Boş zamanlarımda rahatlamak amacıyla dekorasyon fotoğraflarına bakmaktan, imkanım olduğu mühletçe evime minik dokunuşlar katmaktan hoşlanıyorum. Bir de yıllardır bu konuya ilgi duyduğum için olsa gerek biraz bilgilendim sanırım. Bir eve baktığımda şöyle şöyle yerleşirse, bu renkler kullanılırsa, şöyle yapılırsa daha ferah ve kullanışlı olur gibisinden şeyler söyleyebiliyorum. 

Instagramda ara sıra hikayelerde bununla ilgili ipuçları paylaşmaya karar verdim. Elbette orada paylaştıklarım nispeten kolay yapılabilecek, fazla bütçeye ihtiyaç duymayan değişiklikler. Bunlardan birincisi ve bence en önemlisi evin kokusu. 

Bilmem başınıza geldi mi mesela lüks bir restoranın tuvaletine gidersiniz ve oradan çıkmak bile istemezsiniz. Harika kokuyordur, acaba bu koku nedir, nerden alınmıştır. Kokular çok önemli. Bir evin derli topluluğu kadar temiz kokması da çok büyük fark yaratıyor. Bu yüzden her zaman aldığınız banyo tuvalet kokularının bir tık pahalısını ve daha kalıcı, hoş kokulusunu almayı, bunu da alışkanlık haline getirmeyi düşünmekte fayda var. Şık evler her zaman güzel kokar. 

Bir diğer öneri de salon bitkileri. Moda olması bir yana ortamın havasını birden bire değiştiriyor bitkiler. Fakat onları köşelere sıkıştırılmış şekilde değil de salonunuzda güzel bir bölüme koyun, ona yer açın. Ve lütfen şık bir dış saksı kullanın. Genelde Türkiye’de saksılara fazla önem verilmediğini görüyorum. İç mekan salon bitkileri küçük büyük farketmez, mutlaka ayrıca bir saksı içinde olsun. Bunlar hasır, metal, seramik olabilir. Çok karışık desenlerden kaçınıp, pastel ve düz renkleri seçerseniz, uzun yıllar kullanabilirsiniz. 

Bir sonraki ipucu ise mutfaklara dair. Mutfaklarda tezgah ve rafları renkli renkli, çiçekli, puantiyeli çeşit çeşit kavanoz ve dekorlarla süslemeye bayılıyoruz. Ama hayır hepsini dolaplardaki münasip yerlere kaldırın ve tezgahı boşaltın. Birkaç şık ve değişik obje yeterli. Böyle mutfaklar daha lüks görünecektir.

Devam edecek...

Çocuklar da bu ortamda büyürken haliyle bisikletler favori oyuncaklar arasında yer alıyor. Daha yürümeye başlamamış çocuklar (tutunup kalkmaya başlamış ana denge kurup yürüyemeyen) aşağıdaki tip bisikletleri ev içinde veya bahçelerde kullanmaya başlıyorlar. 

Bu bisikletler oldukça ucuz ve ayrıca ikinci el olanı da oldukça yaygın. Bazıları ahşap, bazıları kuzu, at gibi şekilli. Çok basit bir oyuncak olsa da çocuklara öğrettiği çok önemli iki husus var. Birincisi ayaklarını hareket ettirdiğinde gidiyor oluşu (yani etki-tepkiyi öğreniyor), ardından da bacaklarını belli ritimde nasıl hareket ettireceğini. Yukarıdaki bu tarz bir oyuncak değil ama bazılarında direksiyon işlevi yok ve sadece öne arkaya gitmeyi öğretiyor.

Bir sonraki aşama ise yönlendirme. Gidonu sağa sola çevirdiğinde döneceğini, ne zaman nerede çevirmesi gerektiğini (çarpmamak için vs) öğreniyorlar. Gördüğüm kadarıyla bisikleti yönlendirmeyi öğrenmesi, bisiklette dengeyi kurmayı öğrenmekten önce geliyor Hollandalılar arasında. Çünkü kızımın ve oğlumun gittiği (2-4 yaş) oyun okulunda çocukların karnelerinde, bahçede kullandıkları 3 tekerlekli bisikletleri sağa sola döndürme konusundaki becerileri de değerlendirme kapsamında. İlk gördüğümde çok şaşırmıştım.

