Baby Steps

Okuduğum blog yazılarında, konuştuğum kişilerde zaman zaman kafa karışıklığı ve genelde bundan doğan üzüntü/gel-gitli ruh halleri/acıklı haller farkediyorum. Hele hele kalemi güçlü biriyse okuduğunuzda ahh ne de güzel yazmış, nasıl da duygusal, nasıl duyarlı bir insan diye düşünürken bulabilirsiniz kendinizi. Böyle kişileri kınamıyorum, aksine arayışta olmaları gerçekten güzel. Ancak bir değil iki değil on seferden sonra hala aynı haller devam ediyorsa, bunları gördüğümde üzülüyorum ne yalan söyleyeyim. Çünkü özellikle kendiyle ilgili yapmadığından veya olmadığından şikayet ettiği şeyleri yapmak için hala bir girişimde bulunmamıştır. Sanki bu ruh halini seviyordur ve ne kadar şikayetçi olsa da bunu değiştirmeye çalışmıyorsa, o değerli zamanı kendini kandırarak geçip gidiyordur. Bu insanları silkeleyip kendine gel demek istiyorum, farkederek yaşayacak öyle çok şey var ki kaçırıyorsun. Yıllardır okuduğum ve aynı kısır döngüyü hala devam ettiren insanlar var. Asla acıyı küçümsediğimden değil, içe dönmek, acı çekmek de gerekli zaman zaman. Fakat bir yerde dur deyip acının getirdiği öğretiyi almak, bu sınava bir tick atıp, biraz daha güçlenip yola devam etmek gerekir, en azından benim yaptığım bu.

Övünmek için söylemiyorum ben kafa karışıklığını nadiren yaşarım. Aklımda bir şey varsa ertelemem. Ha büyük işler başarmıyorum belki ama en büyük kârım iç huzurum ve neşem oluyor ki bence en büyük ödül. Bahsettiğim haller içinden çıkamayanların derdi nerden başlayacağını bilememek / o girişimi yaparsa kayda değer bir sonuç elde edemeyeceğini düşünmek / ben hiç bir şeyi başaramam ki gibi sebepler oluyor genelde.

Akademik hayata yeni başladığımda hiç kimse tarafından bulunmamış fikirleri bulup makale yazmanın çok olağanüstü birşey olduğunu düşünürdüm. Hocalarım gözüme Einstein gibi gelirdi :) çok sevdiğim yaşlı bir hocam, bunları sen de yapacaksın, okudukça, aklına ya böyle olsa ne olur şeklinde fikirler gelecek, sonra deneyip bulacaksın demişti. Yani yavaş yavaş zamanla olacaktı. Ondan başka benim bu hayattaki en büyük yol göstericim olan eşim (80 yaşın bilgeliğini 20 yaşında edinmişti) bana hep ufak adımlarla başlamamı söyler. Yıllardır onun tavsiyesiyle bunu bir yaşam biçimi haline getirdiğimi farkettim: Ufak adımlar-baby steps.

İki gün önce what about bob? filmini seyredince zaten alışkanlık edindiğim şeyi filmde görmek hoşuma gitti. Psikolog hastasına baby steps tavsiye ediyor. Uzun vadeyi değil sadece bir sonraki anı düşün, bir sonraki an için ufak adımlar at, sürecin karmaşıklığının seni yalayıp yutmasına izin verme.

Hafta sonu misafirimle konuşurken, hayatta yapmak isteyip de yapamadıklarına dair duyduğu pişmanlığı, elinde olmadığını düşünüp çaresizce kabullenişini görünce üzüldüm. Avuntu olarak hep başkalarını suçluyordu, kızken bamam izin vermezdi şimdi de kocam diyordu. Hayatının elinden kayıp gitmesi ve bir şey yapamamak çok üzücü.

Oysa bence ufak adımlar sayesinde hiç anlamadan değiştirilebilir hoşnutsuzluklar. Sadece hoşnutsuzluklar değil elbet, gayet mutlusundur ama daha da fazlasını istiyorsundur mesela, yaşam kaliteni arttırabilirsin.

Şimdi hep beraber düşünelim, kilo vermek istiyor ama diyetlere uyamıyor musun, sadece günde bir öğün ekmek yeme mesela. Kitap mı okuyamıyorsun, günde iki sayfa okumaya çalış, sinirlerine hakim mi olamıyorsun, haftada bir kez sinirlendiğinde onu tutmaya çalış, hiç bir işe yetişemediğimi mi düşünüyorsun, gün içinde yaptıklarına bir tick at: kahvaltı hazırladım, çamaşır astım... gibi ne çok iş yaptığını o gün için yettiğini göreceksin. Kendine zaman ayıramıyor musun, günlük işlerinden birini ihmal et haftada bir onu yap. Daha hafif mi beslenmek istiyorsun önce yağını değiştirmekten başla. Bir süre uyguladığın bu bebek adımı alışkanlık halini alacak, sonra yeni bir bebek adımı sen daha üzerinde kafa yormadan gelip seni bulacak.

Bu yöntem çocuk yetiştirirken de uygulanmalı, onlara yeni alışkanlıklar kazandırmak, onlara karşı tavırlarımızı daha iyi hale getirmek gibi konularda hep ufak adımlarla başlayıp ilerlemek gerekir.

Benim de mesela yaşam kalitemi arttırmak için hayatıma dahil etmek istediğim şeyler var, buraya yazayım ki bir ay sonunda yaptım diyebileyim.

1- en az beş kere kahkalarımı çıkarmaya korkmadan göbeğimi hoplata hoplata güleceğim

2- en az iki yeni yemek tarifi deneyeceğim

3- her gün en az 2dk cross trainerda çalışacağım (salonda duruyor ama hep ihmal ediyorum)

4- bu ay en az 30 hollandaca kelime öğrenmiş olacağım

Yeniliklerle dolu bir ay olsun.