İki gece önce bir anda kafama esti ve bir blog daha açtım. İçeriğini hızlıca doldurmayı planlıyorum çünkü kafamda çok şey var. Bizim oynadığımız ve araştırarak fikir edindiğim tüm oyunlar bu sitede olacak. http://bebeklericinoyunlar.blogspot.sk/


Siz de siteye katkı yapmak isterseniz sitenin sizden gelenler kısmına yorum bırakabilir, ya da benim twitter hesabımda (gecedesign) #bebeklericinoyunlar hashtagı ile yazabilirsiniz. Ben bulup ordan alırım :)

Bu da kızımla bizim annelere bayram hediyemiz olsun. Mutlu bayramlar

Bal kızım,

Evlendiğimizin ilk yıllarında ne kadar çok "kendimi anne olmaya hazır hissetmiyorum" dediysem, hamile kalmadan önce de "ben çocuk istiyorum anne olmaya hazırım" demişimdir. Üstelik 3 yeğenimin bebekliğinden itibaren büyümelerine yakinen şahit ve destek olmuş biriydim. Çevremdeki  hiç çocuk yetiştirilişine tanık olmamış bir çok arkadaşıma göre şanslıydım. Bebekle ilgilenmenin temel hususlarını biliyordum...

...sanıyordum. Bugünlerde ne kadar çok yanıldığımı düşünüp duruyorum. Bildiklerim tecrübe ettiklerimin yüzde biri belki. Bebekle 24 saat boyunca ve sürekli, hiç hafta sonu tatili, gün arası boşluğu vs olmadan zaman geçirmek bambaşka birşeymiş.

Okulda sınava çalışırsınız, hazır olup olmadığınıza karar verirsiniz. Bu karar çoğunlukla gerçeği yansıtır çünkü, sınavda çıkacak müfredat az çok bellidir. Yani önce derste anlatılmıştır, kitabı vardır vs. Ancak bebek sahibi olmaya hazır olmanın bununla uzaktan yakından ilgisi yok. Bir kere önceden ne yaşayacağınızı bilmiyorsunuz. Başınıza gelecekler önceden bir film gibi seyretseydiniz ve ona çalışsaydınız, sınava hazır olmak ile aynı anlama gelebilirdi bebek sahibi olmaya hazır olmak.

Başımıza neler geleceğini bilmediğimiz için, anne olmaya hazır olmak deyimi biraz absürd kalıyor. Keza önceden anne olmuş kişilerin yeni bebekleri için de durum aynı bana kalırsa. Her bebek farklı bir yaradılışta, hepsi okunacak farklı bir kitap. Önceden okuman mümkün değil, dünyaya gelecek, gün be gün okuyacaksın onu.

Peki bunca anneliğe dair, bebek  bakımına dair kitap, bilgi neden var diyeceksiniz. Başkalarının tecrübeleri insana fikir verse de her anne, her bebek kendi romanını yazıyor. Bebeklerin ilk dönemleri genelde birbirine benzer, en azından kendini etkin ifade etmeye başladığı 5-6. aya kadar. Aksi takdirde hem tıp dünyası hem de anneler çaresiz kalırdı. Bebeklerin temel ihtiyaçlarını nasıl ifade ettiklerini anlamak, önceden bildiğinizde işi kolaylaştırsa da, deneme yanılma yöntemiyle de öğreniliyor. Tepkisine göre acaba gazı mı var, altı mı kirli, karnı mı aç deneye deneye öğreniyor insan.

Bu yazıda benim değinmek istediğim bebeğin fiziksel bakımı değil. Besle, altını aç, uyut, gaz çıkar bunlar pratik şeyler. Üç-beş kere yapınca insan öğreniyor. Bu işin manevi yönünden yani bir bebek sahibi olmanın getirdiği sorumluluğu üstlenmeye hazır olmaktan bahsediyorum. Bebek sahibi olunca insanın kafasında hiç durmayan bir şey çalışıyor. Sürekli bebeğin fiziksel ihtiyaçlarını (ne zaman emecek, alt değiştirme zamanı geldi mi, uykusu var mı, en son kaçta uyumuştu, bedensel gelişimi için şu hareketleri yaptırmalı...) ve duygusal ihtiyaçlarını (oynaşma sevişme zamanı, öğrenme zamanı, reflekslerini geliştirme zamanı...) belli bir rutinde yapmak için saat gibi çalışıyor. Bu bölge hiç durmuyor, uyurken bile uykunu hafif kılıyor, tek gözünle bebeğini kontrol edip üstünü açmış mı, acıkmış mı diye kontrol ediyor.