Bu ayakla sürülen denge sorunu olmayan bisikletlerin bir sonraki aşaması pedallı üç tekerlekli bisikletler de olabiliyor aşağıdaki fotoğrafta görülen denge bisikletleri de. Pedallı üç tekerlekli bisiklette çocuk denge sorunu olmadan pedal çevirmeyi öğreniyor. Fakat bu çok elzem bir durum değil. Sonuçta bir iki denemeyle pedal çevirmek kolayça kapılan bir eylem. Fakat asıl sorun denge. Şimdi ona geliyorum.

Bu bisikletlerin bir de ahşap olanları var.

Her iki türü de denemiş biri olarak farkının sadece ağırlıkta olduğunu söyleyebilirim. Ahşap olanları çocuk daha iyi taşıyabiliyor. Fakat denge bisikleti alıp ardından pedallı bisiklet almak ekstra masraf derseniz, pedallı bisikleti alıp pedallarını çıkararak denge bisikletine dönüştürebilirsiniz. Sonra da takarsınız. Ancak bu konuda bazı dikkat edilmesi gereken hususlar var.

Denge bisikletinin ardından çocuğunuz kolayca iki tekerlekli bisiklete geçebilir fakat ne zaman ve nasıl olacak bu ona da değineceğim.

Öncelikle denge bisikleti çocuğun boyuna uygun olmalı. Bu çok önemli, selesine oturduğunda alçak olmayacak (bacakları kırılmayacak) ve yüksek olmayacak (ayak tabanları yere tam değecek). Sanki bisikleti bacaklarının arasında tuttuğunda ayakta duruyormuş gibi olmalı, sadece dizler çok az kırık (hareket etme payı kalmalı dümdüz hgergin durmamalı bacağı) olmalı. Aksi takdirde çocuk bu bisikleti süremez. Koltuk seviyesi ayarlanabilir olduğu için çocuk büyüdükçe sele yüksekliği ayarlanmalı. İnternette bulduğum aşağıdaki fotoğrafta çocuğun duruşu ideal duruş. Dizler hafif kırık.

Gidon yüksekliği de ideal, çocuk hafif öne eğik durmalı yani gidon çok yüksek olmamalı.

Denge bisikletini kullanmaya başladığında çocuk bacaklarını ritmik hareket ettirerek hızlanacak ve önce hıza alışacak. Ardından zaman zaman bacaklarını kaldırıp, hızlı giderken düşmeden yol alabildiğini yani dengede durabildiğini farkedecek. Denge bisikletini sürüşü sürekli ayakla yürütme şeklinden birkaç kez ayakla ittirme bir miktar ayaklar havada süzülme şekline dönüştüğünde (yine ritmik şekilde) iki tekerlekli pedallı bisiklet sürmeye hazır demektir.

Tabi denge bisikletinden çok önce yönleri öğrenmiş olabilirler ama denge bisikletinde de hareket halinde bisikleti döndürmeyi bu süreçte zaten daha iyi öğrenecektir.

Gelelim iki tekerlekli pedallı bisiklete. 

Denge bisikletinden gelen çocuk, dengeyi, yönleri ve hızı zaten çözmüştür. Pedallı bisiklette tek öğrenmesi gereken ilk hızı verip ayağını pedala kaldırmak ve ritmik şekilde pedalı çevirmek. Pedalı ritm bozmadan çevirmek çok da hafife alınacak bir konu değil çocuklar için. Tabi bu bisikletin yine çocuğun boyuna uygun olması tavsiye edilir. Tekerlekler daha büyük olabilir ama sele ve gidon yüksekliği vücuduna uymalı. 

Kızımın geçiş sürecinde onu tuttum, ilk hızı verdim ve gitti, gidiş o gidiş. Sonra ilk kalkış anında kendini öne doğru ittirmesi gerektiğini zaten denge bisikletinden bildiği için, pedal becerisi ile onu birleştirdi.

Oğlumda biraz daha farklı oldu, aynı ritimde pedal çevirmeyi sıkıcı buldu uzun süre. Haliyle sık sık duruyor tekrar kalkış yapması gerekiyordu. Bir süre sonra kendi kendine kalkmayı da öğrendi ama hala uzun süre pedal çevirme konusunda sıkıntılı.

