Yazamıyorum

Son zamanlarda üstüste gelen sıkıntılardan dilim damağım kurudu sanki. Önce bebek Aylan'a sonra şehitlerimize çok üzüldüm. Ardından oğluş hastalandı, uykusuz geceler derken kafam uçtu gitti. Geçen hafta sonu bir dakika da olsa parkta kızımı gözümün önünden yitirmem, ardından ablamların tatilden dönerken geçirdikleri araba kazası ( araba hurda olmuş ama binlerce kez şükür olsun ki hiç yaralanmamışlar) yüreğimi ağzıma getirdi. O günden beri de böyle acayip bir haldeyim. Ne düşünebiliyorum ne de yazabiliyorum.

Biz iyiyiz çok şükür. Oğlan büyüme telaşında, kız da oyun derdinde. Günlerimiz heyecan ve koşuşturma içinde geçiyor. Hava biraz soğumaya başladı paltolarımızı çıkardık. Ekim ayındaki İstanbul seyahatimiz için, şeker toplayacağımız Sinter Martin için gün sayıp duruyoruz.

İki çocuklu hayata öyle alıştık ki, önceden nasıldık hatırlamıyoruz bile. Kızım kardeş olayını çok sevdi, bir tane daha kardeş istiyormuş. Tabi Allah onlara sağlık ve ömür versin bize bu kadar yeter. Son zamanlarda ikinci çocuk için birkaç hamile haberi aldım, öyle sevindim ki. Bence iki çocuklu hayat tek çocukludan daha güzel.

Kısaca ses vereyim dedim, kafam yeniden düzgün çalışınca geleceğim.