25. Ay Mektubu. Anne Burda Yer Var

Çilek kokulu kızım;

Mecazi değil gerçekten her daim çilek kokuyorsun artık. En sevdiğin meyve raflarda yerini aldığından beri her gün yiyorsun çünkü. Hatta havaalanında kuyrukta beklerken, arkamızdaki bir amca da sen çilek mi yedin, çilek kokuyor burası demişti sana.

Yaklaşık kırk gün önce başlayan ayrı yatakta uyuma dönemin devam ediyor. Tatilde kaldığımız yerlerde de bazen beraber bazen ayrı uyuduk. Ancak çoğunlukla yanında beni istemedin. Ananenin ikimize tahsis ettiği koskoca karyolada bile yatarken yer yok diye beni az kovmadın. Hatta bir gece ananen benim bir bacağım ve kolum aşağıya sarkmış, kenarda yattığımı görünce şaşırmıştı :)

Ancak son zamanlarda biraz daha ılımlı olmaya başladın. Zaten uykuya dalana kadar hep yanında oluyordum ama uzak duruyor veya sandalyede bekliyordum. Önce sana sarılmamı istedin, kolumu beline sarıp uyutmamı. Daha sonra sırtını kaşımamı, dışardan değil içerden olmak kaydıyla :) 

Odandaki yatağın epey büyük olmasına rağmen, yanına uzandığımda sıkıştığını iddia ettiğin için çoğunlukla yanında minik sandalyen üzerinde oturuyordum. Bir gün, "anneee, bak burda yer var" dedin ki baban çok iyi bilir bu gayet anormal bir durumdur. Çünkü genelde anne yer yok diye çıkışırdın. Böyle çağırdığını duyunca şaşkın ve mest olmuş bir halde yanına uzandım.

Şimdi her gece yanında istiyorsun. Önce kitap okuyoruz, biraz kuduruyoruz, sırtını kaşıyorum, bazen süt içince karnın ağrıyor(muş) karnına masaj yapıp başını okşuyorum (böyle yapmamı sen söylüyorsun) ve kimi zaman on dakka kimi zaman bir saat yatağında uyumanı bekliyorum.

Uzun sürdüğü zaman bazen tahammülüm azalıyor ama hiç şikayet edemem. Beni yanında istemen, sarılıp koklaşmalarımız öyle güzel ki, doya doya öpüyorum ben de seni...

Bu gün ayrıca çok özel bir gün. Senin ve tüm çocukların, Çocuk Bayramın kutlu olsun bitanem.

Annen

Amsterdam