Dönüşler konusunda ise, çocuk bunlar zaten biliyor olsa bile, yeni bisikletinin huyunu suyunu anlamak için biraz çalışması lazım. Önce geniş açılı dönüşlerle dönmesini yönlendirirseniz daha iyi olur. Bisiklete alıştığında küçük açılı dönüşleri de yapabilir. 

İki çocuğuma da bisiklet sürmeyi ben öğrettim, onları tutmuyor olsam dahi düşerlerse diye yanlarından koştum. Kızım okula ilk bisikletle gitmeye başladığında (şimdi Yanyana ikimiz de bisikletle gidiyoruz ama) ilk zamanlarda düşerse diye hep yanında koştum haftalar boyunca. Biliyorum dışarıdan çok çılgınca gözüküyor ama deneyip yapabildiğini görmesi için teşvik etmek her zaman benim için öncelikli mevzu. Şimdi sırf o bisiklet sürmeye devam etsin diye, daha kolay yapabileceğimiz halde bir çok yere bisikletle gitmeyi göze alıyorum. Çünkü ne demişler annelik deliliktir 😊 

Gruplarda yazım dili Hollandaca ama ben İngilizce yazıyorum. Tabi hemen atladım, ilk ben yazdım. Geçen hafta gidilen okul gezisindeki fotoları istiyorum diye. İster aleni, ister özelden gönderilsin umrum değil ama foto gönderilsin idi derdim. Normalde, grubun kurulması, gezi gününe yetiştirilmeye çalışılır, geziye giden veliler tarafından canlı canlı paylaşılırdı. Sonuçta okulda kaç yıldır bildiğim bir durum bu.

Sonra sınıf analarından biri benim soruma cevaben yeniden bir brief yazmış. Resmî mesmi dilli, sonra da işte çocuklar korumak için vs eklemiş. Yani aslında kızım sana söylüyorum gelinim sen anla deyip, bana taşı atıyor.

Yetmemiş direk şahsıma özelden İngilizce döşemiş aynı metni, ben anlamıyorum ya o misal. Tavrına kibarca teşekkür ettim, gerek olmadığını kendim çevirisini yapabildiğimi söyledim. Ama kaşınmadan edemedim. Belki de kara listedeyim şu an kim bilir? 

Dedim ki tamam paylaşmıyoruz ama şu an okul gezisinde görev yapmış anaların telefonunda, benim çocuğumun resimleri var? Ona nasıl güveneceğiz. Madem gruba güvenmiyoruz, onlar da grubun bir parçası. Sonuçta o kişi, ne kadar kendi çocuğunu kolluyorsa, ben de o kadar kolluyorum. Demek ki bir şekilde birbirinize güven duymak zorundayız.

Kadın biraz ılımlı olmaya yaklaştı, haklısın falan geveledi. Ama hala bir çözüm önerisi yok tabi ki. Ben sana fotoları iletmeye çalışacağım dedi. Onlarca kişiden oluşan bir whatsapp grubunda, hangi çocuğun annesinin kim olduğunu bulmak (kimi zaman bilgi kısmında sadece annenin adı yazar, soyadı yoktur, üstelik profil fotosunda çocuğun fotoğrafı yoktur) hiç kolay değil. Ben de zaten fotoğrafları güvenli şekilde nasıl paylaşmalı sorusunun,  ne kendi grup bazımızda ne de dünya çapında bir çözümü olabileceğine inanmıyorum. Şifreli bir yere koysan yine aynı insanlar aynı yere erişip bakmak istetecek. Herşey kişinin niyetinde bitiyor. İnsanların iyi niyetli olup olmadığını bilmek de ne yazık ki çok zor. Velhasıl bu konunun çözümsüz olduğunu daha önce hiç akıl edemeyip, sırf havalı görünmek için madde madde yazılmasına da ayrıca sinirliyim. Sınıftaki yirmi küsür veliden biriyken, birden bire kendini müdür havasına sokma psikolojisini de çok komik buluyorum. Bir anda ne değişti? Ne oldu da böyle oldun (bu ayrı bir yazı konusu olmalı, sorumluluk verilen insanın değişen psikolojisi şeklinde). Hadi bakalım yeni grubumuz hayırlı olsun. Geçen yılki sınıf anaları çok daha samimiydi, belli ki bu yıl pek şenlikli geçecek. 

