Annelik Merhaleleri

Çok uzun zaman önce, daha anne olma planlarım bile ortada yokken, yeğenimin resmine facebooktan yorum yapmış ve yakışıklı çıktığını söylemiştim. Aynı karede yer alan, yeğenimden birkaç yaş büyük kuzeni ( ablamın görüncesinin oğlu), benim yorumuma karşılık üzülmüş, kendisi çirkin miymiş diye annesine sormuş. O zaman annesi bana, anne olunca anlarsın demişti. Böyle bir gaf yaptığım için üzülmüştüm ama şimdi düşünüyorum da anne olmadan önce insanın bakış açısı da algıları da daha farklı oluyor. Doğrusu o resimde yeğenim dışında kimseyle ilgilenmiyordum, yorumumun böyle bir sonuca mahal vereceğini de tahmin edemezdim.

Anne olunca, insan gerçekten anlıyor ama bence anladığı ince olmak, nazik olmamak, incitmemek değil bunun da ötesinde birşey. Yani anne olunca benim aklımdan geçen "pek güzel çıkmamış ama kırılmasın ona da övgü yazayım" şeklinde bir duyarlılık DEĞİL , gerçekten tüm çocukları güzel bulmaya başlamış olmam.  Tüm çocuklar annesinin kuzgunu, biriciği, dünya güzeli ve işin garibi eğer annelik bahsedeceğim merhaleye gelmiş ise tüm çocuklar senin için de öyle.

Muhtemelen daha ileri merhaleler de vardır ama şimdi hissettiğim annelik duygularımın maksimumda olduğunu hissediyorum. Bebek doğduğundan yaklaşık bir yıla kadar hissedilen anne duyguları aslında hiç bir şeymiş. Çocuk büyüdükçe, ihtiyaçları fiziksel ihtiyaçtan duygusala döndükçe o minik eller annenin yüreğini yavaş yavaş yoğuruyor, yüreğindeki tüm yargılar eriyip bitiyor, her olasılığa açık, her durumu onaylayan bir mantığa ( yada mantıksızlığa mı demeliyim), her çocuğa şefkatle bakan pembe gözlüklü gözlere, gördüğün her çocuğa dualar dökülen bir dile sahip oluyorsun.

Çevremde görüyor ve hissediyorum, her anne bu aşamada değil. Eninde sonunda bu kıvama gelirler mi bilmiyorum ama çoğu anne böyle olacak gibi görünüyor ve oluyorlar da. Genelde tüm bebeklerin gelişimi benziyor ve emdi-emmedi, yedi-yemedi, uyudu-uyumadı, kilosu, dişi, emeklemesi, yürümesi derken neredeyse her anne aynı basamakları tırmanıyor. Özel ilgiye muhtaç çocukların anneleri, eminim daha da ötesindeler bu yolun.

- Eğer diğer çocukları gördüğünde, kulağı kepçe, gözü pörtlek, kara kuru bu bebek, benim çocuğum daha güzel şeklinde düşünceler geçiyorsa kafandan

- Ben sallamam/emzik-biberon vermem/altı aydan önce hiç tattırmam/  x'e y'ye alıştırmam, onlar veriyor, yapıyor ediyor diye söylüyorsan

- O bebek hiç konuşmuyor/oyun oynamayı bilmiyor/ tv izletiyorlar/ hiç ilgilenmiyorlar/ oynatmıyorlar/ öğretmiyorlar/ bakamıyorlar gibi şeyler düşünüyorsan

- Asla çikolata-şeker vermem/ çubuk krakere talim ettirmem/ her daim ev yapımı yediririm diyorsan

- şifaya, mutluluğa, ekmeğe, oyuncağa, ilgiye kısacası herhangi bir şeye muhtaç bir çocuk gördüğünde her şeyini feda etmeye hazır hissetmiyorsan

- ve bence en önemlisi yukarıda yazdığım şekilde düşünen/söyleyen annelere "dur bakalım sen daha dur, henüz olmamışsın" diyorsan 

Henüz daha yeteri kadar yoğrulmamış yüreğin. Çünkü bu merhaleye gelince, ne tercihlerini eleştirmeye ne de anneliklerini sorgulamaya hakkın olmadığını düşünüyor, sadece içinden zamanla o da anlayacak deyip geçiyorsun.

Not: bu yazıda amacım kendimi azize gibi göstermek değil, yanlış anlaşılmasın. Ben böyle hissediyorum ve siz anneliğinizi her ne şekilde hissediyor ve yaşıyorsanız bence yine en mukaddes varlıksınız. Her aile farklı, her bebek farklı ve anneler her zaman kendi dinamikleri içinde mümkün en iyi şeyleri evlatlarına sunmaya çalışıyorlar. Her anne yavrusu için endişelerden dumanlı bir kafaya, zaman zaman gözlerini kör edecek bir aşka sahip oluyor. İşte bu ortak hisler, diğer anneleri anlamama vesile oluyor ve beni onları eleştirmekten alıkoyuyor. Bilgilerimizi tecrübelerimizi paylaşabiliriz ama tavsiyelerimizi dinlemiyor diye kimseyi kınayamayız.