22. Ay Mektubu

Can parem;

Bu ay mektubunu bir gün gecikmeli yazıyorum ama bu sefer nedeni zamansızlık değil, hangi konuyu yazacağıma karar verememem. Öyle dolu bir ay geçirdik ki, neredeyse yarısında hasta olduğun, ardından iyileşince maksimumda yaşadığın eğlenceli günlerin gönlüme ettiği zuhurları mı yazsam; iki yaş sendromu nedeniyle tavan yapan inadının, koç burcu oluşun nedeniyle kat kat daha fazla olduğunu, artık hiç bir şekilde seni yönlendiremediğimizi mi yazsam; yoksa o delifişek hallerinin ortasında birden bire gelip, yanağını yanağıma dayayarak üzerime yatmak istediğini ve bu anlarda nasıl da mest olduğumu mu yazsam bilemiyorum. 

Çok konuşuyor, çok soruyor, çok denemek istiyor, çok oynamak istiyorsun. Her konuda bir çok dönemine girdik galiba. Bir de çok yesen nasıl memnun olacağım ama neyse ki geldiğimizden beri biraz daha yoluna girdi bu iş. 

Bu yazıda sana özel bir kaç sözcüğünü not etmek istiyorum ki tamamen kendin türettin bunları, böyle çok sözcüğün var ama aklıma gelenler şöyle:

İkiye-iki tane

Dansiye- dans etmek

Mıtta-mıknatıs

Happo-hippo

Babiya-babanne

Şu an söyleyemediğin hiç birşey yok. Ama kastım telaffuz edebilme yeteneği değil, gün içinde kendiliğinden doğru sözcükleri bulup kullanıyor olmanı kastediyorum. Bazen söylediğin şeyleri bunu ne zaman nereden öğrendin acaba diye düşünüyorum ciddi ciddi. Bazen de seyrettiğin ingilizce videolardan kendiliğinden öğreniyorsun, mesela birkaç gün önce, sana hiç söylemediğim halde şekere candy demeye başladın.

Öyle hızlı öğreniyor, öyle sık oyun değiştiriyorsun ki artık hızına yetişemiyorum. Akşam olsa da uyusan, ben de biraz dinlenebilsem hayalleri kurduğum, sabahına ise deli gibi özlediğim bu günleri tüketip duruyoruz. Neyse ki anların keyfini yakalayabiliyorum.

Seni çok seviyorum bebeğim.

Amsterdam