Elbette düzelttiği noktalar oluyordu ama sanırım ilk derslerden birinin sonunda idi, hocam dersi sunuşumu beğenmiş, beni kapıdan geçirirken omzuma hafifçe iki kere vurmuştu. Pat pat!

Hani bazı anlar vardır, hiç unutulmaz, gözlerimizi kapayınca herşeyiyle yeniden hatırlarız. Daha önce kimse omzuma o manada vurmamıştı ve o küçücük hareketin çok ama çok büyük bir mesajı vardı: Aferin, yola devam, hadi !! O anda hissettiğim duyguyu ve rahatlamayı anlatmam kolay değil. O zamana kadar çok gergin olduğum bir konuda kendime güvenmemi sağlamıştı.

Bugün şu yazıya yorum yaparken hatırladım bu hatıramı. O kadar basit bir hareket ama neredeyse toplumca unutmuş gitmişiz. Sanki daha çok eski zamanlarda bilge dedeleri yaraşır bir hareket bu. Omuza vurmalar yine var ama arkadaşlar arasında naber lan deyip itekleme haline gelmiş. Bazen de uzun zamandır ilk defa karşılaştığımız kişiye sıkı sıkı sarılıp kucaklaşırken çok özlediğini göstermek için. Ama hadi başarabilirsin şeklinde olanı ise pek az.

Oysa hem kendi hem çocuklarımızın omuzlarının ihtiyacı var bu iki pat pat vuruşa. Hiç birimiz kendi kişisel tarihimizde bir önceki dönemden daha kötü durumda değiliz. İyileşiyor, öğreniyor, gelişiyor, büyüyoruz. Hepimize kocaman bir aferin. Hadi, durmak yok, yapabilirsin!

 Kahve Hanım kendisinde dönüştürmek istediği kalemler için yeni bir blog açmıştı. Sonra fikir gelişti, konuk yazarlarla çok dolu dolu bir blog haline geldi. Yeni yıla kadar 100 günde hayatımıza dahil etmek / atmak / dönüştürmek / yenilemek istediklerimizi yazacağız. E tabi ben de oradayım. İlk yazım burada : https://depolari-bosaltiyoruz.blogspot.com/2018/09/gece-her-isin-bas-planlama.html

Blogun genel linki ise burada : https://depolari-bosaltiyoruz.blogspot.com/

Keyifli okumalar :)

Başlıyorum anlatmaya hayalimdeki arkadaşıma. Tabi içimden. Vay efendim ben burda neler çekiyorum, aynı anda bin tane şeyle uğraşıyorum, akşamları nasıl yattığımı bilemiyorum, kızımın okulda öğrendiği, yeni okuma alıştırmalarından zorlandıklarına yardım edemiyorum, sen bilmiyorsun anne diyip beni dışlıyor, yapamayınca ağlıyor, yardım etmeme izin vermiyor, yüreğim sıkışıyor, bana nasıl güvenmesini sağlarım? Jimnastikte de ondan sonra başlayan bir kız üst seviyeye alındı, bizimki anne ben niye olmadım diye ağlıyor. Halbuki bizimkinin kondisyonu daha ileride. O kızın anne babası her derste sınıfta bekliyorlar, bizde baba işte, ben kardeşinin peşinde. Acaba yeterli ilgi göstermedik mi, konuşmam mı lazımdı?  Ne yapmam lazım? Herşey yolunda giderken oğlan yine bana düştü, yine birşeye içlendi herhalde, bulup çözmeli. Hayatımız yoğun, hayatımız kolay değil. Sanıyorlar ki yurtdışındayız diye herşey güllük gülistanlık, herkesin yaşamında zorluklar var, benim de var. Ama bak ben bunları anlatıp dertlenmiyorum, anlatsam çözülmez ki, en iyisi akşama Cem’le konuşup ne yapacağımızı düşünelim.....

