14. Ay Mektubu; Vedalarla Dolu Bir Ay

Pamuk şekeri kızım,

Bu ay öyle çok şeye veda ettik ki hala kendime gelebilmiş değilim. Sen benim kadar etkilenmedin, yine çok neşelisin.

İlk vedamız Slovakya' ya oldu. Doğduğun ve ömrünün ilk yılını yaşadığın ülkeden ayrıldık. Oradayken dışarı çıktığımızda, "benim bu ülkede ne işim var" diye düşünceler geçiyordu kafamdan ama buna rağmen evimizi seviyordum. Seninle bütün gün ve geceler boyunca ne çok anı biriktirdik orada. Dolayısıyla ayrılırken biraz hüzünlendim.

Zaman sırasına göre ikinci veda emzirmeye oldu. İstanbul' a gidince hastalandın ve hastayken emmeyi reddettin. Sonrasında bir kaç kere emdin ama istekli değildin. Zaten son iki aydır gündüzleri daha az emiyordun ama geceleri emmeye devam ediyordun. Yine de bu uzun bir süreçti elbette birden bire olmadı, aylardır bırakmaya hazırlandığını hissediyordum. Buna rağmen  bu değişim beni öyle etkiledi ki hala içim acıyor. Biliyorum emzirme süreci elbet bitecek olan bir süreç ama anneler 1 ay da 30 ay da emzirmiş olsa, emzirmenin bitmesinden etkilenirler. Bazen teklif ediyorum yan bile bakmıyorsun, bu tavrın canımı acıtıyor ama eminim bana anlatamadığın haklı gerekçelerin var.

Bir diğer vedamız İstanbul'dan ayrılmak oldu. Oradaki herkese çok alışmıştın. Sanırım bu değişim seni etkiledi çünkü geldiğimizden beri seni oyalamakta zorlanıyorum gün boyunca.

Amsterdam'a geldiğimizde ilk kaldığımız yerde sana bir beşik getirdiler. Gündüzleri onda uyutup geceleri eskisi gibi yanımızda yatırdım birkaç gün. Bir gece ben içeride çalışırken, yatakta baban olmasına ve etrafında yastıklardan set olmasına rağmen yataktan düştün. Yorgun baban farketmemiş hareketlerini uyurken. Daha önce de düşmelerin olmasına rağmen bundan çok etkilendin, çok ağladın, o gece odaya girmek istemedin kucağıma yapıştın ve seninle salonda uyuduk. Sonraki gece seni yanımızda beşiğe yatırdım. Gecenin bir yarısı uyandın seni yanıma almak istedim ama beşikte yatmak için ağladın. Oraya yatırdığımda hemen uyudun. Öyle tuhaf oldum ki, zaten emzirmenin bitmesi ile seninle aramızdaki bağların koptuğunu düşünürken, senin kokunu alamadan uyumak, sıcaklığından mahrum kalmak çok koydu kızım. O günden beri gece gündüz ayrı yatıyoruz. Sadece ilk uykuya dalma anında büyük yatakta beraber yatıyoruz, sonra seni beşiğe alıyorum. Bir ayda böyle iki büyük değişim bana ağır geldi ama bir kez daha tercihlerin konusunda ne kadar yetkin olduğunu gördüm. Ne meme bıraktırma derdi, ne yataktan ayırma derdi gibi şeyler yaşatmadan her aşamaya kendin karar verdin.

Böylece bu ay (bana göre) artık bebekliğe veda etmiş oldun kızım. Biliyorum seninle her dönem ayrı güzel, her veda yeni başlangıçlar demek. Kalbimin bir yarısı geçip giden günlerin yasını tutarken, diğer yarısı gelecek eğlenceli günlerimiz için pıt pıt atıyor. Anne olmak böyle bir şeymiş ...

Not: Bu yazıyı dört gün önce yazıp kaydetmiştim. O anki duygularımı yansıttığı için değiştirmedim. Son iki gündür gecenin ortasından itibaren yine beraber yattık. Dün 14. dişin olan üst köpek dişin de çıktı (ilk köpek dişin tam bir ay önce çıkmıştı ve hasta olmuştun), yine aynı hastalığa tutuldun. İki gecedir çok sık uyanıyorsun, ağlıyorsun ve rahatsızsın.