Çocuğum Nasıl Bir Anne Olduğumu Biliyor, Peki Ya Nasıl Bir İnsan Olduğumu?

Bu sabah kızımı okula bırakmış markete doğru yürürken, geçen gün yazdığım misafirlikle ilgili yazıyı düşünüyordum. Orada belirttiğim faydalarından başka kızımın acaba başka neler algılıyor olabileceğini anlamaya çalışırken birden kafama dank etti. Tabi ya beni ve babasını hiç görmediği şekilde görüyordu, bizi başka insanlarla etkileşirken, konuşurken, gülerken, yani kısaca arkadaşlık ederken izliyordu.

İlk bir yıl çocuk bakımı yedir-içir-uyut-oynat döngüsünde sürerken, daha sonra işin içine psikolojik meseleler de giriyor ve bu döngüye bir de "örnek ol" ekleniyor. Çocuk herşeyi anne babasından kapıyor, nasıl davranacağını, nasıl tepki vereceğini her şeyi... Bu yüzden uzmanlar anne baba arasındaki ilişkinin çocuğa yansıtılmasını (elele tutuşmak, sarılmak, birbirine değer vermek gibi) ve bu ilişkinin üçüncü ebeveyn olduğunu söylüyorlar. İleride çocuklar anne babasının birbirine davrandığı gibi, kendi eşlerine davranacaklarmış. Yine aynı şekilde, eve kardeş geldiğinde de onu kapalı kapılar ardında değil, aleni şekilde sevilmesi tavsiye ediliyor.

Bu yaklaşımı her konuya yaymak mümkün. Madem ki çocuğum beni örnek alıyor, hayatta yaptığım herşeye tanık olmalı, beni gözlemlemeli, olaylara karşı duruşuma şahit olmalı. Ne yazık ki, kendimize dair bir çok şeyi çocuklardan arta kalan zamanda yapıyoruz (mecburen) ve onlardan birçok deneyimi esirgemiş oluyoruz.

Düşünüyorum da kızım beni en çok onunla oynarken, evi toplarken veya yemek yaparken, bazen alışverişte, bazen parkta... görüyor. Oysa benim anne olmadan önceki halimi (anne olmayan yönümü bilmiyor). Arkadaşlarıyla sohbet eden, sergi/müze gezen, kitap okuyan, sevdiği hobileri yapan, bilgisayar başında çalışan, telefonda önemli görüşmeler yapan.... hallerimi hiç bilmiyor. Bu anlarda nasıl davrandığımı/ tepki verdiğimi/ duruşumu hiç gözlemlemiyor. Kısacası ona karşı davranışlarımdan fazlası yok onun lügatında.

Gurbette yaşadığımızdan dolayı çevremizdeki insan sayısı çok değil. Bir sosyal çevre kurmaya ve sürdürmeye uğraşıyorum ama Türkiye'deki arkadaşlarımdan da görüyorum, hayat çok hızlı akıyor ve sosyalleşmeye fazla vakit bırakmıyor. Senin vaktin olsa diğerinin uymuyor, senin çocuğun iyi olsa öbürü hasta oluyor, dolayısıyla zaman aralıkları büyüyor. Yine çocuğun bitmeyen dişi/uykusu/hastalığı vs yüzünden kişisel zevklerimizi erteliyor ya da çocuğa uyduruyoruz. Ve bugün arkadaşımla telefonda konuşurken farkettiğim gibi (genelde hep yazıştığımızdan telefonla konuştuğumu pek görmüyor kızım), kızımın benim konuşmama tahammülü yok. Sürekli bölüyor ve birşeyler talep ediyor.

Karar verdim bundan sonra, ayda bir de olsa, biz onlara değil onlar bize uyacak. Bizim istediğimiz yerlere gidilecek, hayatımızın çocuksuz yönünü de görüp anlamaları sağlanacak. Hem yarın öbürgün aynısını onlar da yaşayacak, işte o anlarda bizim davranışlarımız onlarda zuhur bulacak.