Gün içinde yeme, içme, ev düzenleme dışında  o kadar çok farklı konuyla meşgul oluyorum ki, çocuklar sağolsun, ah anam garip anam diye içlenecek vaktim olmuyor. Son okuduğum kitaplardan birinde (uçan tabut) şahane bir tespit vardı. Suriye’den göçmüş sokaklarda yaşayan bir çocuğun dilinden yazılmış. Diyor ki “insanlar bana bakıp empati kurduklarını zannediyor ve hayatımın zorluklarından ötürü benim için üzülüp, acı çekiyorlar. Gerçekte ben üzgün değilim. Hayatta kalmak için o kadar çok şey yapmam gerekiyor ki üzülecek, kendime acıyacak vaktim olmuyor.” Ah dedim okuyunca aynı ben, yoğunluktan nelerden yoksun olduğumu (aile, akrabalar ve onların destekleri gibi) ve neleri başarıp başaramadığımı farkında değilim. Bunları değerlendirecek üçüncü bir kişi de yok, kendi kendime değerlendirsem referans alacak kimsem de yok. Burdaki göçmen arkadaşlar hepimiz benzer şartlardayız, yalnız başımıza her şeye yetişmeye çalışıyoruz ve bu durum bizim artık normalimiz haline gelmiş. 

Düşünüyorum da çocuklu iken gurbetçi olmak bu açıdan daha kolay sanırım. Çocuklar için yapılması gereken o kadar çok şey var ki, ben iki hüzünlenip gelicem deme şansın yok. Anneni bile haftada bir arayabiliyorsun o derece. Bu koşturmaca içinde bir bakıyorsun zaman uçmuş gitmiş.

İşte bütün bunlara rağmen bu sonbahar nedense birikmiş hüzünlerimi eteklerimden dökecek fırsatlar arıyorum. Olur da bloğuma dökülürse kızmayın olur mu? Hem bakın ortancalarım bile benimle hemfikir. Onlar da sonbahara direnmiyor...

Başka bir ülkeye göç etmiş olunca geride kalanların kıskançlığı mı, umursamazlığı mı nedir (gerçekten sebebin hangi his olduğunu kestiremiyorum) bir soğukluk, mesafe, boşvermişlik, umursamazlık seziyorum tavırlarında. Oysa biz hala onların akrabası, arkadaşı, yakınıyız ve biz hala onların yaşadıkları hayat mücadelesinin benzerini yaşıyoruz. Üstelik ekstra zorluklar da olabiliyor.

Geçtiğimiz haftalarda bloğuma da yazdığım gibi iki çok önemli olay gerçekleşti ailemiz için; kızımın 3. sınıfa (Türkiye karşılığı 1. sınıf) ve binicilik kursuna başlaması. Benim için doğumgünleri, yıldönümleri, böyle değişik bir döneme atılan adımlar çok önemlidir. Mümkün olduğunca kaçırmamaya, tebriklerimi iletmeye ve kendi ailemiz arasındaki günleri de elimden geldiğince unutulmaz kılmaya çalışırım. Eh tabi herkes bu düşüncede olmayabilir fakat benim için bunlar hayatın rutininden çıkıp biraz renk katma fırsatı demek. Yine geçtiğimiz hafta boyunca okula başlayan yakından uzaktan tanıdığım herkesin miniğini tebrik ettim, güzel niyetlerimi gönderdim, üstelik onlar için heyecanlandım ama gel gelelim ben aynı şekilde karşılığını alamadım. Aslında karşılık verecek durum olmamıştı, yani kızımın okula başlaması, Türkiye’den önce olmuştu ve bizi tebrik etmeyenleri dahi umursamayıp yine tebrik etmiştim. (çoğunlukla ig hesabını kastediyorum) Çünkü bu tip şeylerin hesabını tutacak zamanım ve enerjim yok. Fakat hemen ardından binicilik kursumuza gösterilen yoğun ilgisizlik beni biraz düşündürdü; “ben nerde yanlış yaaaaptım.”

Elbette ki bunu “ay bana yorum yapmadınız çok kızdım” minvalinde yazmıyorum. Sadece kendi kendime düşünüp anlamaya çalışıyorum. Acaba insanlara samimiyetimi yeteri kadar iyi ifade edemiyor muyum? Yoksa bizim zaten dolu dolu olan günlük yaşamımızda bunlar sıradan ayrıntılar olarak mı kalıyor, veya gerçekten kişinin kendisiyle ilgili bir problem mi bu, yoksa aman ben yazsam ne olacak yazmasam ne olacak mı deniyor? 