Doğumdan sonra bebekle baş başa kalınca daha önce hiç yaşamadığın böyle bir sorumlulukla yüzyüze gelmek insanı resmen şok ediyor. İlk zamanlar bebek bakımı hiç zor değil aslında, çünkü sürekli uyuyor. Zor olan bu şok dalgası. Zira mevcut ev (belki iş) rutinine yepyeni ve daha büyük bir sorumluluk eklemek gerekiyor. Bu düzene alışmak zaman alıyor ama, sonuçta oluyor. Fakat kimi kişilerde bu adaptasyon çok uzun sürebilirken (belki 3 ay) kimilerinde birkaç günde ya da haftada  olabiliyor. Bu süreçte doğum yaptığında yanında destek ekibine sahip olanlar değişime daha yavaş adapte olabilir ve şoktan az etkiyle kurtulabilir ama elbet bir gün o anne de bebekle baş başa kalıp sorumluluklarıyla yüzleşecek. (Bu arada küçük bir not, ben doğumdan sonra yalnız olduğu için, bebek büyüdükçe onunla birlikte büyüyen sorumluğuna alıştım ama şimdi düşünüyorum da 3 ay annem yanımda olsaydı ve sonra yalnız kalsaydım daha zorlanabilirdim. Çünkü 3 aydan sonra en zor zamanları başlıyor -daha hareketli daha az uyuyor- ve birden bire bu halde yalnız kalmak çok yorucu olabilir. )

Bence bebek sahibi olmaya hazır olup olmamak mevcut şartlar altında bu adaptasyonu gerçekleştirip gerçekleştiremeyeceğinle alakalı (tabi maddi olarak hazır değiliz vs gibi durumları dışarıda tutuyorum). Eğer yeniliklere kolayca adapte olabilen biriyseniz, anneliği kısa sürede başaracaksınız.

Küçük bir test olarak şu durum bazı açılardan benziyor. Yeni evlendiniz ve daha önce baba evinde evin tüm sorumluluğunu üstlenmiyordunuz. Evlendikten sonra yeni duruma adapte olmak zorunda kaldınız. Yeni evin çekip çevirilmesi, her akşam ne pişeceği, çamaşırların birikmeden yıkanması, ütülenmesi, evin gelir-gider hesabı, bir de çalışıyorsanız bunlara zaman ayırmak, aynı zamanda bir eşin ve ailesinin sosyal-duygusal sorumluluğunu üstlenmek... Tanıdık geldi mi? Bu yeniliğe ne kadar sürede adapte oldunuz. Ben ilk evlendiğimde bu hızdan başım dönmüştü, her gün plan program yapıyordum. Bir ay sonra artık düşünmeden işleri yürütmeyi başarmıştım.

Bebek sahibi olmak, evlendikten sonra karşı karşıya kalınan sorumluluktan kat be kat fazla. Ancak insan zamanla yeniliklere adapte olma becerisi kazanıyor, eğer birkaç kez böyle değişimler olduysa (evlilik, iş değişikliği ...) bebeğe adapte olmak çok daha kolay olacak.

Muhtemelen kadınlar, hayat zorunlu olarak onlara yeniliklere adapte olma becerisi kazandırdığından dolayı daha güçlüler. Zira bu süreç hiç bitmiyor. Bir hayal edin, önce evlilikle yeni bir ev ve eşe, sonra bebek sorumluluğuna, ikinci çocukta hem bebeğe, hem diğer çocuğun okul, beslenme, sosyal hayat ... gibi sorumluluklarına, çocuklar büyüdükçe onlarla gelen yeniliklere ta ki onlar evlenip evi terkedene kadar sürekli zihninde çalışan, durmadan düşünen, planlayan, kurgulayan, nasıl yapsam diye düşünen bir parça oluşuyor. O kadar yoğun bir düşünce ki bu, sanırım tüm çocuklar evden gittikten sonra yalnız kalan anne-babayı asıl bu boşluk hissi sarsıyor.

Uzun lafın kısası, bebek sahibi olmaya hazır olunmuyor hiç bir zaman. Ancak öyle ya da böyle, çabuk ya da zor insan elbette adapte oluyor. Belki bir çok şeyi feda etmek gerekiyor eski alışkanlıklardan vazgeçmek gerekiyor ama kesinlikle bir bebek hepsine fazlasıyla değiyor. Eve mutluluk ve neşe getiriyor, hayata ise büyüüük bir anlam.

Sevgiyle.

