Bugün öğle saatlerinde bindiğimiz uçak yolculuğu iyi geçti. Bir hafta önce tatil için gidip geldiğimiz Antalya uçuşları da öyle. Artık kızımla uçağa binmekten hiç korkmuyorum. Hem alıştı (dile kolay 18 aylık 12 uçuş yaptı) hem de olayın farkında.
Uçuşlarımızın kolaylaşması ile ters orantılı giden başka birşey var yalnız.
Artık her şeyin farkında ya oradan ayrıldığımızın, yakınlarımızı göremeyeceğimizin de farkında. Durmadan anaaa (anane), dedi (dede), egi (ege) diye sayıklıyor. Ayrılırken ağlamaktan mahvoldu, ege ile onu ( kuzeni) ayıramadık, ikisi de ağlaya ağlaya zorla ayırdık, arabaya tıktık.
Kalbim paramparça, her aklıma geldiğinde gözlerimden yaşlar süzülüyor. Yolda evde hep onları andı, ne diyeceğimi bilemiyorum.
Şimdi toplamam gereken bir ev, bir minik yürek ve karmakarışık olmuş bir kafa var.
Benim kızım büyümüş gerçekten :/
:((((((
YanıtlaSilAh ablam insallah memleketimize donmek nasip olur:(
YanıtlaSilay kıyamam ben ona..ben de üzüldüm şimdi...o minik yürekler keşke hiç üzülmeseler ama olmuyor işte büyüyecekler ve malesef bazen üzülecekler...kolaylıklar dilerim..
YanıtlaSilminicik haliyle gurbetlik yaşıyor
YanıtlaSilOyy kuzum benim, belki de bu stres mi hastaligini tetikledi Gece; olabilir, alisacak ve özlemenin aslinda iyi bir duygu olduğunu anlayacak; keske Ege gese size kısın kimbilir ne mutlu olur
YanıtlaSilBende psikolojisinin sebep oldugunu düşünüyorum hastalığa
Sil