Hiç fikrim yok doğrusu. Belki burada yaşamayanlar buradaki özel olayların ne kadar zor elde edildiğini anlayamıyor, uzaktan sıradan geliyor. Belki de gerçekten gözden ırak olan gönülden de uzak oluyor. Belki de samimi sevenlerimiz fazla yok bilemiyorum. Her ne sebep olursa olsun, bu durum kalbimi titretse de, ben olduğum gibi olmaya devam edeceğim. Yine herkesi kutlayacağım, yine pozitif enerjimi sunacağım, yaptığım pervasızlıktan (!) da utanmayacağım.

Bugün kızımın hayatında dönüm noktalarından bir diğeri daha gerçekleşti, binicilik kursuna başladı. O kadar uzun zamandır bunu bekliyordu ki (3 yıldan fazla oldu) öncesindeki gece heyecandan, sonrasında ise sevinçten zor uyudu.

Gerçekten atlara olan sevgisi çok fazla. Herhangi bir hayvandan daha fazla ve gelip geçici olmayan bir hevesle seviyor. O kadar çok seviyor ki odasında, tüm kıyafetlerinde at resimleri mevcut. Fakat çoğu çocuğun my little Pony’lerle başlayan at sevdası, kızımda öyle gelişmedi. Direkt kahverengi atlar idi sevdikleri.

Binicilik okullarına genelde 7 yaşından itibaren gidilebiliyor (okuldan okula değişebilir) ve bunlar oldukça yaygın. Mesela bizim eve yürüme mesafesinde bile bir okul var. Ancak çok doluymuş ve uzun bir bekleme listesi varmış. Orada yer bulamayınca birçok okulu aradık, çoğu benzer durumda idi. En son bugün başladığı okulda az kalmış yerlerden birine kayıt yaptırabildik birkaç gün önce. Hiç boş yer olmamasının getirdiği hayal  kırıklığının ardından beklenmedik bir sürpriz oldu onun için.

Hollanda’da kültür/sanat/spor aktiviteleri, hem çocukların hem yetişkinlerin rahatça ulaşabileceği bollukta. Kızım bu yıl da, 2 yıldır aralıksız devam ettiği ritmik jimnastiğe gidecek, yüzme derslerinde B diplomayı tamamlayacak ve bir de binicilik kursunu alacak. İki yıldır gittiği piyano derslerine de bu yıl için ara verdik şimdilik, ileride yine devam edecek, fakat bu sürede babasıyla evde çalışmayı sürdürecek.

Oğlum ise, yüzme derslerinin yanı sıra küçükler için futbol okuluna başladı. Bir de sanatsal bir aktivite arayışındayız. Ocak ayında 4 yaşına girdikten sonra olasılıklar daha da artacak.

Bu yoğun programlar altında, günlerimiz saat saat öyle planlı ki, neredeyse hiç spontane şeyler yapamıyoruz. Sezon başı olduğu için hepimiz bu tatlı telaşı özlemişiz ama sonrasını kestiremiyorum 🙈 Bu süreçte ayaklarımı yerden kesen canım arabama da çok teşekkür ediyorum 😀

Kızım, daha önce yazdığım gibi üçüncü gruba başladı. Gece heyecandan zor uyudu, ben çok az uyudum. Sabah erkenden maille gittik sınıfa. Herşey çok hızlı olup bitti, öğretmenle tokalaştık, sırasını bulduk, alelacele bir poz aldık tamam. Hayallerindeki instagramlık pozları yakalayamadım. Olsun. Eve gelince oyuncu annenin şu paylaşımını gördüm, onun da kızı okula başlamış. Ne yazık ki benim aklıma böyle güzel cümleler gelmiyor ama, onun o sırasına ilk oturuşunu, soru dolu gözlerle etrafı inceleyişini, heyecanını beynime kazıdım. Unutur muyum? Belki. Belki de bu yazıyı tekrar okuduğumda hatırlarım. 

