak istediğimiz şeyler için geniş zamanlar arıyoruz. Şimdi bu yazıyı okuyan taze anneler varsa unutmasınlar. Tüm sıkıntılı günler geçecek ama zamanın geçmesini sadece bekleme, hayatı bırakma.

P.s: fotolar keukenhof ziyaretimizden. Bunu tek bir yazıda paylaşacaktım ama baktım o kadar çok fotoğrafı düzenlemeye zaman bulamıyorum, birazını bu yazıya ekledim.