Ben küçükken porselen bir tavşanımız vardı, kırmayalım diye vitrinin en üstünde duran. Zaman zaman oynasam da kolay erişemediğimden olsa gerek benim için çok özeldi. Malesef onun dışında pek bir oyuncağımı hatırlamıyorum. Hayal meyal sanki. Pembe plastik fincanlar vardı, birkaç bebek. Şimdi diyorum ki keşke resimleri olsaydı.

Bu blogun akıbeti ne olur bilmem ama kızımın oyuncaklarının resimleri burda kalsın istiyorum. Bu resimleri iki ay kadar önce çekmiştim ama bir türlü düzenleyemedim. Bu yazıyı yazmam görmemişlik olarak algılanmaz umarım. Mevcut oyuncaklarımız (bunlara bir iki tane daha eklendi ama resim yok) kimine fazla kimine az gelebilir. Biz eşimle çocuğu oyucağa boğma taraftarı olmasak da, oyuncağın doğru kullanıldığında geliştirdiğine inanıyoruz. Bu yüzden hediye vs hariç durumda her ay ortalama bir oyuncak almaya çalışıyoruz.

ben resimleri çekerken Helo oyuncaklarla oynuyor, alttaki plastik balıklar banyo balıklarımız, banyoyu birlikte yapıyoruz. Suyun içinde iken balıkları sıktığımızda ağzından baloncuklar çıkıyor gerçek gibi :)

Bu kitapları Fotoğrafik Hatıralar teyzesi göndermişti, daha birkaç tane daha var ama henüz onlara ilgi duymuyor. Bu kitapları 3 aylıktan beri okuduk ezberledik. Üsttekiler dokun-öğren konseptli. İkinci sıradakiler yüksek konstraslı olduğundan ilk aylardan itibaren bebeklerin ilgisini çekebilir. Alttaki kartları ise çok seviyoruz, 50 tane kart var, şimdilik sadece resimlere bakıyoruz, ilerde matematik yapıcaz.

Üstteki ilk bez kitabımız, doğmadan önce almıştık, doğduğundan beri baktı. Alttaki kitap babannesinden hediye biz İstanbul'dayken, o da çıngıraklı ve interaktif olduğu için favorilerimizden(di). Ahtapotu ise ben yapmıştım hamileyken. Bacaklarından kavraması çok kolay oluyor.

Bilimum oyucaklar. Üst sağdaki zürafa dedesinden, minicik ama kurmalı çok seviyor onu.  İkinci müzikli diş kaşıyıcı babannesinden onun da çokça yalayıp yuttu. 3.diş kaşıyıcısı 5. ayd almıştık. 4. çıngıraklı köpek hastane çıkışı takımından çıkmıştı, 5. müzik çalan ve meleyen kuzu, pek ilgi göstermedi, soluk renkli olduğundan herhalde. 6. ise evdeki yumurta kapları, mıknatıslar ve Egehan abisinden yadigar çıngırak.

1)Eşimin arkadaşı Mira teyzesinden hediye bebek saç ve bağcıklarıyla oynamaya bayılıyor. Adı Pembe.2)Uyku arkadaşı: 6-7 çeşit müzik çalıyor ve yüzü ışıklı, favori oyuncaklarından kızımın. Adını blue koyduk. 3)Benim ördüğüm tavşan, 4)Sıkmalı penguen, sıkınca ötüyor. 5) Pusete asılan oyuncak arı. Doğduğundan beri var çok severek oynadı. 6) Diş kaşıyıcı fil, karnına bastırınca ötüyor, yüksek konstrastlı renklere sahip olduğu için çok sevdiklerinden. Üstteki pusete asılan çıngırak, bolca oynadı. beşiğine de asıyordım bacakları ile kolları ile bolca müzik yaptı. Alttaki de ilk piyanomuz, çok düşkün olmasa da çalıyor arada.

Evlendiğimde hediye gelen bir bıçak setinin içinde yarısı tırtıklı yarısı düz olan bir bıçağım vardı. O kadar kullanışlıydı ki sürekli kullandığım tek bıçağım olmuştu. Malesef bir süre sonra kayboldu (galiba sebze kabuklarıyla birlikte yanlışlıkla çöpe attım), ondan sonra aklıma geldikçe tüm bıçak reyonlarında böyle bir bıçak aradım ama bulamadım.