Sonra oğlumun okuluna geçtik biraz yürüyerek. Erken gittiğimiz için boştu. Birkaç arkadaşı geldi ama yüzü hala asıktı. Sonra ben ne olduğunu anlayamadan fırlayıp kapıya koştu. Sevdiği arkadaşı gelmiş, yüzünde güller açtı. Gerçekten o güllerin açtığını ruhumla gördüm 💗

Okuldan sonra tam 1,5 saat arkadaşıyla bahçede oynadı kızım. Yetmedi bizim sokaktaki parkta 1 saat oynadılar. Bahçede kuş gibi sekerek uzaklaşmalarını, kuytularda fısır fısır konuşmalarını, hayali oyunlarında ettikleri danslarını, kıkır kıkır gülüşlerini uzaktan izlediiiim izledim. Gönül defterime yazdım 💗

Bu aralar kızım da oğlum da beni çok sevdiklerini hiç olmadıkları kadar çok dile getiriyor. Kızım bana bir şarkı yazdı, hem de İngilizce. Tek seferde ağzından çıktı ve onu söylerken kaydettik. Defalarca dinleyip ezberledik, her akşam uykudan önce söylüyor bize 

Mama

I love your hug, I love your kiss

And this is what your love in the wrist

No time for yes, no time for ear

Let’s go like for a little big boom bim bom

(Son iki satırı melodiye uysun diye uydurduğunu söyledi, ama mecazi anlamlara da yorulabilir tabi 🙈)

Herhalde hayatım bundan daha mükemmel olamazdı 🙏🏼

Bir gün sonra edit: şarkıyı yeniden söyledi ve üçüncü satır aslında şöyleymiş
No time for rest, no time for year

Diğer yandan iki hususta, acaba farklı şekilde dile getirseydi daha mı iyi olurdu diye düşündüm. Şöyle ki kitapta kendi manevi yolculuğunu anlattığı için ben zamirini kullanıyor. Fakat özellikle kitabın bir bölümünde yoğun olarak şu duyguya kapıldım. Geçtiği merhaleleri anlatırken önce buna eriştim, sonra şuna vardım, kemâle erdim gibi, bir nevi ben şu aşamayı atladım bu kadar ilerledim şeklinde bir gizli kibir seziliyor. Oysa ki tanıdığım kadarıyla bundan oldukça sakınan, haşa kendini asla büyük görmeyen bir insan. Fakat özellikle onun yolculuğunun benzerini yaşamamış olanlar için bir ‘vay be’ algısı oluşabilir. Bu yüzden acaba birinci tekil şahıs yerine bu yolculuk üçüncü tekil şahıs kullanılarak anlatılsaydı daha iyi mi olurdu diye düşündüm. Böylece okur, belki o şahıs yerine kendini de koyabilirdi. Tabi bu benim fikrim belki okurken buna takılmayanlar olabilir.

Bir diğeri de dönüşümü yaşarken bahsettiği yol. Kendinin de söylediği gibi özellikle İskoçya’ya taşındıktan sonra öncelikle ağaçlar, ardından doğadaki tüm diğer unsurlar ve ışık, ona kainatın kitabını okumaya yardımcı olmuş. Onları rehber edinip yaradanın sesini duymuş. Gerçekten instagramdan paylaştığı her foto öyle masalsı ki, onları görenler keşke biz de orada olsak, görsek, hissetsek, yaşasak diyordur. Diyorlar da instagram yorumlarında. Tabi bu durumda şu da akıllara gelecektir; biz de öyle bir yerde yaşasaydık biz de olurduk. Kitapta bir bölümde daha İstanbul’da iken Allah’tan gelen bu mektupları almaya başladığını söylüyor ama bence vurgusu hafif kalmış. Özellikle yazının sonunda bir açıklama bekledim. “Benim yolculuğumun eşlikçisi doğa oldu ama sizde başkası da olabilir. Zira Allah her yerde mucizelerini sergilemektedir. Kimi alimler var ki ne kitap okumuş ne köyünden ayrılmış. Kimi balıkçılar denizlerde pişmiş, mesela Siddhartha nehirle konuşmuş, kimi Erenler çöllerde, kimi dağda kimi ise kalabalıkta ol’muş. Sonuçta hepimizin hayat yolculuğu farklı ve her birimiz bu yolculukta bu mektupları bulabiliriz. “ gibisinden bir mesaj. Kendim için söyleyecek olursam mesela, çocuklarım benim mektuplarımdır. Her yeni doğan gün farklı bir mesajını okurum Yaradanın.

Sonuç olarak kitabın nur’unun daha fazla kişiye ulaşmasını umut ediyor ve kendisini tebrik ediyorum. Kalemine, güzel bakan yüreğine sağlık. Bizleri de nasiplendirene şükürler olsun.