Pamuk şekeri kızım, Bu ay öyle çok şeye veda ettik ki hala kendime gelebilmiş değilim. Sen benim kadar etkilenmedin, yine çok neşelisin. İlk vedamız Slovakya' ya oldu. Doğduğun ve ömrünün ilk yılını yaşadığın ülkeden ayrıldık. Oradayken dışarı çıktığımızda, "benim bu ülkede ne işim var" diye düşünceler geçiyordu...

Dün akşam kafamda bir ışık yandı ve kendime bu soruyu sordum. Hayatım boyunca kendimi ikinci plana attım, isteklerimi erteledim ya da geçiştirdim. Genelde bundan şikayetçi değilim, fedakar olmak bana mutluluk veriyor. Bir nevi acıların çocuğuyum gururu yaşıyor insan, hastalıklı bir düşünce olduğunu biliyor olsam da.Öyle...

Şöyle bol fotolu bir post yazmak isterdim blogcum ama yok. Çoğunlukla evde çekilmiş fotolar var. Geldiğimizden beri hava kapalı ve yağmurlu. Doğru düzgün gezemedik. Yine dışarı çıktık elbette ama ya mecburi resmi işlemler için ya da market için. Kaldığımız yer genelde iş plazalarının olduğu bir bölgede yüksek bir apartman....

En son yazdığım tema postunun üzerinden bir ay geçmiş neredeyse. Bu sürede önceki kadar hızlı olmasa da tema yapmaya devam ettim. Gerçi bu sürenin 3 haftasında İstanbul'da idim ve malesef iki haftasında kızım ve ben hastalıktan kırıldık. Neyse ki şimdi iyiyiz.  İstanbul'da annemlerde kaldık ve orada internetim...

Dun öğle saatlerinde geldik Amsterdam'a. Yolculuk Helo'nun çoğunlukla uyuması sebebiyle iyiydi. Bizim için New Amsterdam isimli bir yerde daire kiralamışlar. Rezidans daireler çok hoş olsa da etrafı plaza dolu olduğu için pek iç açıcı değil camdan bakınca. Yarın önceden beğendiğimiz bir kaç evi bakmaya gideceğiz belki...

Bir süredir gündemimizde vardı yeni bir ülkeye taşınma mevzusu. Ancak bugüne kadar kendimi kaptırmamaya çalıştım her şey hazır olsa da. Daha önce tüm izinler çıkmışken konsoloslukta çıkan vize sorunları yüzünden Polonya'ya gitmekten vazgeçmiştik. Şimdiki durumda bizim ve ülkenin şartları daha farklı olsa da son ana kadar...