Hafta sonu Kika'ya gittiğimizde gördüm bu bıçağı ve hemen aldım tabi. Tekrar eski performansıma da kavuştum. Bilmem sizin de öyle mi olur özellikle domates gibi dış yüzeyi kaygan sebzeleri keserken tamamı düz olan bıçakla kestiğimde kayar, içten kesmem gerekir. Tamamı tırtıklı olan bıçak ise aynı performansı vermiyor, çünkü mesela sapındaki yeşil kısım en güzel düz bıçakla kesilir.

Bu yarı düz yarı tırtıklı bıçakla, uç kısmındaki tırtıklarla sebzeyi tutup deliyor, alttaki düz kısımla ise jilet gibi kesiyorsunuz. Çok ama çok hızlı ve rahat oluyor.

Kızım 5. ayından itibaren (neredeyse 1,5 aydır) artık kendi başına uyuyor. Maşallah diyelim hemen. Bir gün gündüz uykularından birine hazırlanıyorduk, tuvalete gitmem gerekti, yatağına koydum şimdi geliyorum dedim. Geldiğimde yastığının kenarında bulunan bağcıklarla oynaya oynaya mayışmış, daldı dalacak hale gelmişti. Hiç ilişmedim biraz sonra uyudu ve o gün ve ertesi gün tüm uykularını kendi başına aynı şekilde yaptı. Bir süre diş dolayısıyla bu düzen bozuldu ama şimdi neredeyse tüm uykularını kendi yapıyor. Bazen yardımıma ihtiyaç duyuyor elbette ama kendi kendine dalmayı öğrendi diyebilirim.

Bu değişim bir anda olsa da şimdi düşününce aslında aylar süren bir hazırlık ve birikimin sonucu oldu. Daha hamileyken uyku eğitimi konusunda araştırmalara başlamıştım ancak özellikle bir yöntemi uyguladım diyemem. Öğrendiklerimi de kullanarak zamanı geldiğinde gerekeni yapmaya çalıştım. Bu süreçte uyumayı öğrenmesi için hiç acele etmedim. Beyinde uyku merkezinin yer aldığı kısmın 5-6. aylarda gelişmiş olacağını, bu aydan itibaren uykuya dalmayı öğreneceklerini düşünüyordum. (Bunun açıkça böyle olduğunu söyleyen bir kaynak bilmiyorum, okududuklarımdan böyle bir çıkarım yaptım). Bu yüzden bu süre öncesinde verilen uyku eğitimlerinin de çok kalıcı olmayacağına inandım.

Bu yazıda bizim neler yaptığımızı anlatacağım. Tabi ki bize özel bir durum olduğu için herkes de işe yaramayabilir ancak fikir verebilir. Yazı çok uzun olacağa benziyor, ilgi duymayanlar bundan sonrasını okumayabilir.

Bu haftasonu 15 gün olacak yeni eve taşındık. Elbette ki kira, burda satın almamız mümkün değil zaten. Önceki ev çoook eski olunca ve Helo da hareketlenmeye başlayınca yeni ev aramaya başlamıştık. Fakat öyle hemen ev bulunmuyor burda. Nispeten ufak bir şehir olduğu için ev ilanları seyrek çıkıyor, çıkanların içinden biz beğenmiyoruz ya da onlar bizi beğenmiyor (vergi kaçırmak için sözleşmesiz kiracı arıyorlar, bize de polise vermek üzere sözleşme lazım).

Merak ediyorum çünkü bizim Helocan benzer davranışlar göstermeye başladı. Belki de huyu suyu böyledir, zaten karnımda belliydi inatçı kişiliği bir türlü dönmemişti bıdık.

Dün mesela emziğini ters emiyordu, altta olacak kısım üste gelmiş şekilde. Ben de çıkarmadan döndürdüm ağzında. Sen misin döndüren bir kızdı bir kızdı çığlıklara attı. Ben de tekrar ters çevirdim :/

Uyumaya hazırlanırken daha rahat etsin diye yastığını battaniyesini falan düzeltiyorum. Çünkü bazen battaniye altında kalmış oluyor. Yine kızıyor hanım yeniden tepinip kendisi bir pozisyon ayarlıyor.

Bazen de yanağından öpünce kızıyor. Neden öpmüşüm yine bağırmalar. Tamam tamam özür dilerim diyorum susuyor.

Bazen ise oyuncaklarını düzeltiyorum, alıyorum koyuyorum falan yine kızıyor. Kendi yapacakmış yaramaz.

Bu hallerini görünce Cem'le şaşırıyoruz. Daha şimdiden böyle ilerde napıcaz diye. İstemediği bir durumda bir çığlık atıyor tamam :) Umarım bu huyu gelip geçicidir.